Allerliefstemoeder kopiëren

Twaalf jaar geleden op Moederdag was mijn eerste kind onderweg. Onder mijn shirt had ik een klein opbollend buikje waarin af en toe wat vederlichte trapjes voelbaar waren van mijn toen achttien weken oude foetus.

Zwanger worden was niet vanzelf gegaan. Ik had een vrouwelijke partner en via een medisch traject met donorzaad was onze grootste wens in vervulling gegaan: we kregen een kind, we gingen moeder worden! Mijn lijf was al bezig met de grote transformatie. En al werd het voor anderen zichtbaar dat ik moeder werd, ik was de enige op de wereld die hem kon voelen. De moeder in mij ontwaakte en verving het meisje dat ik tot dan toe was geweest.

Hoezeer ik mijn partner ook betrok als aanstaande moeder, ik kon haar niet de ervaring geven die ik voelde. Ze stond aan de zijlijn. Die eerste Moederdag heb ik haar ontbijt op bed gebracht en een cadeau gegeven om haar Moeder(to-be)dag te vieren en te compenseren wat ik van binnen al mocht ervaren. Want er waren zoveel momenten dat het moederschap automatisch (of in ieder geval meer) aan mij werd toebedeeld. Tijdens de bezoekjes bij de verloskundige, tijdens felicitaties, cadeautjes uitpakken, vragen over verlof, opvang, bevallingsvoorkeuren of borst/flesvoedingkwesties. Het werd aan mij gevraagd, er werd meer met mij gepraat en ik werd meer aangekeken. Ik zag het, ik voelde het en ik wilde dat het anders was. Ik gunde het mijn partner zo, want het deed haar verdriet. Dat wist ik. Ik was toch al degene die het voorrecht had om ons kind iedere dag 24 uur bij mij te mogen dragen.

Ik hoopte dat het na de geboorte zou veranderen. Dan konden we de taken evenredig verdelen en evenveel moederen over ons kind. Maar het verdween niet toen onze zoon op de wereld kwam. Ik bleef haar onzekerheid voelen en de drang om te laten zien dat zij óók zijn moeder was. Op Moederdag wordt die rol gevierd en deed ik een extra stap terug, omdat de rol mij van nature al was gegeven. Het hoefde voor mij niet van buitenaf te worden bevestigd.

Een jaar na de geboorte van onze zoon gingen we uit elkaar. Hoewel het vreselijk verdrietig en pijnlijk was om haar als geliefde kwijt te raken, verminderde het wel de complexiteit in ons moederschap. Vanaf dat moment was ik er niet meer bij op de dagen dat onze zoon bij haar was en werd ze nog meer zijn moeder.

Ik had geen idee of andere lesbische stellen met een kind hetzelfde ervaarden. Dit was onze ervaring met het gedeelde moederschap. Maar toen werd ik verliefd op Thérèse en na een tijdje besloten we om samen een kindje te krijgen. Ik was al moeder, zij nog niet. Wat had ze graag zelf zwanger willen zijn, maar haar chronische ziekte en medicijngebruik maakte het onverantwoord (en zelfs onmogelijk) om een kind te dragen. Ik werd opnieuw zwanger en hoewel ze dolgelukkig was met het kind dat onderweg was, ongelooflijk trots was op mij en heel dankbaar voor de mogelijkheid die haar werd gegeven om op deze manier moeder te mogen worden, deed het haar diep van binnen pijn dat het wonder zich niet in haar buik voltrok, maar in de mijne.

Wat ik in mijn eerste relatie ervaarde, voelde ik nu nog sterker. Ik deed een grotere stap terug om mijn partner in de moederrol te plaatsen. Ik gunde het haar. Zeker met Moederdag. Die eerste Moederdag verwende ik haar extra. Terwijl in de wieg naast ons onze zes weken oude dochter liefelijk lag te kirren, bracht ik Thérèse een lekker ontbijt op bed, een cadeau en een Moederdagkaart waarop ik uit naam van onze dochter had geschreven dat ons kind volgend jaar zelf een tekening voor haar zou maken.

Helaas mocht die tweede Moederdag voor haar nooit komen. Ze stierf toen onze dochter vijf maanden was. De Moederdag die daarop volgde, bracht een nieuwe laag met zich mee. Dit keer was ik alleen met mijn kleuter en mijn éénjarige. Geen ontbijt op bed, geen cadeau. Gewoon een zondag zoals iedere zondag. Ik deed of Moederdag niet bestond, want ik herinnerde mij de belofte die ik op het kaartje uit naam van mijn babydochter had geschreven en dat deed extra pijn. Thérèse had erbij moeten zijn.

Zelf een cadeau regelen deed ik niet. Ik hoefde mijzelf geen cadeau te geven om mijn moederschap te bevestigen. En ontbijten met twee jonge kinderen was makkelijker aan de eettafel, dan dat ik alles klaarmaakte in de keuken en vervolgens naar boven bracht om het in bed op te eten. Ik was ten slotte toch al opgestaan. Het door mijn zoon op school geknutselde cadeautje had hij mij twee weken eerder al gegeven toen de meivakantie startte. Hij kon het geduld niet langer opbrengen en daar was ik blij mee. Op een vrijdag in april een cadeau ontvangen van mijn zoon, voelde een stuk lichter dan op zo’n beladen dag als Moederdag.

En zo gingen er jaren voorbij.

Tot vorige week. Mijn nu achtjarige dochter vertelde mij dat ze mij graag een Moederdagcadeautje wilde geven en toevallig ging ze deze week een paar nachtjes bij de omi’s logeren. Ze leverde flesjes in en ontving statiegeld. Van dat geld kocht ze samen met de omi’s een moederdagkaart. Ze schreef zelf een tekst op de kaart en verzamelde met de omi’s wat chocola en een geurkaars die ze in een papieren tasje met hartjes stopte en het geheel inpakte. Toen ze werd thuisgebracht, verstopte ze het ingepakte pakket in haar kamer, zodat ik het niet zou vinden.

Vanmorgen kwam ze trots met het cadeau naar beneden. Vol verwachting gaf ze het mij en ik las de kaart waarop ze had geschreven dat ik de allerliefste moeder ben.

De allerliefste moeder.

Haar andere moeder leeft niet meer. Ik heb eindelijk geaccepteerd dat ik mijn dochters enige (levende) moeder ben door het verlate rouwproces waar ik de afgelopen maanden doorheen ging en dat ik beschreef in mijn autobiografische roman LAAT HAAR LOS. Er is niemand meer met wie ik deze moederrol hoef te delen, met wie ik rekening hoef te houden of een stap terug hoef te doen.

Voor het eerst in twaalf jaar omarm ik voorzichtig deze dag. Ik mag nu de allerliefste moeder zijn.

Door mijn eigen ervaring met Moederdag weet ik dat iedereen anders tegenover deze dag staat en dat het lang niet voor iedereen een feestdag is. Sommigen hebben een kind verloren, sommigen bleven ongewild kinderloos, sommigen rouwen om het verlies van hun moeder of het gemis van een afwezige moeder, sommigen delen het moederschap, sommigen worden vergeten en sommigen hebben niets met de commercie die eromheen hangt.

En jij? Hoe is Moederdag voor jou? Wat voel jij erbij?

Wat voor dag het voor jou ook is, ik wens je in ieder geval een prachtig zonnige zondag!

Lieve groet,
Sietske Scholten

Lees de vorige blog hier.


Meer lezen van Sietske Scholten?

Kijk hier voor alle boeken BEET en LHL kopiëren