Onvrij

Wat was ik onvrij, realiseer ik mij als ik terugkijk. En was dat echt zo? Of ervaarde ik dat alleen maar zo? Ik moest zoveel van mijzelf en ik was zo ongelooflijk hard voor mijzelf. Waar was de zachtheid? De mildheid? De liefde? Ik was mijn hoofd en ik luisterde naar de stem in mij die mij toesprak.

Maar zodra ik begon te luisteren naar mijn gevoel, begon, heel langzaam, alles te bewegen. Ik voelde wanneer ik tegen de stroom van de kolkende rivier inzwom. Ik voelde de zwaarte, de vermoeidheid, het gevecht. En het werd mij duidelijk. Het is niet de bedoeling om er tegenin te gaan. Het is de bedoeling om los te laten en mij te laten meedrijven.

Alleen is dat zo ongelooflijk eng, want ik heb geen idee waar de rivier naartoe gaat. Ik (of vooral mijn hoofd) moest alle controle loslaten, alle zekerheden die ik had aangenomen. Ik mocht mij gaan overgeven.

En dat lukte zeker niet in één keer. Hoe vaak ik niet om mij heen sloeg om mij toch weer ergens aan vast te grijpen. En nog steeds, want het blijft spannend.

Maar hoe vaker ik loslaat, hoe meer ik ga vertrouwen en ervaren hoe fijn het is om los te zijn, want in het moment kan ik voelen wat de stroom vraagt. Ik ga bij mijzelf naar binnen, voel mijn lijf, luister, geef er gehoor aan en dan gaat het moeiteloos.

Voelen, voelen, voelen, het vertelt mij zoveel en het brengt zoveel ruimte, zoveel aandacht, liefde, energie, inspiratie en creativiteit. Want opeens is alles mogelijk. Voel ik dat ik helemaal niet vastzit. Dat de tijd eindeloos is.

Ik hoef niet vooruit te kijken. Of achteruit. Ik hoef alleen maar hier te zijn. In het NU. Het is wijds en oordeelvrij.

Liefdevol kijk ik naar mijzelf. Kijk ik om mij heen. En ik voel verwondering. Het raakt mij diep. Heel diep.

Lees de vorige blog hier.

Meer lezen van Sietske Scholten?