Beklijvend

Deze roman, gebaseerd op waargebeurde feiten, heeft een diepe indruk op me gemaakt. In die mate zelfs dat ik niet meteen een ander boek kan beginnen lezen.... ik heb voor mezelf het boek nog niet volledig afgerond, het blijft nazinderen. Ik kan me wel vaker "inleven" in een "levensverhaal", maar in dit boek kroop ik als het ware in het hoofd, in de buik, in het lichaam van de partner (Elise) van Marjolein (de ik-figuur)... Elise heeft chronische lyme, een ziekte die nog steeds door vele artsen en instanties niet serieus genomen wordt. Elise lijdt vreselijke pijnen, pijnen die mij heel bekend voorkomen... met medicatie raakt zij uit het vreselijke dal van deze zware aandoening toen zij na een relatiebreuk Marjolein leerde kennen via een contactadvertentie.... het klikt meteen tussen deze dames en in een sneltempo verdiept hun relatie zich tot "echte liefde", "soulmates",... Maar ze krijgen maar enkele dagen de kans om gelukkig te zijn... Marjolein, zwanger door IVF, krijgt een miskraam, en hoewel hun relatie nog geen twee weken oud is, sleurt Elisa haar door deze zware tijd .... lichamelijk, emotioneel, ze beleven dit immense verdriet, de leegte in Marjoleins buik "samen", ze lijden samen... Deze twee soulmates, geliefden willen graag een kindje van hunzelf en na enkele IVF-pogingen raakt Marjolein zwanger... ze zijn natuurlijk door het dolle heen, ze worden allebei moeder... Maar het noodlot slaat toe, Elise haar chronische aandoening steekt in alle hevigheid de kop op.... erger dan het ooit is geweest. Haar pijnen zijn quasi onhoudbaar.... nu is Marjolein degene die haar partner steunt, troost, mee naar de dokter gaat... maar Elise haar pijnen verminderen niet, in tegendeel... zware medicatie moet worden opgedreven.... ze gaat echt door een hel. Maar ook Marjolein heeft het erg moeilijk, intussen hoogzwanger, een verhuis voor de deur, en een zwaar zieke partner... zij staat er helemaal alleen voor. Vanaf nu gaan ze beiden door een hel.... Merel hun baby kan Elise amper opbeuren, Elise die zo graag moeder werd, kan haar baby niet verzorgen. Marjolein, pas bevallen, moet 's nachts opstaan voor Merel, haar alleen verzorgen en ook voor Elise zorgen.... Dat is ontzettend zwaar. Vanaf dat moment kroop ik in de huid van Marjolein.... Hoe ze het volhield.... is mij een raadsel.... twee kinderen om voor te zorgen, nog niet opgeknapt van de bevalling, en ook zorgen voor haar zwaar zieke partner.... Ik weet dat het lijden van een chronisch zieke vaak onderschat wordt, heel vaak zelfs.... maar het lijden van de partner van een chronisch zieke.... daar wordt quasi niet bij stilgestaan. Terwijl die ook ontzettend lijdt, fysiek maar vooral ook emotioneel. Hun partner is hulpbehoevend geworden, vaak ook op psychisch vlak veranderd tegenover vroeger.... hij/zij lijkt in niets meer de persoon die men leerde kennen zo vele jaren ervoor. Sietske Scholten slaagt erin om zowel de pijn, emoties zoals verdriet, woede, onmacht, angst , ... van een zwaar zieke persoon alsook de machteloosheid, het verdriet, de kwaadheid, fysieke en psychologische uitputting van de partner tot in de kleinste details te beschrijven. Dit maakte dat het boek mij zo diep raakte en ik me niet enkel betrokken voelde bij Marjolein en Elise, maar als het ware in huid kroop. Iemand die dat kan bewerkstelligen is voor mij een groot schrijfster.

Beoordeeld door HildevandeH

De review heeft geen stemmen.