Langzaam duw ik de slaapkamerdeur van Marabel open. Overal waar ik kijk liggen kledingstukken, make-up, sieraden, schoolboeken. Haar dekbed ligt rommelig op haar bed. Ik ga in haar bed liggen en sla het dekbed over mij heen. Ik snuif de geur van Marabel op uit haar kussen en een pijnscheut schiet dwars door mijn baarmoeder. Mijn kind is dood. Ik implodeer van verdriet. Met mijn knieën tegen mijn buik aangetrokken begin ik te jammeren en het gerinkel van de deurbel krijg ik nauwelijks mee.
‘Annemijn? Waar ben je?’ hoor ik Pieter roepen vanaf de trap. Mijn woorden zitten vast in mijn keel. Hij steekt zijn hoofd om de deur. ‘Kom je even beneden?’
Nee, ik wil niet. Geen bezoek. Geen verdrietige mensen om mij heen. Niemand voelt wat ik voel en ik kan de emoties van anderen er nu niet bij hebben.
‘Annemijn!’ zegt Pieter dwingend. ‘Het is de politie.’
Ik sleur mijzelf uit het bed van Marabel en loop traag naar Pieter. Ik zoek zijn hand. Ik heb hem nodig. Alleen red ik dit niet. Ik voel zijn hand. Langzaam glij ik met mijn vingers over de rug van zijn hand en zoek de ruimte tussen zijn vingers. Even houden we elkaar vast. Hij staat het toe......Ik ga zitten op de grote bank, nadat de agenten zich aan mij hebben voorgesteld.

‘Meneer en mevrouw Van de Velde, allereerst gecondoleerd met uw dochter,’ zegt de agent links. Ik schat hem van mijn leeftijd. De ander is zichtbaar jonger. Ik hoor mijzelf ‘dank u’ zeggen.
‘We zijn gisteren gestart met het onderzoek naar de toedracht van het ongeluk. Ik begrijp dat u op dit moment andere zaken aan uw hoofd heeft, maar we zullen u beiden wat vragen moeten stellen.’
‘Hoe kon het gebeuren?’ zegt Pieter ogenblikkelijk. ‘Wat weten jullie al?’ Ik kijk naar het vloerkleed op de grond. Ik weet niet of ik het wil weten. Het maakt haar dood alleen maar meer definitief. Ik zucht diep, maar zeg niets.

‘Weten jullie waar Marabel was vlak voor het ongeluk?’ vraagt de jongste agent.
‘Ze ging naar Eva, gisterochtend,’ antwoordt Pieter.
‘Haar beste vriendin, Eva Leemsma,’ vul ik aan.
‘Was u beiden thuis toen ze vertrok?’ vraagt de agent met de snor. Ik kijk naar Pieter.
‘Nee, ik was alleen,’ zegt Pieter en negeert mijn blik.
‘U heeft kort telefonisch contact gehad met haar, meneer Van de Velde, waarover ging dat?’ vraagt de agent met de snor. Pieter kijkt om zich heen.
‘Marabel wilde bij Eva blijven eten.’ En hij verlegt zijn blik naar zijn handen.
‘Maar u heeft háár gebeld,’ zegt de jongste agent opmerkzaam.
‘Toen Marabel van huis wilde gaan ’s ochtends, hadden we een korte discussie. Ik wilde dat ze om vier uur thuis zou zijn. Zondagmiddag is ons wekelijkse familiemoment, snapt u. Ze moest erbij zijn van mij. Boos liep ze de deur uit. Ik wilde checken of ze ook echt kwam,’ legt Pieter uit.
Ik kijk hem aan. Dit had hij mij nog niet verteld.

‘En waar was u op het moment dat u haar belde?’ vraagt de jongste agent aan Pieter.
‘Thuis,’ antwoordt Pieter vlug. Waar gaat dit over, vraag ik mij af. De oudste agent vervolgt het gesprek.
‘We weten dat Marabel van het erf van de familie Leems­ma af reed en linksaf wilde slaan. De auto kwam van links en had Marabel voorrang moeten geven. Dit deed hij echter niet. ­Marabel was al bezig met het oversteken van de weg, toen ze de auto raakte aan de rechtervoorzijde.’ Een golf van misselijkheid kwam naar boven. Ik wil dit niet horen. Ik wil weg hier. Maar ik beweeg niet. De beelden van gisteren glijden aan mij voorbij. Marabel op het asfalt, Marabel in het mortuarium. Het bloed in haar haar. Haar gesloten ogen. Het is te groot. Alsof het niet is gebeurd. De afschuwelijke niet te bevatten allesoverheersende pijn overspoelt mij en ik besef pas een fractie later dat de oerkreet die ik hoor, uit mij komt.

Wil je weten hoe het verder gaat? Dit leesfragment komt uit de spannende literaire thriller DE FATALE UITWEG van Sietske Scholten.

In DE FATALE UITWEG verongelukt de dertienjarige dochter van Annemijn en Pieter op een zondagmiddag. De dader rijdt door en de politie vindt geen enkel spoor dat leidt naar de bestuurder. Het verlies van Marabel brengt het ogenschijnlijk gelukkige huwelijk van Annemijn en Pieter nog verder aan het wankelen. Pieter gedraagt zich vreemd en Annemijn verliest het laatste beetje vertrouwen dat ze in hem heeft. Wat houdt Pieter achter? Heeft hij iets te maken met de dood van hun dochter Marabel? Annemijn wordt verscheurd door de pijn van het verlies en het wantrouwen in Pieter. Haar zoektocht naar de ware toedracht van het ongeluk begint.
Wat is er gebeurd?