Het is iets wat ik nooit durfde. Of eigenlijk zelfs nooit deed: falen. Als ik iets in mijn hoofd heb zitten, dan zorg ik ervoor dat het lukt. Al kost het bloed, zweet en tranen. Alles moet wijken voor het doel dat ik voor ogen heb en dat ik meestal mijzelf heb opgelegd, want wat ben ik hard voor mijzelf. Daar ben ik inmiddels wel achter. De afgelopen maanden heb ik er eraan gewerkt om milder te zijn voor mijzelf. En nu ik mij er bewust van ben, wordt het steeds moeilijker om over mijn eigen grenzen heen te gaan. Ik voel hoe mijn lijf protesteert, hoe moe mijn hoofd is en ik geef er sinds kort aan toe. In de tuin van mijn kantoor ga ik zitten in de zon en doe even helemaal niets. Ik hield het eerst nauwelijks vol, maar inmiddels begin ik ervan te genieten en leer ik te ontspannen. Ik merk hoe leuk het is om dingen te doen naast mijn werk en mijn moederschap. Het doet mij goed en het brengt balans in mijn werk- en privéleven.
Maar mijn bedrijf zit nog in zijn oude vorm. Met mijn (zelf gestelde) oude harde deadlines. Dat begon de laatste tijd te wringen. De literaire thriller KRAAMKOORTS zou aanstaande vrijdag gelanceerd worden en ik weet hoeveel mensen er verheugd op zitten te wachten, maar het boek is helaas vertraagd. De lancering wordt uitgesteld. Ik wil dit boek goed en in alle rust op de wereld zetten, met alle aandacht die het verdient, want het is weer een heerlijk en superspannend boek die met een knaller mag uitkomen.
De afgelopen weken heb ik enorm lopen stressen om het te redden. Er was veel tegenslag en ondertussen sijpelde de tijd als zand tussen mijn vingers door. Ik drukte de paniek weg en bleef ondertussen tegen mijzelf zeggen dat het zou lukken, want dat is wat ik altijd doe: positief blijven en flink over mijn eigen grenzen gaan. Avonden, zelfs nachten doorgaan. Maar mijn lijf en hoofd zeggen STOP: dit gaat niet meer! Ik moet een flinke pas op de plaats maken en de rust pakken om mij op te maken voor de zomervakantie, waarin ik de kinderen 24/7 om mij heen heb, ik er voor hen ga zijn en mij ondertussen ga opladen.
Na de zomervakantie kan ik mij focussen om het boek goed klaar te maken voor de lancering en de marketing erom heen, want het is natuurlijk ook de bedoeling dat het boek door nog veel meer mensen gekocht gaat worden. Dit is het ‘brood’ waarmee ik mijn gezin voed, dus ook de marketing moet stevig staan, zodra ik lanceer.
Als ik de exacte lanceerdatum heb, kondig ik het gelijk aan.
Sorry, voor iedereen die nu langer op het boek moet wachten. Ik had 'm heel graag nu gelanceerd. Al voelt het ook als een mijlpaal dat ik eindelijk begin te luisteren naar mijzelf en mijn lijf. Dat ik voel dat het oké is als soms iets niet (nu) lukt. En ik merk dat als ik struikel, ik gewoon weer op kan staan. Het hele bewustwordingsproces heeft weer gezorgd voor genoeg stof om er straks over te gaan schrijven, zodra KRAAMKOORTS het levenslicht heeft gezien. Wat voor verhalen zullen hier uit voort gaan komen?
Lieve groet,
Sietske Scholten
Lees de vorige blog hier.
© Copyright 2022 Sietske Scholten - Privacy Beleid - Algemene Voorwaarden