Taartje

Jaren geleden vertelde een kennis mij dat ze ieder jaar op de geboortedag van haar stilgeboren zoontje een taartje eet met haar man en kinderen. Om te vieren dat haar zoon er was geweest, ook al was het maar kort. Ik moest er niet aan denken. De afgelopen jaren probeer ik mij op zeventwintig november te verstoppen voor mijn gevoel. Ik voel geen vreugde bij deze dag. De herinneringen zijn verdrietig en pijnlijk. Want ik had zo graag gewild dat mijn dochter was blijven leven. Rond haar geboortedag probeer ik niet in mijn agenda te kijken. Het liefst spring ik van 21 november naar 1 december. Dan hoef ik niet te denken aan de laatste keer dat ik haar voelde trappelen in mijn schoot. De angst die groeide toen ik doorkreeg dat ik al te lang geen schopje meer had gevoeld. Het moment, midden in de nacht, dat ik in mijn buik bleef prikken om haar te wekken, zodat ze mij een teken van leven zou geven. De eeuwigdurende secondes dat de verloskundige zocht naar een hartslagje met de doptone op mijn ontblote buik. De woorden die tot mij werden gesproken bij de echo in het ziekenhuis: ‘Ze leeft niet meer.’
Daarna droeg ik haar nog drie dagen bij mij in mijn stille dikke buik tot de bevalling werd opgewekt. Bang wachtte ik op wat komen ging. Ik durfde niet te kijken nadat ze geboren was, want dan zou ik zien dat deze nachtmerrie werkelijkheid was. Dan zou ik met eigen ogen zien dat ze niet meer leefde. Langzaam, heel langzaam, overwon de drang om haar te zien het van mijn angst. Daar lag ze, klein en stil, mijn lieve mooie Lila. Wat leek ze op haar broer! We namen haar mee naar huis. Voor de eerste en laatste keer. Nog even voor we definitief afscheid moesten nemen. 

Negen jaren zijn er verstreken, maar deze dagen staan in mijn geheugen gegrift. Haar geboorte was geen feest. En in de afgelopen weken waarin ik al mijn pijn omarmde en duizenden tranen liet vallen, rouwde ik ook om Lila. Ik gaf ruimte aan het verdriet, het gemis, maar ook aan de acceptatie. Ook al is ze er niet meer, ze hoort bij mij. Net als mijn twee levende kinderen. 
Van alle drie was Lila degene die het meest aanwezig was in mijn buik. Zo klein als ze was, ze maakte zich kenbaar met haar stevige trappen. Vandaag, voor het eerst na al die jaren, ben ik er klaar voor. We gaan we een taartje eten. Om te vieren dat Lila heeft geleefd! Het is per slot van rekening haar geboortedag vandaag!

Een liedje waar ik zo vaak naar heb geluisterd en ons op het lijf lijkt te zijn geschreven:
'Zo mooi' van Bløf. Luister 'm hier op Spotify.

Lees de vorige blog hier.

Meer lezen van Sietske Scholten?