De net geoogste winterpenen verspreiden hun zoete geur vanuit de warme oven en op de gedekte tafel brandt flakkerend een kaars tussen de twee borden. Vera boent bij de kraan met een nagelborstel de laatste restjes zwarte aarde onder haar nagels vandaan. Ze droogt haar handen af aan de handdoek als haar oog valt op een zwarte vlek op haar kleding. Tevergeefs wrijft ze er over en kijkt vluchtig uit het raam, de voortuin voorbij, naar de stille straat, waar de grijze BMW van Simon nog in geen velden of wegen te bekennen is. Ze heeft nog tijd.

Door de slaapkamer bereikt ze de inloopkast waar ze haar schoenen en sokken uittrekt en haar kleding verruilt voor een willekeurige zijden blouse en de eerste zwarte rok die ze kan vinden. Haar voeten laat ze glijden in een paar sierlijke pumps. Aan de kaptafel in de slaapkamer rolt ze met een mascara haar wimpers zwart, stift haar lippen rood en stuift parfum op haar hals, terwijl ze in de reflectie van de spiegel het bed ziet. De opkomende gedachte overvalt haar, het idee dat Emma’s gekreun deze kamer heeft gevuld, aan Simons naakte bezweten lijf schurkend tegen dat van Emma aan, sneller en sneller tot hij schokkend zijn climax bereikte. Met een ruk trekt Vera het elastiek uit haar samengebonden haar en het steile haar valt langs haar schouders naar beneden. Ze knijpt met haar ogen en tuurt door haar wimpers naar haar eigen spiegelbeeld. Ergens lijkt ze wel op Emma.

Het is het mechanische geluid van de automatische garagedeur dat haar losmaakt uit haar gedachten en ze rent op de hakken terug naar de keuken waar ze door het raam de grijze BMW de inpandige garage in ziet rijden. Gespannen trekt ze de ovenhandschoenen aan en haalt de schotel van winterpeen, aardappelen en gebraden kip voorzichtig uit de oven. Ze hoort de woonkamerdeur opengaan. Simons voetstappen klinken door de kamer. Ze kijkt over haar schouder en glimlacht naar hem, maar in tegenstelling tot haar verwachting knikt hij kort terug, haalt zijn telefoon uit zijn zak en laat zichzelf met een zucht vallen op de bank. Teleurgesteld zet ze de ovenschotel op het aanrecht en een steek van jaloezie trekt door haar onderbuik. Zou hij Emma wel hebben gekust als zij het was geweest die hier op hem had gewacht? Ze wil er niet aan denken en trekt haar mondhoeken omhoog, terwijl ze een fles rode wijn ontkurkt en de glazen op de gedekte tafel inschenkt. De hakken tikken op de plavuizen als Vera met het glas in haar hand naar Simon loopt.

‘Het eten is klaar,’ zegt ze vriendelijk en ze reikt Simon het glas.
Zonder haar aan te kijken pakt hij het glas over.
‘
Je had niet hoeven koken, Vera. Vries het maar in,’ zegt Simon en hij veegt met zijn vinger over zijn telefoon. ‘We gaan uiteten. Ik heb een tafel kunnen bemachtigen bij Tsjechov.’
Vera’s glimlach zakt weg en zwijgend blijft ze voor hem staan.
De stilte trekt zijn aandacht. Vragend kijkt hij naar haar op.

‘Verder nog iets, Vera?’
Haar hartslag schiet omhoog. Ze haalt diep adem en gaat naast Simon op de bank zitten.

‘Wat Emma betreft…,’ zegt ze langzaam en legt haar hand op zijn knie. Ze ziet hoe hij zijn wenkbrauwen fronst. ‘Ontspan, Simon.’ Ze helt voorover, drukt haar lippen op Simons mond en schuift haar hand langs zijn dijbeen omhoog.
Abrupt wendt Simon zijn hoofd af en trekt Vera’s hand weg uit zijn kruis.
‘Het is oké,’ fluistert Vera en buigt nogmaals naar hem toe.
Simon duwt haar naar achteren en staat op van de bank.
‘Ik zie wel hoe je naar me kijkt.’ Ze komt overeind en kijkt hem recht in de ogen.

‘Vera,’ en hij zet een stap naar achteren. ‘Wat haal je je allemaal in je hoofd?’
Vera legt haar hand op zijn borstkas en glijdt met haar hand langs de rij knopen naar beneden tot aan zijn ceintuur.
‘Ik zal je Emma laten vergeten,’ fluistert Vera en trekt de ceintuur los.
Simon grijpt Vera bij de polsen en trekt haar omhoog.

‘Ik houd van Emma,’ bijt hij haar toe en duwt haar van zich af.
Vera zwikt door haar enkel en valt op de grond.
‘Ik wil nu dat je gaat, Vera.’

‘Is Emma aantrekkelijker, Simon, is het dat? Ben ik niet mooi genoeg?’ Ze krabbelt overeind. ‘Of ben ik in jouw ogen alleen maar goed genoeg om jullie vloer te dweilen, jullie lakens te verschonen en jullie wc’s te poetsen, terwijl Emma geen vinger uitsteekt naar het huishouden en haar tijd verdoet in de moestuin?’
Met open mond kijkt Simon haar aan.
‘
Je bent ontslagen.’
Vera draait zich om, pakt in de gang haar motorjack van de kapstok en haar tas van de grond.
‘Wacht,’ roept Simon met de telefoon aan zijn oor, terwijl hij Vera volgt de garage in. ‘Je vertrekt niet voor je onze sleutel hebt ingeleverd.’
Ze pakt haar helm van de motor als het schelle geluid van een ringtone aanzwelt in haar handtas. Simons ogen worden groot.

‘Wat doe jij met Emma’s telefoon? Is ze thuis?’ Simon pakt Vera’s arm beet en geeft er een ruk aan.
Haar hoofd schudt op haar hals. Ze voelt zijn nagels priemen door het leer van haar motorjack en ondanks de ferme druk geniet ze van zijn aanraking.

‘Waar is ze, Vera?’ zegt Simon, zijn stem is doordrenkt van woede waar de onzekerheid doorheen sijpelt, ‘vertel me verdomme waar ze is.’
Ze snuift lachend bij het zien van zijn radeloosheid.

‘Waar ze altijd is, Simon. In de moestuin.’
Hij laat Vera los en rent naar de achterdeur, stormt naar buiten, de tuin in, over het pad dat leidt naar de moestuin die Emma dagelijks onderhoudt.

‘Emma?’ roept hij uit over het groen van de paprikaplanten, radijsjes, komkommers, courgettes en aubergines.
Hij kijkt in de schuur, achter de kruiwagen, de grote bloempotten en de zakken grond. Hij schreeuwt haar naam, terwijl hij zoekt tussen de fruitbomen. Zijn ogen schieten van links naar rechts tot zijn blik wordt getrokken naar de spade in de rulle aarde waar vanochtend het loof van de winterpenen nog had gestaan.
Hij wordt lijkbleek bij het zien van de pluk blonde haren die afsteekt bij de zwarte grond. Zijn adem stokt, zijn knieën knikken en hij zakt op de grond waar hij met zijn blote handen de aarde weghaalt van Emma’s gezicht. Simons ijselijke kreet weerklinkt in alle uithoeken van de villawijk en overstemt zelfs het ronkende geluid van Vera’s motor vlak voor ze het vizier van haar helm dichtklapt, de toerit van de snelweg oprijdt en ze vol gas verdwijnt in de drukte van de avondspits.