‘Ben je al bevallen?’ roept Jonathan door de speaker van de telefoon, zodra Kim versuft heeft opgenomen. De paniek in Jonathans stem verdrijft in één klap de dufheid van haar middagslaap. Nadat de verpleegkundige haar op de kamer had gekoppeld aan allemaal apparaten en ze kort had kennisgemaakt met haar hoogzwangere kamergenote en haar luidruchtige visite, had ze zich omgedraaid naar het raam en een poging tot slapen gedaan. De heftige emoties van de ochtend hadden haar zo uitgeput dat ze ondanks de geluidsoverlast in een diepe slaap was weggezakt die pas werd onderbroken door het zoemen van haar telefoon op het verrijdbare bijzetkastje naast haar. Kim vouwt haar hand om de papegaai boven haar bed en trekt zichzelf een stuk omhoog om het telefoongesprek zittend te kunnen voeren.
‘Nee, hij zit gelukkig nog in mijn buik,’ zegt ze. Ze heeft geen idee hoe lang ze heeft geslapen.
‘Oh, ik schrik mij rot, Kim. Waar ben je nu?’ vraag Jonathan aan de andere kant van de lijn.
‘Op de kraamafdeling. Ik lig aan de weeënremmers en allemaal toeters en bellen die de baby in de gaten houden.’ Ze wendt haar blik naar de monitor waarop verschillende getallen en grafieken te zien zijn. De verpleegkundige had verteld dat de snelle hartslag van de baby is, de lagere van haarzelf en dat het andere getal aangeeft of er weeën zijn.
‘Wat zeggen de artsen?’
‘Dat het meevalt en dat de baby waarschijnlijk nog wel even blijft zitten.’
Jonathan slaakt een diepe zucht. Ze merkt dat het haar goed doet. Waar ze de afgelopen maanden soms onzeker was over zijn betrokkenheid, merkt ze nu heel duidelijk zijn zorgen om haar en de baby.
‘Wat is even? Een paar uur?’
‘Weken hopelijk.’
‘Gelukkig. Moet je nu in het ziekenhuis blijven?’
‘De komende vierentwintig uur in ieder geval nog wel. Misschien mag ik morgen naar huis. Als alles goed gaat natuurlijk.’
‘Pffff.’
‘Je maakt je echt zorgen, hè?’ zegt ze met een glimlach.
‘Ik was even bang dat het helemaal verkeerd ging, Kim. Lig je in het Deventer Ziekenhuis?’
‘Ja.’
‘Ik spring gelijk in de auto,’ reageert hij opeens gehaast. Ze haalt de telefoon van haar oor en kijkt op het opgelichte scherm. Het is zes uur in de avond. Volgens het vluchtschema is hij net geland. Het bevestigt nogmaals zijn ongerustheid. Niet eerder belde hij gelijk na de landing.
‘Bel je vanuit de cockpit?’
‘Wat?’
‘Bel je vanuit de cockpit?’ herhaalt ze met luidere stem om haar vraag te verduidelijken.
‘Ja, klopt. Ik heb je meteen gebeld zodra ik mijn telefoon inschakelde. Ik regel dat ik direct weg kan hier en rij meteen door naar jou.’
Haar glimlach breidt zich verder uit over haar gezicht en een liefdevolle warmte verspreidt zich door haar hele romp. Het is goed geweest dat ze hem de ruimte heeft gegeven om langzaam te wennen aan zijn nieuwe leven en te vertrouwen op wat hij steeds tegen haar zei. Druk zetten had averechts gewerkt. Ze had het al die tijd gevoeld, al was ze van binnen ongeduldig geweest. Bang zelfs, dat hij haar toch in de steek zou laten op den duur, maar nu het einde van de zwangerschap in zicht komt, is het duidelijk dat hij klaar is om zich te gaan binden. Misschien is het man eigen, denk ze bij zichzelf. De angst voor de verantwoordelijkheden die horen bij het gezinsleven. Of, als ze eerlijk is naar zichzelf, was ze er zelf ook niet klaar voor geweest. Het onbestemde gevoel dat zich aan haar opdrong op het moment dat het tweede streepje verscheen op de zwangerschapstest zal haar altijd bijbleven. Vooral om het schuldgevoel naar de baby toe. Dat ze in eerste instantie niet blij was geweest met de aankondiging van zijn bestaan. De tussenliggende zeven maanden hadden zowel zij als Jonathan nodig gehad om te wennen aan het idee. Tijd was alles wat ze nodig hebben gehad. Het is goed geweest. Ze weet het zeker.
‘Rustig aan,’ zegt ze, al zou ze willen dat hij nu meteen naast haar zou staan. ‘Er is geen haast meer. Zou je langs mijn huis willen rijden en mijn toiletspullen, onderbroeken en nachtkleding mee kunnen nemen? Wel de positiekleding, hè. Van de derde en vierde plank.’
‘Ik weet het,’ zegt hij opgewekt.
‘Oh, en kun je ook de bibliotheekboeken meenemen die op de salontafel liggen? Dan heb ik wat om te lezen.’
‘Doe ik. Ik kom zo snel ik kan.’
‘Wacht,’ zegt Kim vlug. ‘Geef je Thesis eten en schoon drinken?’
‘Ja, doe ik ook. Ik moet nu hangen.’
‘Dag lieverd. Ik houd van jou,’ zegt ze, maar aan de stilte te horen heeft Jonathan al opgehangen.

Heb je je nog niet aangesloten bij de Facebookgroep? Kom erbij en geef je reactie op het hoofdstuk!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?