Ik ga zitten op de grote bank, nadat de agenten zich aan mij hebben voorgesteld.
‘Meneer en mevrouw Van de Velde, allereerst gecondoleerd met uw dochter,’ zegt de agent links. Ik schat hem van mijn leeftijd. De ander is zichtbaar jonger. Ik hoor mijzelf ‘dank u’ zeggen.
‘We zijn gisteren gestart met het onderzoek naar de toedracht van het ongeluk. Ik begrijp dat u op dit moment andere zaken aan uw hoofd heeft, maar we zullen u beiden wat vragen moeten stellen.’
‘Hoe kon het gebeuren?’ zegt Pieter ogenblikkelijk. ‘Wat weten jullie al?’ Ik kijk naar het vloerkleed op de grond. Ik weet niet of ik het wil weten. Het maakt haar dood alleen maar meer definitief. Ik zucht diep, maar zeg niets.

‘Weten jullie waar Marabel was vlak voor het ongeluk?’ vraagt de jongste agent.
‘Ze ging naar Eva, gisterochtend,’ antwoordt Pieter.
‘Haar beste vriendin, Eva Leemsma,’ vul ik aan.
‘Was u beiden thuis toen ze vertrok?’ vraagt de agent met de snor. Ik kijk naar Pieter.
‘Nee, ik was alleen,’ zegt Pieter en negeert mijn blik.
‘U heeft kort telefonisch contact gehad met haar, meneer Van de Velde, waarover ging dat?’ vraagt de agent met de snor. Pieter kijkt om zich heen.
‘Marabel wilde bij Eva blijven eten.’ En hij verlegt zijn blik naar zijn handen.
‘Maar u heeft háár gebeld,’ zegt de jongste agent opmerkzaam.
‘Toen Marabel van huis wilde gaan ’s ochtends, hadden we een korte discussie. Ik wilde dat ze om vier uur thuis zou zijn. Zondagmiddag is ons wekelijkse familiemoment, snapt u. Ze moest erbij zijn van mij. Boos liep ze de deur uit. Ik wilde checken of ze ook echt kwam,’ legt Pieter uit.
Ik kijk hem aan. Dit had hij mij nog niet verteld.

‘En waar was u op het moment dat u haar belde?’ vraagt de jongste agent aan Pieter.
‘Thuis,’ antwoordt Pieter vlug. Waar gaat dit over, vraag ik mij af. De oudste agent vervolgt het gesprek.
‘We weten dat Marabel van het erf van de familie Leems­ma af reed en linksaf wilde slaan. De auto kwam van links en had Marabel voorrang moeten geven. Dit deed hij echter niet. ­Marabel was al bezig met het oversteken van de weg, toen ze de auto raakte aan de rechtervoorzijde.’ Een golf van misselijkheid kwam naar boven. Ik wil dit niet horen. Ik wil weg hier. Maar ik beweeg niet.

‘Met een kracht is ze teruggeworpen naar achteren, waarbij ze met haar hoofd het asfalt raakte. De bestuurder reed door. De eerstvolgende automobilist heeft 112 gebeld en is bij haar gebleven. Dat zal enkele minuten later zijn geweest. Toen het ambulancepersoneel ter plaatse kwam, leefde ze nog.’ De agent kijkt naar zijn voeten.
‘Heeft iemand gezien wie haar aanreed?’ vraagt Pieter.
‘Nee,’ zegt de oudste agent.
‘Heeft niemand iets gezien?’ probeert Pieter opnieuw.
‘De persoon die 112 heeft gebeld, zag in de verte een donkere auto rijden. Dat is het enige aanknopingspunt op dit moment. Het sporenonderzoek is in volle gang,’ legt de jongste agent uit.

De beelden van gisteren glijden aan mij voorbij. Marabel op het asfalt, Marabel in het mortuarium. Het bloed in haar haar. Haar gesloten ogen. Het is te groot. Alsof het niet is gebeurd. De afschuwelijke niet te bevatten allesoverheersende pijn overspoelt mij en ik besef pas een fractie later dat de oerkreet die ik hoor, uit mij komt.