‘Stom ding!’ schreeuwt Kim tegen haar laptop in haar Deventerse woning. Met een harde klap slaat ze hem dicht en werpt hem van zich af. Met een plof landt het apparaat naast haar op de bank. Thesis springt luid mauwend van de leuning naar de vensterbank. Kim balt haar vuisten en drukt ze tegen haar voorhoofd. Een vastgelopen computer is wel het laatste wat ze nu kan gebruiken. Het is zeker een maand terug dat ze voor het laatst een back-up heeft gemaakt van de uitwerkingen van haar ecologische onderzoek in het stadspark naar de overlast voor dieren tijdens evenementen. Als de laptop een virus heeft, is ze al het werk kwijt van de afgelopen weken. Straks verliest ze deze opdrachtgever. De tranen springen in haar ogen en ze trekt haar benen naar zich toe. Hoe kon ze zo stom zijn? Ze vouwt haar armen om haar benen en laat haar hoofd rusten tegen haar knieën, maar door de onaangename druk tegen haar borsten zet ze haar voeten snel weer terug op de grond. Hoe haalt die achterstand ooit nog in? De nacht doorwerken ziet ze ook niet zitten. Ze voelt zich al dagen moe en ze is nauwelijks vooruit te branden. Ze wrijft met haar hand over haar wang om haar tranen te drogen en ze komt overeind uit de bank.

In de keuken zet ze boos de waterkoker aan. Terwijl het water opwarmt, opent ze de deur naar het toilet, waar ze haar broek tegelijk met haar onderbroek naar beneden haalt. Net als de afgelopen dagen kijkt ze direct naar het kruis. Nog geen enkel teken op een nadere ongesteldheid. Waarom is ze zo laat? Normaal kan ze de klok erop gelijkzetten. Zwanger kan ze niet zijn. Alle keren hadden zij en Jonathan het veilig gedaan. Daar was ze juist zo secuur mee geweest. Maar waarom was ze dan al vijf dagen overtijd? Ze laat haar plas lopen, veegt zich af en trekt haar onderbroek en broek weer omhoog. De wc spoelt ze door, wast haar handen en pakt haar telefoon van de salontafel. Ze opent de ‘zoek-mijn-vrienden’-app. Marin zit bij Bagels ziet ze aan het icoontje op het plattegrondje. Snel schiet Kim haar jas aan en pakt haar sleutels van het haakje. Thesis komt in een drafje achter haar aan als ze de voordeur opent.
‘Ik ben zo weer terug,’ zegt ze tegen hem, terwijl ze hem aait. Hij steekt zijn neusje in de lucht, maar draait zich om bij het ruiken van de vochtige novemberkou.

Bij de drogist koopt Kim een zwangerschapstest en ze haast zich naar de Bagels. Zodra ze de deur opent ziet ze Marin zitten aan een tafeltje achterin, verdiept in een tijdschrift met op het tafeltje voor haar een kopje op een schoteltje.
‘Marin?’ zegt Kim als ze op haar afstapt. Marin kijkt even op, richt zich weer op het tijdschrift en zucht.
‘Hoi.’
‘Mag ik erbij komen zitten?’
‘Heb je eindelijk eens tijd voor mij?’ Ze slaat een pagina om.
‘Sorry.’
‘Ga maar zitten,’ zegt Marin gelaten. ‘Is het uit?’ Kim hangt haar jas over de rugleuning, schuift de stoel naar achteren en neemt plaatst aan het tafeltje van Marin.
‘Nee, het is niet uit. Ik heb je geprobeerd te bellen, maar je neemt niet op.’
‘Dat doe jij toch ook?’
Marin heeft gelijk. Nauwelijks reageerde Kim op haar appjes en als Jonathan er was, drukte ze Marins telefoontjes weg. Sinds de zomer leeft Kim in het ritme van Jonathans diensten. Ze werkt als hij vliegt en als hij vrij is, brengen ze hun tijd samen door. In de uren dat hij bij haar is, komen ze amper het huis uit. Nergens is het fijner om te zijn dan in Jonathans armen. Ze heeft de vriendschap met Marin de afgelopen drie maanden laten verwateren, terwijl ze elkaar voor die tijd continu zagen. Kims keel wordt dik en ze slikt haar tranen weg. Het is nooit haar bedoeling geweest om het contact met Marin te verwaarlozen. Haar ogen prikken nog van de huilbui zojuist op de bank. Marin kijkt haar aan en kantelt haar hoofd.
‘Ik snap het wel, Kim. Maar het is niet leuk. Ik mis je gewoon.’
‘Ik mis jou ook.’ De tranen kan ze niet langer bedwingen en rollen uit haar ooghoeken over haar wangen.
‘Niet zo sentimenteel, hoor. Dat hoeft nou ook weer niet.’
‘Pfff, ik lijk wel lek de afgelopen dagen. Ik jank echt om alles.’
Marin grinnikt.
‘Ben je ongesteld?’
‘Was dat maar zo.’
‘Wat bedoel je?’ Marins lach verdwijnt. Kim tilt het zakje van de drogist omhoog en buigt over het tafeltje naar Marin heen om zachter te kunnen praten.
‘Ik heb een zwangerschapstest gekocht.’
Marins ogen worden groot.
‘Dat meen je toch niet? Heb je het niet met condoom gedaan?’
‘Ssstt,’ sist Kim. ‘Dat hebben we wel, maar ik ben al vijf dagen overtijd. Ik weet ook niet hoe het kan.’
‘Kom mee.’ Ze trekt Kim mee naar het toilet.
‘Nu? Hier?’
‘Waarschijnlijk maak je je druk om niets. Ik heb dat ook wel vaker. Je zult zien dat je gelijk ongesteld wordt, zodra je een negatieve test in handen hebt.’
‘Hoe werkt zoiets?’
‘Je plast over het staafje heen en wacht dertig seconden.’ Marin opent de deur van de wc en duwt Kim naar binnen. ‘Niet treuzelen en plassen. Het zal een opluchting zijn om te weten dat het niet zo is.’

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?