Jonathan werpt de banden van de tassen over zijn schouder en tilt de bigshopper aan zijn hengels van het ziekenhuisbed.
'Wat was dat net met Marin toen ik binnenkwam? Het leek of jullie woorden hadden.'
‘Dat was niets. Hoe heb je geslapen?’ vraagt Kim.
‘Ik heb amper geslapen. Ik heb vooral liggen nadenken.’ Hij kijkt om zich heen. ‘Weet je zeker dat dit alles is?’
‘Volgens mij wel,’ zegt Kim en ze loopt langs het bed van haar zwangere kamergenote. ‘Veel geluk, Emily!’
‘Jij ook!’ roept Emily terug die voor een kort moment haar focus verlegt van haar telefoon naar Kim.
‘Waarover heb je liggen nadenken?’ vraagt Kim zodra ze de kamer uit zijn en over de gang van de kraamafdeling lopen. De muren hangen vol met de meest uiteenlopende soorten geboortekaartjes.
‘Over dat ik jouw angst niet genoeg heb ingezien,’ zegt Jonathan. Achter de gesloten deur die ze passeren klinkt een schreeuw van een barende vrouw. ‘Of eigenlijk wilde ik je nog liever laten geloven dat ik er alle vertrouwen in had dat het wel goed zou komen. Maar nu de geboorte dichterbij komt ben ik de afgelopen weken druk bezig geweest om een oplossing te zoeken, zodat je niet alleen zult zijn.’ Kim kijkt hem aan. Eindelijk voelt ze de erkenning waar ze naar zocht. Hij maakte zich dus wel degelijk zorgen over zijn mogelijke afwezigheid. Ze draait haar hoofd naar de verpleegkundigen achter de balie.
‘Bedankt voor de goede zorgen,’ roept ze, terwijl ze verder loopt.
‘Echt rustig aan doen, hoor, tijdens deze laatste loodjes. Ga maar heerlijk thuis de bevalling afwachten,’ zegt de verpleegkundige die haar een paar uur geleden van haar infuus had bevrijd. ‘We zien je wel weer terug als het zover is.’ Kim steekt haar hand op en naast Jonathan loopt ze verder naar de lift.
‘Gisteren besefte ik dat we niet langer kunnen wachten,’ gaat Jonathan verder en drukt op de knop van de lift. ‘Ik heb een kleinschalig kraamhotel gevonden waar ze je alle zorg kunnen geven die je nodig hebt.’
‘Een kraamhotel?’ Verschrikt kijkt ze naar hem. ‘Maar dat is toch hartstikke duur?’
‘Ik ben er al geweest vanmorgen.’
Verstomd kijkt ze hem met grote ogen aan.
‘Het is een prachtige plek met uitstekende zorg.’ De liftdeuren schuiven open en Kim volgt Jonathan de lift in, waar ze op het knopje drukt van de begane grond.
‘Alles wordt vergoed vanuit de verzekering,’ zegt hij. De liftdeuren sluiten zich. ‘Ik heb het al geregeld, vandaar dat ik wat later was.’ In haar buik voelt Kim dat de lift daalt, maar dat is niet het enige waarom ze een raar gevoel heeft. Waarom heeft Jonathan dit niet eerst met haar overlegd? Dit gaat haar veel te snel.
‘Kunnen we er niet over nadenken? Ik wil gewoon naar huis en met Thesis op schoot op mijn eigen bank liggen.’
‘Ik heb hem al naar een pension gebracht.’
‘Wat?’
‘Het is echt een unicum. Normaal zitten ze maanden van tevoren volgeboekt. Er kwam onverwachts een suite vrij. Ze zijn erg gewild, dus ik moest wel meteen ja zeggen, anders ging de suite naar een ander.’

Het klinkt als een kans uit duizenden, denkt Kim als ze in stilte naast Jonathan vanuit de lift naar de parkeerautomaat waggelt. Een luxe kraamhotel waar ze mag verblijven en waar ze de hulp krijgt die ze nodig heeft. Ze zou blij moeten zijn, maar toch had ze zo verlangd naar haar eigen huis. Jonathan trekt het kaartje uit de automaat en begeleidt Kim naar de auto.
‘Kan dat zomaar? Moeten we dat niet overleggen met mijn gynaecoloog?’ zegt ze, terwijl Jonathan de deur van de passagiersstoel voor haar openhoudt. Ze ondersteunt haar buik als ze voorzichtig op de stoel plaatsneemt.
‘Het is een kraamhotel, lieverd. Er is vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week een verloskundige om je heen. Het is een fantastische oplossing.’ Hij slaat haar deur dicht, doet de shopper en haar rugtas in de achterbak en gaat zitten achter het stuur. ‘En er is nauw contact met het ziekenhuis. Maak je geen zorgen. Als je daar zit, kan ik met een gerust hart vliegen vanavond.’
‘Hoeveel nachten ben ik daar? Wat heb je met ze afgesproken?’ vraagt ze. Jonathan rijdt de auto naar de slagboom, laat zijn raampje zakken en steekt het parkeerkaartje in de gleuf van het apparaat. De boom gaat omhoog en Jonathan rijdt de auto het talud op, de garage uit.
‘Je wordt op Boeckerode in de watten gelegd. Je kunt er bevallen als er geen complicaties zijn. En als ik niet vlieg, mag ik bij jou zijn en ook genieten van de luxe. Ze hebben zelfs een zwembad en een jacuzzi.’
‘En Marin?’
‘Ik zal tegen Marin zeggen dat je daar verblijft en haar vragen langs te komen. Het is toch wat je wilt. Niet meer alleen zijn?’ Dat was inderdaad wat ze wilde. Bij het einde van het ziekenhuisterrein slaat Jonathan linksaf in plaats van rechts, de weg naar de binnenstad.
‘Wacht, we moeten nog langs huis. Als ik daar ga bevallen hebben we mijn vluchttas nodig met de eerste kleertjes voor de baby. Zijn knuffeltje.’
‘Je had het toch in je vluchttas gestopt? Die heb ik mee,’ stelt hij haar gerust. ‘En als je nog iets mist, dan zal ik het voor je ophalen. Het komt goed, Kim. Ontspan.’

Heb je je nog niet aangesloten bij de Facebookgroep? Kom erbij en geef je reactie op het hoofdstuk!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?