voordeur.jpg

Gisteren reed ik op de A1 van Deventer naar Zaanstad. Mijn kinderen (11 en 7 jaar) hadden een paar nachtjes bij opa en oma in Koog aan de Zaan gelogeerd en ik ging ze ophalen. Met de mooie muziek van Ludovico Einaudi op de boxen, het stuurwiel in mijn handen en mijn blik op oneindig dacht ik terug aan het afgelopen jaar.

2021 is een bijzonder jaar geweest in vele opzichten. Het jaar begon in een lockdown. Met mijn kinderen op kantoor die ik thuisonderwijs gaf, werkte ik ondertussen keihard aan mijn bedrijf, meer dan fulltime. Ik deed het allemaal, maar ergens in de loop van 2021 hield ik met steeds meer moeite alle ballen in de lucht. Ik realiseerde het mij pas echt toen ik ergens begin oktober 's ochtends de trap afliep en zag dat de voordeur de hele nacht wagenwijd open had gestaan. Toen pas herinnerde ik mij dat ik 'm 's avonds had opengezet om de vuilnisbak aan de straat te zetten, maar via de achterdeur weer binnen was gekomen. De geopende voordeur was ik straal vergeten. Oh, wat stom! Dat is echt niets voor mij. Het was een eyeopener en gelukkig was er niets weg.

Het klinkt misschien gek, maar het grootste cadeau van 2021 was het moment dat ik instortte, enkele dagen na het voorval met de deur. Op 8 oktober confronteerde mijn coach Nina mij met mijn onverwerkte verdriet. Het haalde alles omhoog wat ik in de afgelopen zeven jaar had geprobeerd weg te stoppen. Het verlies van mijn partner Thérèse, de worsteling van het alleenstaand ouderschap, de eenzaamheid, het proberen altijd maar sterk te zijn. Op dat moment werd duidelijk dat ik al die jaren in een overlevingsstand had gefunctioneerd. En maar doorgaan, zo weinig mogelijk voelen. Nu kon ik niets anders dan mij eraan overgeven, aan de lawine van emoties die over mij heen kwam.

En wat heeft het mij veel gebracht. Mijn masker viel af. Ik hoefde niet meer sterk te zijn. Ik leerde hulp te vragen en hulp te aanvaarden. En ondertussen schreef ik alsof mijn leven ervan afhing. Daar lag ik dan, in bed of op de bank, met mijn telefoon in mijn handen en ik typte als een bezetene de woorden die uit mij stroomden. Het deed mij denken aan mijn eerste twee thrillers DE FATALE UITWEG en DE SCHADUW VAN ELVIRA die ik ook schreef op mijn telefoon, tijdens al die momenten dat ik mijn babydochter in slaap voedde. Thérèse was toen nog maar net overleden. Alleen als ik schreef liet ik mijn emoties toe en voelde ik weer iets, dat lees je terug in de boeken.

Door de afgelopen maanden voelt het alsof ik terug ben gegaan naar mijn basis. Ik laat mijn gevoel weer toe. Verdriet, vreugde, geluk, alles mag er zijn. Maar ook vond ik de reden terug waarom ik in de eerste plaats ben gaan schrijven: om mijn hart te openen, te voelen en mijn emoties een uitweg te bieden.

Wat ben ik ongelooflijk dankbaar dat uit deze periode mijn roman LAAT HAAR LOS is ontstaan. Mijn verhaal over de afgelopen zeven jaren vanaf het moment dat mijn partner stierf en daarmee een direct vervolg is op mijn autobiografische roman BEET die juist gaat over de periode voorafgaand aan haar dood.

Met de lancering van LAAT HAAR LOS op 25 maart sluit ik een heel belangrijke periode uit mijn leven af, dus ik kijk enorm uit naar het moment dat ik het boek in mijn handen kan houden. En wat onwijs gaaf is het dat het boek al door ongelooflijk veel mensen is gekocht in de voorverkoop.

Mocht je LAAT HAAR LOS nog niet hebben besteld, dan kan dat hier. Heb je BEET nog niet gelezen? Bestel 'm erbij. Je vindt 'm hier. Je ontvangt BEET dan gelijk in je mailbox (e-book) of binnen enkele dagen in je brievenbus (paperback), zodat je die al direct kunt lezen.

Tot snel!

Lieve groet,
Sietske Scholten

Lees de vorige blog hier.


Meer lezen van Sietske Scholten?

Kijk hier voor alle boeken HE BEET en DSVE gratis producten.png