Ontdaan zit Mya op de bank in de woonkamer van de villa. Ze wentelt met haar klamme handen de ring rond haar vinger om zijn as. Het beeld van het pistool op de bodem van de verhuisdoos kan ze niet van zich afzetten.

Plots trekt ze de ring omhoog. Even blijft deze steken achter haar knokkel en ze voert de trekkracht op tot hij losschiet. Ze houdt de ring vlak voor haar gezicht en zoekt naar een inscriptie. Er staat niets in gegraveerd, geen initialen, geen datum. Is dit een trouwring? Hoe weet ze zeker dat Axel haar man is? Wat is er waar van alle verhalen die Axel haar heeft verteld sinds ze is ontwaakt? Haar hele levensgeschiedenis kwam uit zijn mond en ze nam het aan als de waarheid. Maar wat kan ze geloven?

De details die hij vertelde, vormden de bouwstenen voor de reconstructie van haar leven. Nu storten ze ineen en laten ze een puinhoop aan vraagtekens achter. Ze moet vluchten. Maar waarheen? En hoe? De onbekende buitenwereld voelt even onveilig als dit huis. De gedachte aan ronddwalen in een stad die ze niet kent, zonder vangnet en zonder geld, maakt haar doodsbang.

Mya wil de ring terugschuiven om haar vinger als plots het grind van de oprit knarst. In een reflex springt ze overeind. De ring valt kletterend op de grond en rolt onder de bank. Mya duikt er achteraan en steekt haar arm onder de bank. Ze voelt met haar hand over de gietvloer, terwijl ze de voordeur hoort opengaan. Ze strekt haar arm verder uit en tast met haar vingers over de grond. Voetstappen komen de hal ingelopen. De ring is spoorloos. Vlug komt ze overeind en gaat op de bank zitten.
‘Hé,’ zegt Axel. Hij neemt de vijf treden naar beneden de verdiepte woonkamer in. ‘Heb je je een beetje kunnen vermaken zonder mij?’ Hij loopt op haar af en buigt zijn hoofd om haar een kus te geven.
Ze wijkt naar achteren. ‘Ik kan hier niet blijven.’
‘Waar heb je het over?’
‘Het huis benauwt me. Ik heb tijd nodig.’
‘Hoezo? Ik heb mijzelf de komende dagen vrijgeroosterd om voor je te zorgen. We hebben alle tijd.’ Zijn hand knijpt zacht in haar schouder.
Ze schudt zijn hand weg en draait haar hoofd naar hem. ‘Niet samen. Ik moet alleen zijn.’ Ze neemt een diepe hap lucht en zet haar middenrif vast om zich sterker te voelen. ‘Axel, ik heb een betaalpas nodig. En een mobiele telefoon.’
‘Je kunt bellen met de vaste telefoon. Dat heb ik je in de kliniek meerdere keren verteld toen je om een telefoon vroeg. Ik zou niet weten waarom je een mobiel nodig hebt.’
‘Geef mij dan in ieder geval geld.’
'Nee. Als je iets wilt hebben, dan koop ik het voor je.’

Machteloze boosheid stuwt het bloed door Mya’s aderen en laat het suizen langs haar trommelvliezen. Haar nagels snijden in haar palmen en indringend kijkt ze Axel aan. Ze ziet zijn blik veranderen tijdens de ijzige stilte die valt. Er verschijnt een lach op zijn gezicht. Ze rent naar de treden, de verdiepte woonkamer uit, naar de gang waar ze de klink van de voordeur vastpakt. Ze moet hier weg.
‘Mya, waar ben je mee bezig?’ zegt Axel achter haar.
Terwijl ze de klink omlaagdrukt, trekt ze met haar volle gewicht aan de deur. Maar hij blijft gesloten. Axel heeft hem opnieuw vergrendeld na zijn binnenkomst. Mya rent langs Axel, terug naar de woonkamer en duwt tegen het glas om de pui aan de tuinzijde te openen. Het glas blijft op zijn plek. Achter de diepe plooien van het gordijn vindt ze een grote hendel met een slot. Ze trekt aan de hendel en hij beweegt een fractie mee tot hij wordt tegengehouden door het slot. De keukenramen, bedenkt ze zich en ze rent naar het aanrecht. Ze trekt aan de raamuitzetters die stuk voor stuk door de kleine slotjes het kozijn dichtklemmen. Ze zit in de val.
‘Laat me eruit!’ roept Mya. Haar stem trilt en ze draait zich om naar Axel, die achter haar staat.
Hij heft zijn armen en houdt zijn handen geopend naar haar gericht. ‘Rustig maar,’ zegt hij kalm.
‘Waarom sluit je mij op?’
‘Om je tegen jezelf te beschermen.’
‘Laat me gaan.’
‘Ik heb de arts beloofd om je in de gaten te houden.’ Zijn vingertoppen grijpen zich vast in haar bovenarm en hij trekt haar weg van de la waar ze voor staat. Uit de la haalt hij een strip met pillen en drukt er twee uit de strip. Ze vallen in zijn hand en hij reikt ze Mya aan. ‘Hier.’
Mya wendt haar hoofd af.
‘Neem ze nou maar.’
‘Nee. Ik slik dit niet.’
‘Het zal je kalmeren.’
‘Ik wil het niet.’

Axel zucht en pakt haar kaak vast met één hand. Met kracht duwt hij haar kiezen van elkaar door met zijn vingers druk uit te oefenen op haar wangen. Als een brand op droge heidegrond verspreidt het kippenvel zich over Mya’s huid. De druk is te groot. Ze kan het niet helpen, haar mond opent zich en Axel propt de pillen diep in haar mond met de duim van zijn vrije hand.
‘Het is beter,’ zegt hij.
Ze manoeuvreert de pillen onder haar tong en maakt een slikbeweging. Ze voelt zich verslagen door deze overmeestering. Waar is Axel toe in staat? Ze moet dit huis uit vluchten, zo snel mogelijk. Axel laat haar kaak los en pakt een glas. Hij vult het onder de kraan met water en overhandigt het aan Mya. Zonder hem aan te kijken neemt ze met trillende handen het glas van hem over en nipt van het water. Axel strijkt met zijn hand over haar haar.
‘Rust maar wat. Dat zal je goed doen,’ zegt hij en geeft een kus op haar voorhoofd.

In de badkamer van de logeerkamer spuugt ze de pillen uit in het toilet en spoelt ze door. Haar beslissing staat vast. Ze moet hier weg.

Wil je weten hoe het verder gaat? Dit leesfragment komt uit de spannende literaire thriller ZOEK MIJ NIET van Sietske Scholten.

In ZOEK MIJ NIET kan de 39-jarige Mya zich niets herinneren als ze ontwaakt uit een coma. Haar naam moet haar worden verteld en haar echtgenoot lijkt een vreemde. Als hij haar na de revalidatieperiode meeneemt naar huis, voelt het alsof ze er voor het eerst een voet over de drempel zet. Ze probeert te vertrouwen op wat hij haar vertelt, maar als niets in het huis duidt op haar aanwezigheid voor het ongeluk, slaan bij Mya de twijfels toe. Wie is de man die zegt haar echtgenoot te zijn? Wie is ze zelf? En wat veroorzaakte haar geheugenverlies? In de zoektocht naar haar verloren verleden brokkelt de aangenomen waarheid langzaam uiteen en groeit haar vermoeden te leven in een leugen.