Het is de verjaardagsweek van ZOEK MIJ NIET, we zijn nog volop bezig om dit te vieren! Als schrijver houd ik ervan om in het hoofd van mijn personage te kruipen met alle gedachtes en herinneringen. Bij het schrijven van ZOEK MIJ NIET was dat een probleem. Iemand die ontwaakt uit een coma en niets meer weet, heeft geen herinneringen. Mya’s hoofd was vrij leeg. Dat was wel een uitdaging!
Gisteren heb je in het eerste hoofdstuk van ZOEK MIJ NIET kunnen lezen hoe het voor Mya was om thuis te komen en helemaal niets te herkennen. Stel het je eens voor dat het jou zou overkomen! Je voelt je een gast in je eigen huis. Wat doe je dan? Je drinkt je koffie en dan wil je maar eens opstappen, maar je kunt nergens heen, want je bent al thuis. Dat geeft een enorm ontheemd gevoel. Zeker ook omdat Axel, haar man, niet heel warm en bevestigend is. Om het contrast nog meer te versterken heb ik het huis groot en kil gemaakt, zodat Mya zich nog kleiner voelt.
Ik vond het enorm fascinerend om me in te leven in een personage dat thuis is, maar dat thuis niet als thuis ervaart, en hoe wrang dat is. Hoe de onzekerheid het wantrouwen steeds meer voedt. De drang om uit te zoeken wie je bent wordt zo groot dat het je de kracht geeft om de waarheid te achterhalen.
Als ik dit zo beschrijf krijg ik heimwee naar de tijd toen ik dit verhaal bedacht en schreef. Wat was het een heerlijk verhaal om mij in te wentelen. Was dat voor jou ook zo toen je ‘m las?
