Verstrikt kopiëren.jpg

Het voelt alsof ik in koud diep bad vol emoties ben geworpen. Zonder dat ik er erg in had, ben ik erin gevallen. Ik trap wild met mijn benen en sla met mijn armen om boven te blijven, maar het troebele water zit vol met waterplanten en ik raak verstrikt in al het glibberige groen. Hoe hard ik ook probeer, ik heb het gevoel alsof ik verdrink. Nauwelijks lukt het mij om adem te halen. De planten trekken mij omlaag en de kou knijpt het laatste restje lucht uit mijn longen.
‘Ik kan dit niet!’ roep ik als ik even boven kom op een zondag in oktober. De kinderen zijn altijd om mij heen. Ik kan niet nu verdrinken in mijn emoties. Ik moet voor ze zorgen. Ik kan dit er nu niet bij hebben. Net nu ik het gevoel heb dat de kettingen van mij afvallen doordat ik eindelijk de ruimte krijg om leuke dingen te doen en nieuwe mensen leerde kennen. Het voelde zo bevrijdend om een paar weken terug drie uur lang te kunnen dansen op een feest. Ik heb mij sinds lange tijd niet zo goed gevoeld. Ook al is het verdriet en de eenzaamheid er ook altijd, vooral onbewust. Het liefst kruip ik in iemands armen en huil ik úrenlang tot ik niet meer kan. Maar het was Thérèse die dat zo goed kon. Bij haar voelde ik mij helemaal veilig om alles eruit te huilen. Zeker na het verlies van mijn stilgeboren dochtertje Lila negen jaar geleden. Thérèse had oneindig veel geduld om mij te troosten door mij alleen maar vast te houden en er voor mij te zijn. Dat mis ik nu. Haar armen. Ik weet dus niet hoe ik dit moet doen. Alleen. Het enige wat ik weet wat ik wel kan doen, is zoals ik het de afgelopen jaren heb gedaan, om de deksel weer op de put te gooien, positief te zijn en te doen alsof dat andere stuk er niet is. Mij vooral te storten op mijn werk en mijn doelen, onwijs leuke dingen te doen, succes te hebben, een nieuw boek te schrijven waarin ik ook veel gevoel kan stoppen en te genieten van alle positiviteit om mij heen.
Ik wil het niet. Niet nu. Niet nu alles zo goed gaat. Ik zit verstrikt tussen de waterplanten en verzet mij. Tegen de tranen. Tegen de emoties die hard tegen mij aan beuken en zo’n pijn doen. Ik vecht om boven te blijven en zie ik mijn coach aan de waterkant staan. Nina kijkt naar mij. Ze ziet mijn gevecht, maar ze verroert zich niet.
‘Je kunt twee dingen doen, Sietske. Ik kan je uit het water trekken en dan kun je bijna net zo doorgaan, zoals je hiervoor deed. Of je gaat het aan. Dwars door je emoties heen. Vroeg of laat kom je het weer tegen en dan misschien in de vorm van een burn out. Aan jou de keus,’ zegt ze rustig, maar beslist.
‘Ik wil nergens voor weglopen,’ de woorden krijg ik nauwelijks uitgesproken. Ik heb een brok in mijn keel en de tranen rollen over mijn wangen. ‘Ik wil zeker mijn pijn aangaan, maar praktisch gezien weet ik niet hoe ik het moet doen.’
‘Je zult er tijd en ruimte voor moeten maken. Vraag wie er voor de kinderen zou willen zorgen, zodat je je pijn kunt omarmen om het los te kunnen laten.’
Ik stop met vechten. De waterplanten glijden van mijn benen nu ik ze niet meer omhoog woel. Ik hang stil in het troebele water dat al minder koud aanvoelt.
‘Ik begeleid je. Je bent niet alleen,’ zegt ze en ik besef dat ik er doorheen moet. Nee, dat ik er doorheen wíl, omdat ik zo niet meer verder kan. Ik ben bereid om al mijn pijn naar boven te halen en het te doorvoelen.

Die zondag besluit ik mijzelf op non-actief te zetten in mijn bedrijf en al mijn taken per direct over te dragen. Ik roep mijn kinderen bij mij en vertel ze dat ik niet alleen opruim in ons huis, maar ook in mijn hart, omdat er nog zoveel onverwerkt verdriet zit. Mijn zoon stelt veel vragen. Waar ik verdrietig om ben. Waarom ik hier niet eerder om heb gehuild, want je mag altijd huilen als je verdrietig bent. Ik beantwoord zijn vragen en hij geeft mij een knuffel. Mijn dochter is boos. Ze draait haar hoofd weg en wil mij niet verdrietig zien. Ik open mijn armen en ze kruipt op mijn schoot. Heel hard begint ze te huilen en ik troost haar zoals ik nu graag zelf door Thérèse getroost zou willen worden. Vol aandacht, liefde en rust, omdat de emoties van mijn dochter er mogen zijn. Ze mag boos zijn. Ze mag verdrietig zijn. Net als ik. Kom maar op met de pijn. Ik zal het omarmen, net zoals ik mijn dochter omarm. Ik ben er klaar voor!

Lees de vorige blog hier.
Lees de volgende blog
hier.


Meer lezen van Sietske Scholten?

Kijk hier voor alle boeken HE BEET en DSVE gratis producten.png