BEET - fragment 4
‘Je lichaam geeft het langzaam op, Elise,’ zei de anesthesist van de pijnpoli van het ziekenhuis. ‘Je zult moeten aansterken, wil je dit overleven. De verschillende soorten pijnstillers die we tot nu toe hebben geprobeerd, zijn niet sterk genoeg. Ik weet hoe je erover denkt, maar ik stel je voor tijdelijk morfine te gebruiken tegen de pijn. Zodra je op gewicht bent en je behandelingen in Amsterdam aanslaan, kunnen we de morfine weer gaan afbouwen.’
Elise wist van de verslavende werking van morfine. Stoppen zou moeilijk gaan worden. Een gevoel van verzet speelde op. Geen morfine, riep ze al maanden. Maar ze wist dat ze geen keus had. De antibioticakuur die ze zou ondergaan in Amsterdam, zou haar weerstand verder doen afnemen. Ze moest zorgen dat ze sterk genoeg was om de behandeling aan te kunnen.
‘Dan moet het maar,’ zei ze gelaten tegen de anesthesist.
De morfine deed zijn werk. De pijn verminderde, en de naald van de weegschaal klom elke dag hoger op de draaiende schijf met getallen. Binnen drie weken was ze op haar streefgewicht. Ze kon de kleding weer aan die ze droeg voordat ze ziek werd. Maar in plaats van het vinden van een balans in haar gewicht, schoot de naald verder door. Na vier weken zaten de bejubelde kledingstukken te strak. Nog een week later paste ze er überhaupt niet meer in. Huilend zat ze op het bed in de slaapkamer te midden van alle kledingstukken die ze tevergeefs had proberen aan te doen. De rode lijnen van de striae breidden zich steeds verder uit op haar heupen, dijen, buik, borsten en bovenarmen. De medicatie liet haar lichaam vocht vasthouden. Veel vocht. Haar huid kon de gewichtstoename niet bijbenen. Elise herkende zichzelf niet meer.
‘Wanneer stopt het?’ schreeuwde ze naar de vrouw die gereflecteerd werd in de antieke passpiegel, terwijl ze opstond van haar bed. ‘Alles is mij afgepakt! Mijn gezondheid, mijn werk, mijn kinderwens en nu ook nog mijn slanke lichaam! Ik haat je, klote-Lyme! Je hebt mijn leven verpest!’ Elise stortte zich op de grond. ‘Ik haat je! Ik haat je!’
Met haar vuisten sloeg ze tegen de houten vloer. Steeds harder en harder. De pijn in haar handen voelde aangenaam. Een welkome afwisseling van de pijn in haar middenrif. Ze bleef door slaan, terwijl ze haar stem de vrijheid gaf. Ze schreeuwde, krijste en gilde, zoals ze nog nooit had gedaan, totdat ze niet meer kon. De stilte overviel haar. Alles deed pijn. Langzaam kwam ze overeind. Ze strompelde naar haar nachtkastje en haalde een morfinestrip tevoorschijn. Een dubbele dosis drukte ze uit de strip. De pilletjes rolden naar het middelpunt van haar hand en in één beweging sloeg ze haar hand tegen haar geopende mond. De pilletjes kwamen terecht op haar tong en lieten een bittere smaak achter. Met water slikte ze de verlichtende medicijnen door, waarna ze het dekbed vastpakte, eronder kroop en binnen een paar seconden van vermoeidheid in slaap viel.
