De geur van verse pasta, tomaat, basilicum en knoflook wekt Kim.
‘Lekker geslapen?’ hoort ze Sophia zeggen. Kim opent haar ogen. Ze ligt op haar zij en kijkt naar het wiegje in de hoek naast haar bed. Gedesoriënteerd door haar diepe slaap heeft ze enkele secondes nodig om te beseffen waar ze is. Ze strekt haar benen om zich uit te rekken en een nieuwe golf vruchtwater stroomt langs het doorweekte maandverband.
‘Hier is het avondeten.’ Kim draait haar hoofd en ze ziet hoe Sophia het dampende bord pasta neerzet op de tafel. ‘Ik had je nog willen rondleiden, maar je sliep zo diep. Ik heb je maar laten slapen.’
‘Ja, ik was ver weg.’
‘Hoe voel je je?’
‘Wel goed, denk ik.’ Hoe lang zal ze geslapen hebben? Ze heeft geen idee hoe laat het is. Maar het was niet haar lijf dat haar had wakker heeft gemaakt, zoals ’s nachts meestal gebeurt. Zou ze dan helemaal geen krampen en harde buiken hebben gehad tijdens haar slaap? Was het dan inderdaad vals alarm geweest? In haar schoot voelt ze de baby woelen. ‘De baby is in ieder geval actief.’
‘Oh ja? Mag ik voelen?’ vraagt Sophia.
‘Natuurlijk,’ zegt Kim. Ze draait zich op haar rug, vouwt de badjas open en rolt haar onderbroek af tot haar bikinilijn. Haar buik golft door de bewegende ledematen van de baby onder haar huid. Sophia komt naast haar op het bed zitten. Voorzichtig legt ze haar hand op de bobbel die zich verplaatst. Met een gezicht vol verwondering schuift Sophia haar hand mee met de beweging van de baby.
‘Blijft het bijzonder? Zelfs als verloskundige? Ik neem aan dat je aan de lopende band bevalling doet,’ zegt Kim.
‘Het is en blijft een wonder. Iedere keer opnieuw.’
‘Heb jij kinderen, Sophia?’
‘Eén. Een jongen.’
‘Wij verwachten ook een jongen. Of had Jonathan dat al verteld?’
Sophia knikt.
‘Ik kan het mij nog niet voorstellen hoe het voelt om moeder te zijn. Ik heb geen idee hoe mijn leven eruit gaat zien als de baby er straks is. Of ik meteen die oerliefde voel, waarover in de boeken wordt geschreven.’
‘Het is instinct, Kim. De navelstreng kan alleen fysiek worden doorgeknipt, want je blijft altijd verbonden met je kind.’
‘Ik kan mij er nog niets bij voorstellen. Hoe oud is je zoon?’
‘Zeven.’
‘Dat lijkt mij een leuke leeftijd. Ik zie het aan de buurkinderen op straat. Ze zijn nog zo open en vrolijk. Lekker naar school overdag, ’s middags spelen ze urenlang buiten, rennen de hele tijd achter een bal aan en zijn niet moe te krijgen,’ zegt Kim. Het is zo’n gek idee dat haar eigen zoon over een paar jaar één van de kinderen op straat zal zijn. Dat zij degene is die hem naar binnen roept voor het eten, zoals ze nu vaak de andere moeders hoort doen. Wat zal haar leven veranderen.
Abrupt staat Sophia op van het bed.
‘Je eten wordt koud. Ik kom straks langs om het op te ruimen en de controles te doen.’ Ze loopt naar de deur.
‘Sophia?’ vraagt Kim vanuit het bed.
‘Ja?’ Ze draait zich om.
‘Zou je mij even willen bellen met jouw telefoon? Ik ben hem kwijt.’
‘Hier heerst complete rust, Kim. Het gebruik van telefoons is niet toegestaan. Jonathan heeft je telefoon aan mij afgegeven. Na de bevalling krijg je hem terug.’ Kims maag draait om.
‘Maar dan kan ik Jonathan niet bellen.’
‘Je moet je nu gaan focussen op jezelf en de baby. Ik houd Jonathan op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen.’
‘Dat wil ik niet. Ik wil mijn telefoon. Ik weet zeker dat Jonathan mij ook wil bellen voor hij in het vliegtuig stapt.’
Sophia’s gezicht verstrakt. Streng kijkt ze Kim aan.
‘Hij heeft bij je aanmelding getekend voor telefooninname. Het is één van de redenen waarom dit kraamhotel zo hoog staat aangeschreven. Absolute sereniteit. Geen afleiding van social media, nieuwsgierige familieleden en vrienden die continu vragen of de baby er al is. Hier heerst rust. Geloof mij, telefoongebruik verstoort het natuurlijke proces rondom de bevalling.’ Kim zet zichzelf overeind. Als ze had geweten dat ze haar telefoon moest inleveren had ze niet toegestemd om hier te blijven. Ze mag toch zelf weten wanneer ze Jonathan of Marin wil spreken. Wat is dit voor iets achterlijks?
‘Maar ik heb hier niet voor getekend,’ zegt ze boos. ‘Ik wil mijn telefoon terug.’
‘Dat gaat niet gebeuren.’
‘Sophia, alsjeblieft.’
‘Het is niet goed voor jou en de baby.’
‘Niet waar. Zonder telefoon heb ik juist meer stress.’
‘Dit zijn de regels en daar wordt niet mee gebroken,’ zegt Sophia onvermurwbaar. Ze ademt diep in en zet een glimlach op. ‘En nu ga je eten.’ Haar stem klinkt zachter. ‘Anders heb ik het voor niets gemaakt en dat zou zonde zijn.’
Kims buik wordt weer strakker. Jarenlang heeft ze er nauwelijks aan willen denken, maar de toon van Sophia brengt haar terug naar vroeger als ze door één van haar ouders op haar kamer werd opgesloten als ze iets had gedaan wat in hun ogen niet goed was. Het herkenbare gevoel verlamt haar en ze houdt haar mond, terwijl ze toekijkt Sophia hoe Sophia de deur dichttrekt.

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?