'Pappa!’ roept Fosse enthousiast.
'Voorzichtig!’ roept Kim hem na, terwijl hij hard over de stoep met zijn kleine kleuterbeentjes naar Quinten holt. In de volle zon laat Quinten de weekendtas op de grond vallen, knielt en opent zijn armen wijdt. De kale plekken door zijn terugtrekkende haargrens glimmen van de stralen van de zon die onderweg is naar het hoogste punt van de dag. Het hek achter Quinten sluit automatisch. ‘Dag mannetje. Gefeliciteerd met je vijfde verjaardag!’ In één beweging tilt hij hem op van de grond. Fosse legt zijn hoofd in Quintens hals en stevig houdt hij zijn vader vast. ‘Wat fijn om jou weer te zien.’ Hij verschuift Fosse naar zijn heup om zijn arm te strekken naar Aron. ‘En jou ook, jongen.’ Met een klop op zijn rug drukt hij Aron tegen zich aan en kust zijn kruin. ‘Ik heb je gemist de laatste weken tijdens het bezoekuur.’
‘Ik had toetsweken,’ zegt hij op een nonchalante pubertoon om de blijheid over zijn vaders vrijlating niet al te opvallend te laten blijken.
‘Ja, Kim zei al dat je het druk had. Goed gegaan?’
Aron humt en zet een stap terug.
Quintens draait zijn hoofd en ze vangt zijn blik.
‘Hé,’ zegt hij.
‘Hoi,’ zegt Kim. ‘Ik heb alles geregeld voor je. De huurwoning is ingericht met alles wat je dagelijks nodig hebt. Ook de kamers van de jongens.’
‘Dank je. Ik waardeer het enorm dat je dit voor mij doet. En niet alleen de woning. Ook voor het opvangen van Aron de afgelopen jaren. Hoe kan ik het ooit goedmaken wat ik jou heb aangedaan?’
Zijn vraag roept herinneringen op aan de eerste periode nadat ze door de ambulance was opgehaald op landgoed Boeckerode. Het was kantje boord geweest, volgens de artsen. Met een scepsis, een ontsteking door een achtergebleven stuk placenta en veel te veel bloedverlies had ze het maar net gered. Toen ze eindelijk thuiskwam met Fosse had ze naast alles wat ze moest verwerken gerouwd om het verlies van Jonathan. Vooral ’s nachts als ze alleen in haar bed lag. In de stille momenten als iedereen sliep en ze Fosse voedde of als ze Aron troostte om het verlies van zijn moeder en zijn opgesloten vader. Stiekem had Kim de hoop gehouden dat het een nachtmerrie was geweest en dat Jonathan ieder moment in zijn pilotenpak en rolkoffer de straat in zou lopen. Ze zou naar beneden zijn gerend en hem in de armen zijn gevallen zodra ze de deur voor hem open had gedaan. Maar in plaats daarvan ging ze wekelijks met de jongens naar het bezoekuur, waar Quinten hen al opwachtte. Nooit heeft ze hem verteld hoe zeer ze Jonathan mistte. Jonathan had niet bestaan.

‘Het is goed, Quinten. Je hebt je straf uitgezeten. Je weet dat ik je heb vergeven.’
‘Nee, Kim. Het is nooit genoeg. Ik heb je er doelbewust ingeluisd. En niet alleen jou. Ook de vier anderen. Ik had het koetshuis laten verbouwen tot een hermetisch afgesloten cel om daar de baby…’ Hij laat zijn hoofd zakken naar de grond. ‘Als Sophia….’ Fosse legt zijn hand op zijn wang en kijkt hem onderzoekend aan.
‘Ssst,’ zegt Kim. ‘Dat is geweest.’ Ze kijkt naar Aron die naast haar staat. ‘En ik ben heel blij met deze prachtige jongen in mijn leven. Je ging van pleeggezin naar pleeggezin, terwijl ik thuis zat met je bloedeigen broertje. Ik kon het idee niet verdragen. Je hoort toch gewoon bij ons.’ Ze woelt door Arons haren.
‘En met mij? En met mij?’ vraagt Fosse hupsend op zijn vaders heup.
‘Ik ben ook dolgelukkig met jou, lieverd.’
‘Ik begrijp niet hoe jij mij kunt vergeven,’ zegt Quinten met een zucht.
‘Je hebt het gedaan vanuit je hart. Vanuit de liefde voor je kind. En ik kan beter dan wie dan ook begrijpen hoe sterk de drijfveer van liefde de vechtlust aanwakkert. Je wilt het beschermen tegen elke prijs.’
‘Ik heb jou pijn gedaan, Kim. Ik heb Sophia vermoord.’
‘Je zult het pas begrijpen als je jezelf vergeeft, Quinten. Je staat nu wel buiten de poort van de gevangenis, maar pas als je jezelf vergeeft ben je echt vrij.’
Quinten zet Fosse neer op de grond. Fosse schuift zijn ene hand in die van Quinten. De andere hand in die van zijn moeder.
‘Wie wil er taart?’ vraagt Kim om van onderwerp te veranderen. ‘Marin zit al daar op ons te wachten in de koffietent. Dit is de laatste keer dat we hier zijn, jongens. Vanaf nu zien jullie pappa veel vaker.’ Met z’n vieren lopen ze over de uitrit van het gevangenisterrein naar de straat. De vogels fluiten luid door het dichte bladerdak van de bomen langs de straat.
‘En jou, Kim?’ vraagt Quinten. ‘Zie ik jou ook vaker?’
‘Bij het halen en brengen natuurlijk.’
‘Hoe zou je het vinden,’ aarzelt hij, ‘als ik je eens mee uit vraag?’ Ze hoort de onzekerheid in zijn stem. Al lopend draait ze haar hoofd en ze kijkt hem in de ogen. In dezelfde ogen waar ze jaren terug verliefd op was geworden. In hoeverre was Jonathan Quinten? Waar eindige de rol en begon de genegenheid die ze voor elkaar voelden? Hoe belangrijk is zijn naam? Of zijn beroep? Of het verhaal dat hij haar vertelde? Wat maakte hem wie hij was? Ze had zijn liefde gevoeld. Die was echt geweest. Zal ze hem opnieuw toe kunnen laten? Nu vanuit volledige openheid en eerlijkheid? Zal ze het durven?
Er verschijnt een voorzichtig lachje op haar gezicht, terwijl ze met z’n vieren de straat oversteken in de richting van de koffietent aan de overkant. Ze ziet hoe hij zijn wenkbrauwen minuscuul omhoogtilt in afwachting van haar antwoord. De spanning kriebelt in haar buik. Dan knikt ze en ze zegt:
‘Misschien vind ik dat helemaal niet zo’n verkeerd idee.’

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?