Het geluid van een sirene in de verte, stopt. Het plotselinge verdwijnen van het constante geluid laat Kim terugkeren naar de oppervlakte van haar bewustzijn. Ze voelt hoe ze ligt. Gestrekt. Schuddend op een ondergrond, met strakke banden om haar benen en bovenlijf. Waar is ze? Ze opent haar ogen, terwijl de herinnering aan de pijn en de bloeding in de supermarkt terugkomt.
‘Mijn baby,’ zegt ze verschrikt tegen de man die naast haar zit. Aan zijn turquoise werkkleding te zien is hij een broeder.
‘Ah, u bent er weer. We zijn net aangekomen bij het ziekenhuis. Je wordt gelijk geholpen.’ Hij staat op, opent de deuren van de ambulance, springt eruit en trekt de brancard waar ze op ligt uit het voertuig. De banden om haar lijf worden losgemaakt door anderen en ze voelt hoe ze wordt overgeheveld naar een ander bed.
‘Zij zullen goed voor je zorgen, Kim. Sterkte,’ zegt de ambulancebroeder. De onbekenden gezichten pakken het over, praten tegen haar en duwen haar de gangen door, maar haar gedachtes gaan enkel naar de baby in haar buik. Waardoor komt de bloeding? Leeft de baby nog? De angst is verlammend. Boven haar schieten de lampen aan het plafond voorbij, deuren gaan open tot ze tot stilstand komt in een kamer. Haar buik wordt direct ontbloot.
‘Wat is uw naam, mevrouw?’ vraagt weer een nieuw gezicht in een doktersoutfit die tegelijkertijd een klodder gel op Kims buik spuit.
‘Kim Flores,’ antwoordt ze op automatische piloot.
‘Dag Kim. Ik ben Tina Huibrechts. Gynaecoloog. Kun je mij vertellen wat er gebeurd is?’ Kim brengt haar gedachte terug naar de supermarkt. Een grote waas hangt over de herinnering heen. Waarmee begon het?
‘Ik voelde een pijnlijke steek, bij het fruit, en daarna begon ik te bloeden. Is er iets ergs met de baby?’
‘Ik ga kijken hoe het met de baby gaat.’ Ze zet het echoapparaat op Kims buik en wrijft de klodder gel uit over haar gespannen huid. Kim observeert iedere verandering in Tina’s gezichtsuitdrukking, terwijl Tina ondertussen het apparaat beweegt en naar het scherm tuurt. De vertrouwde beelden van een echo verschijnen op het televisiescherm tegen de muur achter Kims voeteneind. Ze heeft deze zwangerschap al meerdere keren naar echobeelden gekeken. En net als de vorige keren ziet ze hem ook nu bewegen. Ze slaakt een zucht van verlichting. Hij leeft nog.
‘Een kloppend hartje, zie je? De baby heeft het nog prima naar zijn zin daarbinnen. Weet je al wat het is?’
‘Ja, een jongetje,’ zegt Kim. Nu de grootste angst van haar af is gegleden, breekt de trots door haar zorgen heen. ‘En het bloed dan? En de pijn?’
‘We gaan onderzoeken waar de bloeding vandaan komt. Het kan allerlei oorzaken hebben. Probeer je nu eerst maar te ontspannen,’ zegt Tina rustig. ‘Je zult vast enorm geschrokken zijn.’
‘Ik moet Jonathan bellen.’ Kim richt zich op bij de ontdekking dat haar rugzak met haar telefoon nog in de winkelwagen moet liggen.
‘Wie is Jonathan?’
‘Mijn vriend. De vader van de baby. Ik heb mijn tas nodig.’
‘Bedoel je deze?’ De arts pakt de rugzak die tussen Kims voeten ligt.
‘Ja.’ Verheugd pakt ze de tas aan. Ze opent de gesp, trekt de knoop uit de touwtjes en haalt haar telefoon omhoog, terwijl de gynaecoloog alle organen van de baby minutieus naloopt op het scherm. Kim selecteert het nummer van Jonathan en drukt de telefoon tegen haar oor, maar zodra er verbinding wordt gelegd, krijgt ze meteen zijn voicemail. Natuurlijk, beseft ze, hij zit nog steeds ergens in de lucht. Volgens het vluchtschema op het lijstje aan haar koelkast, komt hij pas rond zes uur aan. Om acht uur vanavond zou hij bij haar zijn, had hij gezegd en hij had haar beloofd samen te eten. Ze had hem willen verrassen met taco’s. Ze opent whatsapp en tikt een boodschap.

‘Bel mij zodra je bent geland. Ik lig in het ziekenhuis. De baby is oké.’

Het vinkje bij zijn bericht blijft grijs. Zijn telefoon staat uit.
‘Alles ziet er goed uit. Lukt het je om je onderbroek uit te trekken? Dan kan ik je inwendig onderzoeken,’ zegt Tina. Hoewel ze de hele zwangerschap wist dat dit soort momenten eraan zouden komen, voelt het toch vreemd om een onbekende haar onderkant te laten zien. Was Jonathan maar hier om haar bij te staan. Ze stapt over het beschaamde gevoel heen, haalt haar zomerjurk die vol bloedvlekken zit omhoog en schuift haar onderbroek naar beneden.
‘Geef je onderbroek maar. Die zal ik in een zakje stoppen, zodat je het kan uitwassen. Ik zal zorgen dat je een netbroekje krijgt van de verpleging.’ Ondanks dat het haar eigen bloed is, maakt Kim met weerzin een propje van het natte katoen in haar hand voor ze het boven het zakje loslaat dat de arts openhoudt.
‘Je mag je naar beneden laten zakken en je benen in de beugels plaatsen.’ Met een paar bewegingen, klikt de arts het voetengedeelte van het bed weg en Kim schuift naar de rand, zoals de arts haar heeft gevraagd.
‘Het kan wat gevoelig zijn,’ waarschuwt de gynaecoloog. Het plastic van de handschoenen die Tina aantrekt, klets tegen haar huid. Kim richt haar blik op het plafond, terwijl ze de vingers van Tina naar binnen voelt gaan. Een lichte, scherpe pijn verspreidt zich door de bewegingen die Tina uitvoert.
‘De bloeding valt mee. Waarschijnlijk is er een adertje gesprongen. Je baarmoedermond is nog mooi gesloten. Ik zet een kweekje op om uit te sluiten of het om vruchtwater gaat wat je verliest. Hoe is het nu met de pijn?’ zegt Tina die een verpakking openscheurt. Nu Kim van de schrik is bekomen merkt ze dat de harde buik is afgenomen. Ze voelt de baby weer woelen in haar schoot.
‘De pijn is al veel minder. Ga ik bevallen?’
‘Nog niet. Zolang de baby het goed doet en de baarmoedermond gesloten is, blijft het daarbinnen de beste plek voor hem. Ik zal je de komende vierentwintig uur laten observeren om het zekere voor het onzekere te nemen. Dan zien we hoe de baby op dit avontuur reageert.’
‘En daarna?’
‘Zodra we de uitslag van de kweek hebben, kunnen we besluiten of je naar huis mag,’ zegt Tina. Ze trekt haar plastic handschoenen uit en werpt ze in de vuilnisbak.
Kim rilt, hoewel de gedachte dat ze in het ziekenhuis ligt haar rust brengt. Hier is ze niet alleen. Thuis is ze dat wel als Jonathan vliegt. Hier is ze in veilige handen. De angst voor het verlies van de baby die ze had gevoeld in de supermarkt maakt alles minder belangrijk. Als hij maar levend en gezond ter wereld komt, daar draait nu alles om.

Heb je je nog niet aangesloten bij de Facebookgroep? Kom erbij en geef je reactie op het hoofdstuk!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?