En toen liet zij het leven los

In 2014 stierf de partner van Sietske Scholten aan de gevolgen van de ziekte van Lyme. Na een gevecht van elf jaar kon Thérèse (zie foto) de strijd niet langer aan. De roman BEET baseerde Sietske op hun eigen verhaal en het boek staat sinds 2017 in de top 10 van ‘Bestbeoordeelde Nederlandstalige literaire romans’ op Bol.com. Deze nagenoeg autobiografisch roman kreeg veel media aandacht o.a. in Margriet, Vrouw Magazine en de Telegraaf.

Om de bewustwording voor het gevaar van teken te vergroten, plaatst Sietske tijdens de WEEK VAN DE TEEK iedere dag een deel van het werkelijke verhaal, foto's en leesfragmenten uit haar roman BEET.

DAG 7 WEEK VAN DE TEEK

Het is de laatste dag van DE WEEK VAN DE TEEK. Gisteren vertelde ik je dat we zo gelukkig waren met de komst van onze dochter. Helaas stierf Thérèse vijf maanden na de geboorte.

Iedere dag was een worsteling. Iedere dag streed Thérèse tegen de pijn die de Lyme had achtergelaten, tegen de bijwerkingen van de morfine, tegen de dood die aan haar trok en tegen haar lichaam dat het langzaam opgaf. Haar enorme wilskracht om te blijven leven en door te vechten, raakte uitgeput. Ze kon niet meer. En ik zei haar dat ze mocht gaan als ze het echt niet meer volhield, want ik zag dat haar leven niet meer leefbaar was.
En toen liet zij het leven los.
Wat heb ik een respect voor haar. Mijn mooie, lieve, sterke Thérèse.

Om haar dood te verwerken, schreef ik in 2016 mijn roman BEET waar je de afgelopen dagen al korte fragmenten uit hebt gelezen. Afgelopen maart lanceerde ik het vervolg: de autobiografische roman LAAT HAAR LOS. Het verhaal gaat verder waar BEET eindigde. In beide boeken neem ik je mee alsof je er zelf bij bent en vertel ik je het hele verhaal. Het geeft zo'n troost om te weten dat ze voortleeft in de gedachten van iedereen die ons verhaal kent en het is een eer dat BEET sinds 2017 in de top 10 van Bol's 'Best beoordeelde Nederlandstalige literaire romans' staat. Ik hoop dat nog veel meer mensen zich bewust worden voor het gevaar van een tekenbeet. Het brengt Thérèse niet terug, maar het idee dat, door het delen van ons verhaal, toekomstig leed bespaard kan worden, is een waardevolle en troostende gedachte.
Dank je wel dat ik het met jou mocht delen.

Mocht je geïnteresseerd zijn in het hele verhaal: alleen nog tot morgenavond kun je de roman BEET met 10% korting bestellen. Of bestel 'm met nog meer korting samen met het vervolg, de autobiografische roman LAAT HAAR LOS die verder gaat waar het verhaal in BEET eindigt.
-Voor beide e-books betaal je nu slechts €19,99 in plaats van €23,98.
-Voor beide paperbacks betaal je nu slechts €34,99 (+ gratis verzending) in plaats van €39,98.
Klik hier voor meer informatie over de roman BEET.

BEET - fragment 7

Als ik de kinderwagen met de slapende Merel de hal inrijd, nadat ik Valentijn heb afgezet op de peuterspeelzaal, hoor ik boven Elises telefoon gaan. Ik parkeer de kinderwagen in een hoek van de woonkamer en ren de trap op. Als Elise mij opmerkt, gebaart ze naar me en zet ze haar telefoon op de luidspreker.
‘Die arts van de pijnpoli uit Zwolle,’ articuleert ze naar mij.
Ik ga naast Elise zitten en luister mee, terwijl Elise mij in het gesprek introduceert.
‘We hebben je casus naar aanleiding van de intake en je medisch dossier uitgebreid besproken in ons multidisciplinaire team, maar wij zien helaas geen behandelmogelijkheden meer,’ zegt de arts zakelijk.
De bodem wordt onder Elise weggeslagen.
‘En een alternatief voor de morfine?’ vraagt ze.
‘Het spijt me. Er is geen alternatief. Om minder last te hebben van de bijwerkingen is de enige oplossing minderen. Eventueel in combinatie met fysiotherapie om met de pijn om te gaan. Er is geen andere mogelijkheid.’
‘Maar zonder morfine is de pijn onleefbaar. Fysiotherapie heb ik al zo vaak geprobeerd. Het neemt mijn pijn niet weg,’ zegt Elise radeloos.
‘Nogmaals, het spijt me. We kunnen niets voor je doen.’

Dit kan niet waar zijn. Dit was onze laatste strohalm. Een laatste mogelijkheid om de ziekte leefbaar te houden. De woede overvalt me.
‘Beseft u dat u zojuist een doodvonnis heeft gebracht?’ sis ik.
Ik hoor de arts zuchten.
‘Ik wou dat het anders was. Het spijt me. Ik wens u beide veel sterkte.’ Hij verbreekt de verbinding.
Ik weet niets te zeggen. Mijn opgeluchte gevoel van Elises ontwaken na de gespannen nacht, is verdwenen. Er vormt zich een brok in mijn keel.
‘Liefste. Als,’ mijn stem breekt. Bijna onverstaanbaar praat ik verder. ‘Als je wilt gaan, mag je gaan.’
Elise begint te huilen.
‘Dan zetten we het traject in werking. Je hoeft niet te blijven voor ons.’ Ik sla mijn armen om Elise heen. ‘Maar ik zal je zo vreselijk missen,’ snik ik.
‘Ik jou ook. Je bent het beste wat mij is overkomen. Je gaf mijn leven perspectief. Ik had weer een toekomst. En je liet mijn grootste wens uitkomen. Jij maakte mij moeder. Ik had het niet willen missen.’

We huilen in elkaars armen. Minutenlang. Onze verbondenheid is sterker dan ooit. De liefde tilt ons op en voert ons mee naar een plek waar we niet eerder zijn geweest. Onze lichamen lossen op, bevrijden onze zielen en laten ze ­samensmelten. Een eenheid die sterker is dan onze fysieke verschijningsvorm. De dood is niet meer het eindpunt, maar een tussenstation.

.

.

Tijdens DE WEEK VAN DE TEEK

ontvang je 10% korting op de roman BEET. Deze actie geldt zowel voor het e-book als voor de paperback. (Verzending boven de 20,- euro is GRATIS)