Dit is haar kans, voelt Clara. Ze draait haar hoofd weg van Emma en Benjamin, weg van de poort waarachter haar thuis ligt en ze richt haar blik op het onbekende pad dat in het donker voor haar ligt, al heeft ze geen idee wat het haar gaat brengen. Ze weet niet waar ze is, waar ze hulp kan vinden en of die haar zal worden geboden. Hoe lang moet ze lopen voor ze mensen tegen zal komen? Victor kan in haar armen sterven tijdens haar vlucht. Clara versnelt haar pas en probeert zich af te sluiten voor de geluiden die aan haar trekken. Het geschreeuw van Emma achter de poort. Het gehuil van Benjamin. Met haar ene hand gestrekt voor zich uit en de andere onder de billetjes van Victor loopt ze door de onbekende en dichtbegroeide omgeving. Alleen het licht van de sterren en de sikkelmaan beschijnen de obstakels die voor haar opdoemen. Een uil oehoeët hoog in een boom. Dode takken knappen onder haar schoenzolen. De omheinde hectaren die achter haar liggen, waren haar hele wereld. Slalommend langs de stammen van de bomen verwijdert ze zich verder en verder van enige plek die ze kent. Doorlopen, maant ze zichzelf bij iedere stap die ze zet. De geluiden van Emma en Benjamin worden zwakker. Jaren eerder was ze meerdere keren in de hoogste boom in de tuin geklommen om te zien wat er zich achter het hek bevond. In de zomer had ze tegen een muur van bladeren aangekeken, in de winter tegen een zee van kale takken. De boerderij was achter het hek volledig omringd door bomen.
‘Clara?’ klinkt de stem van Oscar in de verte. Opgejaagd kijkt Clara achterom. Hij komt haar achterna. Zonder kind op zijn arm is hij een stuk sneller dan zij, bedenkt ze zich. Hoelang zal het duren voor hij haar inhaalt? Met de pas er stevig in heeft ze geen idee hoeveel minuten er sinds haar vertrek zijn gepasseerd en hoever ze verwijderd is van de boerderij. De spieren in de arm waarmee ze Victor draagt beginnen te zeuren en ze verplaatst Victor naar haar andere heup. Hij hangt slap tegen haar aan. Het herinnert haar aan Jakob in de laatste momenten van zijn leven. Volledig ontspannen lijkt Victor dubbel zo zwaar als normaal, net als Jakob twee nachten geleden toen ze op zoek was gegaan naar Oscar.
‘Clara,’ klinkt het opnieuw en ze begint te rennen. Hoe lang houdt ze dit vol, denkt ze bezorgd. Ze kan zich niet verstoppen. Als Victor geluid maakt, leidt hij Oscar naar hen. Plotseling wijkt het bos alsof Clara een grens passeert. Voorbij de stammen van de laatste rij bomen stapt ze op een zandpad van enkele meters breed dat het bos onderbreekt. Ze kijkt naar links waar het zandpad in het licht van de sikkelmaan oneindig lijkt. Ze draait haar hoofd en ziet hetzelfde beeld aan de rechterkant. Waar moet ze heen, denkt ze gehaast? Het liefst zou ze het pad oversteken en aan de overzijde tussen de stammen verdwijnen. Ze heeft geen idee of ze in een rechte lijn van de boerderij is weggelopen of dat ze ongemerkt een omtrekkende beweging heeft gemaakt. Welke kant moet ze op? Het volgen van het zandpad kan haar terugleiden in de richting van de boerderij. Zodra ze het pad betreedt, zal ze door haar voetstappen een vers spoor achterlaten voor Oscar en met Victor in haar armen kan ze niet bukken om haar sporen uit te wissen. Het geluid van een knappende tak vlak achter haar, doet haar opveren van angst. Met het hart in haar keel steekt ze zonder achterom te kijken het pad over. Ze heeft geen tijd om te dralen en haar keuzes te overdenken, beseft ze, terwijl ze rent over het zand. Ze moet hier zo snel mogelijk weg.

Beschut door de bomen die haar aan de overzijde van het zandpad omsluiten, rent Clara door. De verzuring in haar armen negeert ze, terwijl ze meter voor meter in het donker aflegt tot Victor na een tijd begint te kreunen. Ze mindert haar vaart en al lopend drukt ze haar wang tegen zijn gloeiendhete voorhoofd. Ze strijkt met haar hand over zijn gezichtje en voelt de korsten van uitdroging op zijn lippen. Ze staakt haar pas en spits haar oren. Behalve het geritsel van kleine diertjes en bladeren die zacht langs elkaar ruizen, is het stil in het nachtelijke bos. Ze neemt plaats op een omgevallen boomstam, zet Victor op haar schoot en opent haar vest om haar borst tevoorschijn te halen. Ze leidt Victor naar haar tepel en tot haar opluchting hapt hij gretig. Stevig lurkt hij de toeschietende melk zijn mond in. De klokkende slikbewegingen klinken geruststellend, alsof de dood op een veilige afstand is. Er is nog tijd. Hoelang zal het duren voor de dagenraad de hemel zal verlichten? De alertheid die haar naar hier heeft gebracht, begint plaats te maken voor sluimerende vermoeidheid. Een geeuw dringt zich aan haar op en ze merkt haar verlangen naar slaap en water. Ze smakt een paar keer om haar tong te bevochtigen. Ze moet in beweging komen, beseft ze. Als ze te lang pauzeert, wordt het moeilijker om door te gaan. Zodra Victors zuigritme begint te vertragen, verbreekt Clara het vacuüm en trekt ze haar kleding recht. Ze komt overeind en legt de slapende Victor tegen haar schouder.

Ondanks Clara’s tegenstribbelende lijf zet ze haar tocht voort tot het bos dunner wordt en een kale grasvlakte zichtbaar wordt. In haar schoenen worden haar voeten nat door de druppels dauw op de sprieten. Haar armspieren trillen door het gewicht van Victor, die ze nauwelijks nog kan houden. Ze struikelt bijna over haar voeten als ze zich verplaatst naar het verharde pad met witte strepen dat naast het grasland ligt. Ze kan niet meer, denkt ze vermoeid als ze plotseling opschrikt als het pad voor haar geel oplicht door een zacht aanzwellend gebrom achter haar. Ze draait zich om en kijkt recht in de koplampen van een tegemoetkomende auto.