Strak kijkt Jonathan haar aan. Kims hart bonst wild in haar borstkas. Ze heeft geen idee welke gedachtes er nu door zijn hoofd razen. Zijn gezichtsuitdrukking laat niets los. Dan buigt hij zijn hoofd en legt hij zijn handen tegen zijn gezicht. Voor haar gevoel blijft hij een eeuwigheid zo zitten.
‘Zeg iets, alsjeblieft,’ zegt ze.
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Hij zakt verder naar voren. Zijn ellebogen rusten op zijn knieën en hij verplaatst zijn handen van zijn gezicht naar de bovenkant van zijn hoofd waar zijn vingertoppen tussen zijn haren verdwijnen.
‘Hoe lang weet je dit al?’
‘Sinds vanmiddag. Ik had het je meteen willen zeggen, maar ik wist gewoon niet hoe ik het je moest vertellen.’
‘Ik begrijp het,’ zegt hij en hij staat op. Met zijn hand voor zijn mond geslagen loopt hij ijsberend door de kamer alsof hij op zoek is naar een antwoord dat ergens in de ruimte verstopt is. Met haar ogen volgt ze hem vanaf de bank, maar hij ontwijkt haar blik. Als ze een moment had kunnen kiezen om dood neer te vallen, dan was dit het moment. De stilte is verschrikkelijk. Een ongekende angst, nog groter dan ze de afgelopen uren voelde, heeft bezit van haar genomen en ze voelt de drang om in huilen uit te barsten, maar ogenschijnlijk emotieloos blijft ze zitten in de hoek van de bank. In de aanloop naar dit gesprek had ze verwacht hem boos te zien worden. In haar gedachte had ze hem haar horen beschuldigen dat ze niet voorzichtig genoeg was geweest. Ze had hem naar buiten zien stormen om haar nooit meer te hoeven zien, maar ze had hem in haar geestesoog ook dolblij gezien. Ze had hem horen zeggen dat hij zijn hele leven al uitkijkt naar een kind van zichzelf. Dat hij bij hun ontmoeting al had gevoeld dat zij de moeder van zijn kinderen zou zijn. Maar van alle scenario’s die ze van te voren heeft bedacht, is dit er geen. Ze heeft geen idee wat ze moet doen.
‘Ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren,’ zegt ze overtuigd. Zal hij twijfelen aan haar trouw? Is hij daarom zo ontdaan?
‘We hebben het altijd veilig gedaan,’ ratelt ze om haar zenuwen een uitweg te geven. ‘En jij bent mijn eerste en enige bedpartner. Hoe kan het dan gebeurd zijn? Ik snap het niet. Het nieuws heeft mij net zo overvallen als jou,’ zegt ze tegen zijn rug. ‘Als je het echt niet wilt, kunnen we erover nadenken om het weg te laten halen.’
Terwijl ze het uitspreekt voelt ze de weerstand in haarzelf bij deze woorden. Als ze eerlijk is naar zichzelf toe dan is een abortus geen optie. Ze is achtentwintig. Ze heeft een huis, een kleine spaarrekening, voldoende opdrachten om haar maandelijks uitgaves te betalen. Het kind dient zich dan wel onverwachts aan en voelt ze zich verre van klaar voor het moederschap, maar nu ze er een paar uur over na heeft kunnen denken, is dat geen reden voor haar om de zwangerschap af te breken. Ze weet dat ze de verantwoordelijkheid kan dragen voor een kind. Zelfs zonder Jonathan, als het echt zou moeten. Ze zou er alleen nooit bewust voor hebben gekozen om op dit moment, in een prille relatie, een kind te verwekken.
‘Hoever ben je?’ Hij draait zich om en voor het eerst sinds haar bekendmaking kijkt hij haar aan.
‘Morgen vijf weken.’
‘Is dat wat je wilt?’
‘Wat?’
‘Weghalen?’
Kim schudt haar hoofd. In haar zoektocht op internet had ze afbeeldingen gezien van embryo’s met deze zwangerschapstermijn. Het is geen onherkenbaar klontje cellen. Het heeft al contouren die in de verte wat lijken op een piepklein kikkervisje. Er ontwikkelt zich al een hartje dat binnen een week zal gaan kloppen.
‘Ik ben heel erg geschrokken van het feit dat ik zwanger ben, maar een abortus wil ik eigenlijk niet,’ zegt ze voorzichtig in afwachting van zijn reactie. Jonathan neemt een diepe hap lucht. In het midden van de kamer staat hij stil en sluit zijn ogen.
‘En jij?’ vraagt ze na een stilte. Hij opent zijn ogen. Zijn schouders hangen laag en met een licht gebogen rug komt hij op haar af. Hij gaat zitten op het randje van de bank. ‘Het gaat hier niet om mij.’ Al klinkt zijn stem gelaten, zijn woorden sterken haar. Hij zal haar geen abortus afdwingen.
‘Ik vind het wel fijn om te weten of je achter mijn keuze staat. Door dit kind zullen we voor altijd met elkaar verbonden zijn. Dat is nogal wat.’
‘Voor honderd procent sta ik achter jouw keuze, lieverd.’ Met zijn hand strijkt hij een pluk haar achter haar oor. ‘Ik heb alleen tijd nodig om aan het idee te wennen.’ Plotseling breekt er een lach door op zijn gezicht. De omslag verrast haar en tegelijk glijdt het laatste beetje spanning van haar af.
‘Zwanger, Kim,’ zegt hij alsof de woorden nu pas indalen. ‘Je bent zwanger.’

Wat denk je dat er aan de hand is? Deel je overdenkingen op Facebook!

Als in KRAAMKOORTS de vliezen van de hoogzwangere Kim voortijdig breken en haar vriend Jonathan door zijn werk als piloot niet continu voor haar kan zorgen, neemt Kim haar intrek in een kleinschalig kraamhotel midden op de Veluwe waar rust het hoogste goed is. Het ontbreekt haar aan niets in het idyllische bijgebouwtje naast het luxe landhuis van verloskundige Sophia en haar man Quinten. 
Maar zodra Jonathan is vertrokken voor een vlucht naar de andere kant van de wereld, laat Sophia haar ware gezicht zien. Kims telefoon wordt haar ontnomen en ze verliest het contact met de buitenwereld. Haar argwaan groeit. Heeft Sophia wel het beste met haar voor?
Hoogzwanger, met gebroken vliezen, heeft Kim geen enkele mogelijkheid om te vluchten zonder haar baby in gevaar te brengen. 
Hoe houdt ze zichzelf en haar kind in veiligheid, terwijl ze zo kwetsbaar, hulpbehoevend en afgesloten is van de wereld?