Logo Sietske bl.png
pexels-charlotte-may-5965792

Hoofdstuk 6 - Boetseerles

Wat had ze dan verwacht, zegt Kim boos in zichzelf. Ze had geen verwachting en toch voelt ze zich teleurgesteld. Met haar fiets rijdt ze langs de overvolle terrassen op de Brink. De zon komt op dit uur nog boven de daken van de monumentale panden uit. Hoewel de zomer net is begonnen worden de dagen vanaf nu weer korter. Al fietsend sluit ze voor een kort moment haar ogen om de zonnestralen op haar gezicht te voelen. Misschien had ze wel op Marins voorstel in moeten gaan om samen wat te eten. In Marins gezelschap had ze nog de luchtigheid gevoeld van de tevergeefse zoektocht in de bibliotheek. Ze hadden er samen om gelachen en de immer opgewekte Marin had de zwaarmoedigheid op afstand gehouden. Maar in de eenzaamheid van haar huis, had het Kim daarna toch beslopen en bijna had ze zich afgemeld voor de laatste boetseerles van dit seizoen.

Ze buigt af naar de Keizerstraat tot ze afremt bij de fietsenrekken van het Kunstencentrum. Ze zet haar fiets tegen het rek en werpt haar rugzak over haar schouder. Stevig duwt ze de zware deur van de ingang van het Kunstencentrum open en stapt de hal in. De tweede deur naar de aula wordt voor haar geopend en ze stapt naar binnen.
‘Bedankt,’ zegt ze en ze neemt de deur over van de man die vanuit de aula de hal instapt met een gevulde gitaarhoes op zijn rug. In een oogwenk ziet rossig haar. Ziet ze hem nu in iedere rossige man die ze tegenkomt, vraagt ze zichzelf af. Maar als ze zijn gezicht beter bekijkt, ziet ze dat ze zich niet vergist.
‘Hé!’ zegt ze vertwijfeld. De man vertraagt zijn pas. ‘Dat was jij toch?’ vraagt ze. ‘Vorige week in de bibliotheek?’
De man komt tot stilstand, fronst zijn wenkbrauwen en glimlacht onzeker. Er verschijnen kuiltjes in zijn wangen. De kraaienpootjes onder zijn ogen maken hem nog aantrekkelijker dan hij al was in haar herinnering.
‘Broers in Karmijn’, verduidelijkt ze, ‘jij raadde het mij aan, maar ik had hem al gelezen.’
‘Nu je het zegt,’ antwoord hij en ze ziet de herkenning in zijn blik.
‘Wat doe je hier?’ Terwijl ze het vol enthousiasme uitspreekt kan ze zichzelf wel voor haar kop slaan. De paar zinnen die ze vorige week samen hebben gewisseld maakt hen geen vrienden. Zelfs geen kennissen. Haar hele week stond in het teken van hem, maar zonder dat hij het wist. Ze is een wildvreemde voor hem.
‘Ik heb net gitaarles gehad.’ Hij knikt naar het uitstekende stuk van zijn gitaartas op zijn rug.
‘Gitaar,’ zegt ze aangezet verrast, alsof de vorm van de tas de inhoud nog niet had weggegeven. ‘Wat leuk!’
‘En jij?’
‘Ik volg een cursus boetseren. Vandaag is de laatste les voor de zomervakantie.’ Ze wil hem aan de praat houden, maar heeft geen idee wat ze kan vragen.
‘Hoe bevalt het boek dat je hebt geleend?’ vraagt hij geïnteresseerd. Ze denkt aan het boek op haar salontafel. Ze heeft er nog geen letter in gelezen. Het denken aan hem had haar volledig opgeslokt.
‘Ik heb nauwelijks tijd gehad om ‘m open te slaan.’
‘Druk met je werk?’
‘Ja,’ zegt ze. Al is het niet waar. Ze zit tussen twee opdrachten in en had alle tijd om haar uren te vullen met speuren en mijmeren over hem, maar het was een beter antwoord dan de waarheid.
‘Wat doe je voor werk?’
‘Ik ben freelance bioloog. En jij?’
‘Piloot.’
‘Dat meen je? Wat leuk. Waar vlieg je zoal heen?’
‘Overal waar de maatschappij op vliegt. Vaak ben ik meerdere dagen van huis.’
‘Wat spannend.’
‘Dat valt wel mee. Soms gaan we met de crew wat doen, maar ik breng ook veel tijd door in het hotel tot het tijd is om terug te vliegen. Ik lees veel om de tijd te doden.’
‘Ah, vandaar de stapel boeken die je vorige week leende.’
‘Ja, inderdaad. Hoe laat begint je les?’
‘Die is al begonnen. Ik was al aan de late kant.’
‘Dan wil je daar vast snel heen. Of…?’ Zijn adamsappel beweegt zich omhoog en hij slikt zichtbaar. ‘Heb je misschien zin om iets met mij te drinken?’ vraagt hij zachter dan hij net sprak. Ze veert op bij zijn vraag. Met de grootste moeite had ze zich een kwartier geleden van de bank afgerold om naar deze les te gaan, omdat ze vond dat ze het niet kon maken om de laatste les te missen. Maar nu kan de les haar gestolen worden. Wat een kans. Tijd met deze man doorbrengen is alles wat ze op dit moment wil. Om niet al te gewillig over te komen, werpt ze een blik op haar horloge.
‘Sorry, misschien ga ik te snel,’ stamelt hij. ‘Ik ben zo onhandig hierin. Ik heb mij nog niet eens fatsoenlijk voorgesteld. Ik ben Jonathan.’ Hij steekt zijn hand naar haar uit. ‘Het is je laatste les,’ gaat hij verder, terwijl ze zijn hand schudt. Een kriebel trekt door haar onderbuik. ‘Natuurlijk wil je daarheen. Vergeet maar dat ik het je vroeg.’ In zijn ogen ziet ze dezelfde kwetsbaarheid die ze vorige week had gezien. Hij is waarschijnlijk ook een amateur in het flirten. Ze hoeft niet het spel te spelen wat Marin haar al jarenlang tevergeefs probeert te leren. Jonathan kent de regels net zomin als zij.
‘Nee, nee, graag,’ zegt ze met haar hand nog in zijn hand.
‘Wat?’
‘Ik wil graag wat met je drinken. Ik ben Kim.’
‘Hallo Kim,’ zegt hij en ze ziet hoe de zenuwen langzaam van hem afgeleiden.

Heb je je nog niet aangesloten bij de Facebookgroep? Kom erbij en geef je reactie op het hoofdstuk!

Ga naar de Facebookgroep

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?

KRAAM_paperback+ebook

Wist je dat...

Sietske Scholten haar boeken eerst blogt? Lezers kunnen als het ware over haar schouder meelezen, terwijl ze het boek schrijft. Iedere werkdag ontvangen de lezers een nieuwe hoofdstuk en zitten vervolgens 24 uur in spanning te wachten op hoe het verder zal gaan. In een besloten Facebookgroep hebben de lezers contact met elkaar en wordt er druk overlegd over de personages, de ontwikkelingen in het verhaal en ze sparren over hoe het zal gaan aflopen. Sietske hoeft dus niet maandenlang solistisch te werken aan haar boek. Tijdens het schrijven kan ze haar verhaal al uittesten op publiek en snel bijsturen als het nodig is. Druk op de knop en lees meer over hoe dit blogroman-concept is ontstaat:

Lees meer
Boekenlegger Achterkant Los (2).jpg