BEET - fragment 3
‘Elise!’ riep Jaap onderaan de trap. ‘De brief uit Keulen is er.’
Het adrenalinepeil in Elises bloed schoot omhoog. Ze stond zich in de badkamer op te maken na een uitgebreide douche om de ergste pijn te verlichten. Ze haastte zich naar beneden. Enkele weken waren er gepasseerd sinds ze bloed had laten prikken, dat vervolgens per koerier naar Keulen was gebracht. Ze bleef staan op de derde tree van onderen.
‘Ik durf niet te kijken,’ zei ze tegen Jaap, die door zijn lengte op ooghoogte stond met Elise. ‘Maak jij hem maar open, Jaap.’
Jaap schraapte met zijn nagel over het papier van de envelop om een opening te vinden. Het papier scheurde onwillig open aan de bovenzijde, doordat Jaap zijn vinger erlangs haalde. Het dubbelgevouwen A4’tje kwam tevoorschijn. Jaap schoof het uit de envelop en opende het. Zijn ogen vlogen over de tekst.
‘Wat staat er?’ vroeg ze met bibberende stem, terwijl haar hart in haar borst klopte alsof haar leven ervan afhing.
‘Mijn god,’ zei Jaap en hij richtte zijn blik op Elise. ‘Je hebt inderdaad Lyme.’
Elise voelde hoe haar knieën bezweken en het licht werd in haar hoofd. Haar ogen rolden in haar kassen. Jaap liet de brief en envelop vallen en rende om de trapleuning heen. Ternauwernood ving hij de flauwvallende Elise op, voordat haar lichaam de granitovloer raakte.
Jaap legde haar bewusteloos op de bank. Zijn schuldgevoel was onmetelijk gegroeid na het lezen van de uitslag. Hoe vaak had hij niet gedacht dat ze zich aanstelde? Al die keren dat hij kwaad werd in zichzelf als ze verstek liet gaan bij een afspraak. Hij keek naar haar magere gezicht, waarin hij amper nog het meisje herkende waarop hij verliefd was geworden. De ziekte had het leven uit haar gevreten. De Lyme was zijn grote liefde aan het vernietigen en hij had machteloos, nee zelfs ontkennend, het proces aanschouwd.
Traag opende Elise haar oogleden. Wazig zag ze de contouren van Jaap. Met haar hand zocht ze de zijne.
‘Lyme. Dus toch,’ zei ze, terwijl ze de woonkamer steeds duidelijker waarnam.
Jaap knikte.
Wat betekende deze diagnose? Wat waren de mogelijkheden? En het perspectief? Elise had geen idee. Het maakte haar hoopvol en angstig tegelijk.
‘Waar is de brief?’ vroeg ze.
Jaap keek om zich heen en bedacht zich dat hij nog in de hal lag. Hij stond op, haalde de brief en overhandigde hem aan Elise.
Uit de vele afkortingen en cijfers werd Elise niets wijs. Slechts de conclusie was duidelijk. Uit haar bloed kwam een vroegere infectie met Borrelia burgdorferi en de co-infectie Bartonella. Tollend op haar benen stond Elise op en ze wankelde naar de computer waar ze op Google de genoemde infecties opzocht. De herkenning was schokkend. De klachten die ze ervoer, stonden allemaal beschreven in de symptomenlijst van de twee infecties. Haar hart sloeg een slag over bij het lezen van de emotionele symptomen van Bartonella. ‘Paniek, depressie en suïcidale gevoelens.’ Ze durfde het niet naar Jaap toe uit te spreken, maar de gedachte om definitief te ontsnappen aan de ellende had vaker haar hoofd doorkruist. Nu stond het als symptoom zwart op wit omschreven. Haar enige houvast was de mogelijkheid op genezing, doordat er eindelijk een oorzaak was gevonden. Eindelijk kon ze gericht behandeld worden. Ik moet volhouden, zei ze tegen zichzelf. Er komt een dag dat alles verleden tijd is. Dat ik weer kan werken en opnieuw gelukkig kan worden.
