‘Staan blijven,’ schreeuwt Sophia achter haar. De morfine onderdrukt de pijn in Kims gehavende lichaam. Ze zet een extra stap bij en rent de stenen trap op van het landhuis. Zodra ze het balkon bereikt ziet ze tot haar opluchting dat er in de afgelopen uren, sinds Sophia Kim aan haar haar naar het koetshuis had gesleurd, niets is gedaan om de tuindeur provisorisch te maken. Het biedt haar ongehinderd toegang tot het landhuis en nog voor ze haar hoofd in het gat van de tuindeur steekt, hoort ze het zachte geschrei van een pasgeborene. De melk in haar borsten schiet toe en vormen twee ronde natte plekken op haar T-shirt, terwijl ze door het gat van de deur stapt. De grote stukken gebroken glas knarsen onder haar blote voeten als ze het landhuis betreedt. De hand van Sophia raakt haar rug als ze wegrent van de deur. In haar vlucht kijkt Kim om en ze ziet Sophia met haar uitgestrekte arm door het gat aan de buitenzijde van de deur staan, maar het gehuil van Fosse wordt luider en ze draait haar hoofd terug om op zoek te gaan naar waar het geluid vandaan komt.

Haar blik wordt getrokken naar de deur aan de linkerzijde die op een kier staat. Met snelle passen raken haar blote voetzolen de gelakte planken die in visgraatpatroon de vloer bedekken. Ze duwt de deur open. Midden in de grote woonkamer staat Quinten met zijn rug naar de deur. Over zijn schouder ligt een gevouwen hydrofieldoek. Ze ziet nog net de wiegende beweging die hij maakt voor hij zich omdraait en haar geschrokken aankijkt. Met zijn ene hand houdt hij het bemutste hoofdje van Fosse vast, met zijn andere hand de billetjes. Dit is het beeld waar ze zo vaak over dagdroomde. Jonathan met hun kind in zijn armen, maar dit lijkt verre van de toekomst die ze zich had voorgesteld. In deze balzaal van een woonkamer waarin drie cognackleurige Chesterfield banken rondom een salontafel staan. Waar een enorme openhaard de muur bedekt aan de overzijde van de plek waar Kim staat. De goedgevulde boekenkast tegen de wand tegenover de ramen waarnaast een babybox vol pluchedieren staat onder een groot schilderij met de beeltenissen van een gelukkig ogende Jonathan, die eigenlijk Quinten is, zijn arm heeft geslagen, niet om haar, maar om Sophia die de jonge Aron als peuter op schoot heeft. Nee, nooit heeft ze zich dit kunnen bedenken. Ze schudt haar hoofd.

‘Hoe kon je?’
‘Kim,’ verzucht Quinten. ‘Fosse is veilig.’
Sophia komt naast Kim tot stilstand.
‘Geef mij mijn baby,’ zegt Kim en ze opent haar armen naar Quinten die op vier meter afstand van haar staat met een Chesterfield bank tussen hen in.
‘Zie je nou,’ zegt Sophia verongelijkt. ‘Ik zei het toch.’
Quinten kijkt van Sophia naar Kim en terug naar Sophia.
‘We hebben geen keus. Het heeft al te lang geduurd, Quinten.’ Ze loopt naar hem toe en hij buigt zich een klein stukje voorover om het gewicht van Fosse op zijn handen te leggen. Voorzichtig om het tere kleine lijfje te beschermen, strekt hij zijn armen uit naar Sophia. Ze schuift haar handen onder zijn okseltjes en met haar vingers ondersteunt ze het hoofdje, terwijl ze hem optilt uit de handen van Quinten en tegen haar eigen schouder aanlegt. Het zien van deze tedere handeling voelt als een dolk die dwars door Kims hart snijdt.
‘Maak het af, Quinten,’ zegt Sophia zacht en ze knikt naar Kim. Bewegingloos blijft Quinten staan. Even vangt Kim zijn ogen. Het is net of ze Jonathan aankijkt. Al die keren dat ze verliefd staarden in elkaars ogen en zich zo gelukkig prees met hem. Wat heeft ze zich vergist.
‘We moeten nu doorzetten. Anders verliezen we alles,’ zegt Sophia en ze drukt een kus op Fosses kruintje. Kim blijft Quinten strak aankijken. De liefde die hij haar had gegeven, had zo echt gevoeld. Zo warm. Nergens had ze zich ooit zo veilig gevoeld als in zijn armen. Ze hadden de liefde bedreven, keer op keer. Ze hadden, ongepland, Fosse gemaakt. Hij was ontstaan uit liefde. Was het mogelijk om die liefde te spelen? Was het onecht? Ze kan het zich niet voorstellen. Hoewel hij nog geen stap heeft gezet en ze meters van elkaar vandaan staan, lijkt de afstand tussen hen te verkleinen. Alsof ze tussen zijn irissen door verdwijnt in zijn ogen. Als de liefde tussen hen zo echt aanvoelde, hoe kan hij haar dan willen vermoorden? Hoe kan hij haar het leven ontnemen, terwijl hij er een jaar lang alles aan deed om haar gelukkig te maken? Hoe kan dat in één mens samengaan?
Quinten knippert met zijn ogenleden en door het verbreken van het oogcontact wordt Kim met haar focus terug geslingerd naar haar eigen lijf. Het zet haar spieren op scherp om in actie te komen, alsof ze Quintens woorden voorvoelt.
‘Je hebt gelijk,’ zegt hij.

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?