Diepgang

.

Soms ben ik al op driekwart van het schrijven van een thriller als ik nog steeds niet heb besloten wie de dader is. Ik schrijf het verhaal op een manier waardoor meerdere personages ofwel de dader kunnen zijn, ofwel het slachtoffer. Opeens vind ik dan een nog beter motief voor een bepaald personage om de dader te zijn. Plotseling groeit er een hele nieuwe laag onder mijn verhaal die ik eerder nog niet had bedacht, maar waardoor het verhaal veel meer diepgang krijgt. Vaak biedt een plot nog heel lang ruimte om het anders af te laten lopen dan je in eerste instantie had bedacht. Daardoor wordt ook de lezer verrast, omdat het meestal niet te voorspellen is hoe het gaat aflopen. Ik geniet er zelf enorm van om mijn lezer op het verkeerde been te zetten. Het roept direct spanning op. Lezers kunnen amper het verhaal wegleggen en willen blijven lezen. Persoonlijk vind ik dat het grootste compliment dat ik als schrijver kan krijgen.

Verwachtingen oproepen in het hoofd van de lezer, doe je door als schrijver bepaalde dingen te suggereren. Met suggesties geef je de lezer vermoedens over wat er wellicht gaat gebeuren. Je stuurt de lezer een bepaalde richting op en maakt hem of haar nieuwsgierig naar het verdere verloop van het verhaal. Want zullen zijn of haar verwachtingen worden bewaarheid? Spanning gaat dus niet zozeer om actie, om bloed of om moord, het gaat om verwachtingen scheppen en nieuwsgierig maken.

Door middel van subtiele suggesties kun je bijvoorbeeld onschuldige personages verdacht maken, maar op dezelfde manier kun je ook een seriemoordenaar sympathiek maken en daarmee uit het verdachtenbankje halen. Je kunt het verhaal laten afstevenen op een gebeurtenis die niet gebeurt. Je kunt ook de lezer meer informatie geven dan de personages. Dan weten lezers bijvoorbeeld wel dat de hoofdpersoon in gevaar is, maar deze weet dat zelf niet. Ook dat geeft een verhaal diepgang en werkt bovendien enorm spanning verhogend.

.