Zo vlug als Kim kan zijn met haar uitgeputte lijf drukt ze het licht uit en duikt ze naar de grond. De pijn van de snelle en ondoordachte bewegingen is onhoudbaar. Ze zou het willen uitschreeuwen, maar in plaats daarvan bijt ze op haar tanden, terwijl ze zich bedekt met nepbuiken. Hollende voetstappen komen haar kant op. Met wijd opengesperde ogen kijkt ze in het donker gespannen naar de deuropening. Wat gaat er gebeuren als ze haar vinden? De deurklink wordt ruw naar beneden gedrukt, er wordt getrokken, maar de deur blijft dicht. Het slot wordt omgedraaid, de deur vliegt open en het silhouet van Sophia wordt zichtbaar. Ze drukt op de lichtknop. Kim heeft geen schijn van kans. Bebloed, krachteloos en weerloos ligt ze op de grond met een paar buiken op haar die niet eens de mogelijkheid hebben om haar hele lichaam uit het zicht te onttrekken. Zodra het licht aanspringt, priemen Sophia’s ogen Kims kant op. Doodstil blijft Sophia staan tot ze langzaam met haar hoofd begint te schudden. Het is een kans, denkt Kim. Als ze nu omhoog zou komen en Sophia aan de kant kon duwen, dan had ze een mogelijkheid om uit deze benarde situatie te komen. Ze zet zich af met haar elleboog om omhoog te komen, maar de pijn vlamt op.
‘Aah,’ smoort Kim haar kreet met opeengeklemde kaken.
'Ik zal je helpen,’ zegt Sophia ijzig. Ze stapt naar voren en grijpt Kim bij haar haren. Haar hoofd wordt omhooggetrokken en door de kracht waarmee het gepaard gaat, kan ze niet anders dan haar benen zo snel mogelijk onder haar lijf zetten. Strompelend probeert ze Sophia bij te benen, terwijl ze wordt meegesleurd de inloopkast uit, de slaapkamer door, naar de overloop. De tranen biggelen over Kims wangen van pijn, wanhoop en angst.
‘Sophia, stop, alsjeblieft,’ smeekt Kim. Met haar handen om Sophia’s hand probeert ze de pijn op haar haarwortels te verminderen. Waar is Jonathan? Hij moet haar helpen. Ze krijst het uit, zodat hij haar zal horen. Sophia laat zich niet hinderen door het geluid. Zonder aarzeling loopt ze door. Haar vingers verstrengeld tussen Kims haar. Haar vuist krampachtig om de staartdikke pluk die ze vastheeft. Ze houdt niet in als ze de trap bereikt. Tree voor tree daalt ze de trap af, terwijl Kim de stappen bij probeert te houden om niet van de trap te vallen.

Kim gilt onverminderd door als ze de vleugel passeren de vleugel in het grote vertrek bij de uitmonding van de trap. Ze stappen door het glas op de grond voor de tuindeur, door de deuropening waar ze het zonovergoten balkon opstappen. Opnieuw heeft Kim haar volledige focus nodig bij het nemen van de tredes van de stenen buitentrap om het tempo van Sophia bij te houden. Bij de laatste trede verliest ze haar evenwicht. Ze struikelt. Haar hand is niet snel genoeg bij de grond om de klap op te kunnen vangen. Hard raakt haar heup de klinkers in de val. Nog meer pijn schiet er vanaf de plek waar ze de grond raakt naar alle uithoeken van haar lijf. Ze krimpt in elkaar op de door de zon gewarmde stenen.
‘Pas toch op!’ schreeuwt Sophia die een nieuwe ruk geeft aan de pluk in haar hand.
‘Ik kan niet meer.’
‘Tuurlijk wel. Opstaan.’ Ze loopt door. De spanning op Kims hoofdhuid is ondraaglijk. Op handen en voeten kruipt ze mee. Ze heeft geen keuze. Haar spieren doen wat ze moeten doen om mee te gaan in Sophia’s meedogenloze beweging, maar Kim zelf sluit zichzelf af. Ze stopt met schreeuwen, ze stopt met vechten, ze stopt met huilen en ze stopt met voelen. Gewillig laat ze zich meevoeren naar de deur van het koetshuis, de hal in, waar Sophia haar het appartement in duwt. Ditmaal blijft Kim overeind. Ze ziet toe hoe Sophia de deur dichttrekt en hoort hoe ze opnieuw wordt ingesloten als het slot wordt omgedraaid.

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?