Als ze blijft staan, is ze verloren, beseft Kim. Ze heeft de kracht niet meer om opnieuw opgesloten te worden. Om in het isolement opnieuw te vechten naar een uitweg. Om in leven te blijven. Ze heeft geen keus meer. Met een ruk draait ze zich om, rent de woonkamer uit, terug naar het grote vertrek. Met grote stappen sprint ze naar de tuindeur. Ze bukt, zoekt en kiest de scherf met een lange scherpe punt. Met de scherf in haar hand komt ze overeind alsof de leeuwin in haar is opgestaan. Het werpt een waas van woede voor haar ogen.
‘Kim,’ roept Quinten met opgeheven hand in de deuropening. ‘Stop!’
De oerkreet ontstijgt als vanzelf vanuit haar binnenste. Met de scherf geheven in de lucht rent ze op hem af.
‘Stap weg bij de deur,’ zegt ze.
‘Kim, niet doen.’
‘Weg bij die deur!’ schreeuwt ze.
Quinten zet een stap opzij en Kim rent door de deuropening. Terug de woonkamer in waar Sophia nog op dezelfde plek staat met Fosse in haar handen, zoekend naar veiligheid.
‘Geef mijn baby. Nu!’ Met de scherpe punt voor zich uit stormt Kim op Sophia af die achteruitdeinst tegen de box aan.
‘Pas op!’ gilt Sophia. Ze maakt geen enkele aanstalten om de baby over te dragen.
‘Geef mijn zoon!’ probeert Kim nogmaals. In tegenstelling tot wat Kim hoopt draait Sophia zich met haar zij naar Kim en vouwt haar armen steviger om Fosse heen. Ze buigt haar rug in de richting van de box om een cocon voor hem te creëren en hem af te schermen van Kim. Het maakt Kim razend. Na alles wat Sophia al heeft veroorzaakt, is dit gebaar de laatste druppel. Zíj is zijn moeder, niet Sophia. De woede laat iedere vorm van controle die Kim nog had, los. Ze heft de glasscherf omhoog, maar voor ze kan uithalen naar Sophia, wordt haar arm vastgepakt. De stevige greep van Quinten brengt haar arm met de scherf naar de grond. Ze kan niet anders dan in de beweging meegaan. Ze heeft te weinig kracht om haar arm los te maken uit zijn greep. Hij duwt haar naar beneden en door zijn eigen gewicht fixeert hij haar op de grond.
‘Laat het glas los, Kim.’
‘Nee,’ huilt Kim. Het spel is over, beseft ze. Snikkend ontspant ze haar hand en Quinten pakt de scherf van haar over.
‘Dood haar!’ gilt Sophia. Fosse begint te huilen in haar armen.
Toe maar, denkt Kim. Laat hem haar verlossen. Ze heeft het uiterste gevergd van haar lichaam. Gedreven door wilskracht en gevoed met pure moederliefde. Ze heeft niet verloren. Ze deed het voor Fosse en nu zit haar taak zit erop. Hij leeft. Laat Quinten maar afmaken waar hij en Sophia aan begonnen zijn. Laat het snel over zijn, smeekt ze in gedachten.
‘Nee, Sophia,’ zegt Quinten.
‘Nu!’ brult ze.
‘Het is voorbij. We hebben al genoeg aangericht. We hebben wat we wilden. Aron heeft Fosses bloed ontvangen.’
‘Ben je gek geworden?’
‘Juist niet. Ik zie nu hoe verkeerd het was wat we hebben gedaan. We zijn veel te ver gegaan, Sophia. En ik liet mij meeslepen door jou. We hebben hier allebei net zoveel schuld aan.’
Het is alsof de pijn heeft gewacht op dit moment. Sluw slaat hij zijn klauwen uit en grijpt Kim beet om haar met huid en haar te verorberen. Vanuit al haar cellen wordt alarm geslagen. Signalen razen zich pijlsnel door haar lijf om kenbaar te maken dat ze in levensgevaar verkeerd. De waas van tranen voor haar ogen, staat haar niet meer toe om Quinten en Sophia nog te kunnen zien. Het is uit haar handen. Onder haar huid speelt het gevecht zich af. De pijn holt haar uit. Ze kan niet meer wegkruipen om weg te komen. Ze is te zwak. De woorden tussen Sophia en Quinten vliegen boven haar hoofd heen en weer, vermengd met het babygehuil.
‘Je maakt alles kapot,’ schreeuwt Sophia.
‘We hebben alles al kapot gemaakt.’
‘Dat is niet waar. We hebben Aron gered.’
‘Tegen welke prijs, Sophia?’
‘Tegen elke prijs!’ schreeuwt ze terug.
‘We zijn veel te ver gegaan.’
‘Wat dan, Quinten? Hadden we Aron dood moeten laten gaan? Je was toch zelf ook kapot van het bericht van de arts dat het kans op het vinden van een geschikte donor nihil was? Hoe vaak jij niet huilend boven de zoveelste negatieve zwangerschapstest hebt gehangen, omdat het ons weer niet was gelukt een broertje of zusje te maken. Dat had ik toch ook veel liever gewild, maar Aron ging hard achteruit en de tijd begon te dringen.’
‘Ik heb je vanaf het begin af aan duidelijk gemaakt dat ik niet achter je plan stond.’
‘Het was zijn enige redding!’ zegt ze verbolgen.
‘Het was verkeerd. Vanaf het moment dat we de data van de bloedbank in handen hadden, waren we strafbaar. Het was
een grens, Sophia. We zijn ‘m overgestoken en daarvoor zullen we moeten boeten.’
‘Nee. Als Kim sterft, komt niemand erachter. Dat hoort bij het plan. Daarvoor heb ik al die nachten alleen geslapen. Wetende dat jij naast haar in bed lag. Dat jij seks met haar had. Hoe had ik dat anders kunnen verdragen?’
‘Het was wat jij wilde!’
‘Oh nee, het was absoluut niet wat ik wilde! Snap het dan, ik heb nooit gewild dat jij seks zou hebben met die vijf vrouwen. Ik deed het voor Aron. Omdat ze geschikt waren om een donor te baren. Ik deed het alleen voor hem.’
‘Je weet dat ik geen seks heb gehad met alle vijf de vrouwen. Je weet dat het nooit zover is gekomen. Alleen met Kim. En zelfs met haar was ik ertegen.’
‘Nou, dat was niet merkbaar. Je Kim-telefoon hoefde maar over te gaan of je stond al voor haar klaar. Ik ben toch niet gek,’
snauwt Sophia, terwijl Fosse brult tegen haar schouder.

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?