Met haar mond gedrukt tegen de achterruit van haar auto hapt Birgit naar adem. Het laatste beetje lucht verdwijnt, terwijl ze hard klopt tegen het raam van de achterklep waarboven het water zich sluit. De auto zinkt weg onder het wateroppervlak. Volledig ondergedompeld in het ijskoude troebele water duwt ze zichzelf terug naar de achterbank. Haar jas staat bol en kleine belletjes lucht ontsnappen via haar kraag. Met haar hand glijdt ze langs het portier op zoek naar de deuropener, maar de verticale stand van de auto en de paniek die door haar lijf raast, hebben haar oriëntatievermogen in de war gebracht. Ze voelt langs het glas, langs de glooiende vormen van de deur. Waar is de hendel? Haar vingertoppen tasten het hele oppervlak af. Eerst snel, maar haar bewegingen worden trager en trager. De paniek ebt langzaam weg. Haar gedachten lossen op. Een ongekende vredigheid komt over haar heen. Welk gevecht voert ze eigenlijk? Tegen wat? En voor wie? Van alle kanten voelt ze hoe de rust haar verwelkomt en de kou van haar wegneemt. Nova is veilig. De verdwijning was niet echt. Ze heeft Birgit niet nodig. Er is niets waarvoor ze hier moet blijven. Ze kan zich vol overgave mee laten voeren naar de allesoverheersende vredigheid die ze ervaart, denkt ze traag als haar duim de metalen hendel raakt. Ze voelt langs de vorm, kromt haar vingertoppen erachter en trekt de hendel met minimale inspanning naar voren. Gracieus valt de deur open. Beduusd door de plotselinge bevrijding steekt Birgit haar armen naar buiten en klemt haar ellebogen achter de deuropening om zichzelf af te zetten en de auto uit te komen die verder naar beneden zinkt. Als vanzelf lijkt Birgit te worden opgetild. Ze richt haar handen naar boven en met een langzame zwemslag drijft ze omhoog.

Zodra Birgit boven water komt en de koude buitenlucht als duizenden spelden haar gezicht prikt, opent ze haar mond wijdt. Een diepe ademteug vult haar longen. Het verdrijft in één klap de rust die ze onder water had ervaren en brengt de vechtlust terug. Met haar handen slaat ze om zich heen op zoek naar houvast. Overal drijven ijsschotsen. Wild trapt ze met haar benen om boven te blijven. Water gutst haar mond in en hoestend haalt ze opnieuw adem, terwijl ze de rand vindt van het ongehavende ijs. Ze zet haar handen plat op de ijslaag, maar zodra ze zichzelf omhoog duwt, breekt het stuk af en zakt ze terug het water in. Meer en meer verliest ze de beheersing van haar spieren door de kou die haar verlamt. Ze moet het water uit, beseft ze, voor ze haar bewustzijn verliest en alsnog verdrinkt. Ze trekt zichzelf naar een inham in het ijs en ze draait zich om. Haar hoofd legt ze op het ijs en al drijvend spreidt ze langzaam haar armen en benen uit op het ijs aan weerszijden van haar lichaam. Heel voorzichtig wurmt ze zich op het ijs en zachtjes rolt ze zich om tot ze op haar buik ligt. Het ijs kraakt als ze zich tijgerend in slakkengang richting de oever begeeft. Op de weg die iets hoger ligt is geen auto te bekennen. Jon is weg, ziet Birgit. De enige sporen van het ongeluk dat heeft plaatsgevonden zijn de strepen van haar banden in het gras. Niemand heeft het gezien en niemand was haar komen helpen. Als ze zelf de auto niet uit was gekomen, was ze nu dood geweest. Jon had haar achtergelaten om te verdrinken, denkt ze vol afschuw.

Eindelijk bereikt Birgit de kant. Trillend van de kou komt ze overeind en ze draait zich om naar de vaart. Kleine poppende belletjes in het midden van het grote wak zijn de laatste tekenen van de positie van haar auto. Ze grijpt naar haar tas die om haar schouder tegen haar heup hangt. Ze opent het vak op zoek naar haar telefoon, maar op het stapeltje opgevouwen papieren van de architect en de sleutels van Nova’s huis na, is haar tas leeg. Haar telefoon ligt net als Nova’s dagboek op de bodem van de vaart. Wat moet ze doen? Hoe kan ze bewijzen dat Jon een aanslag heeft gepleegd op haar leven? Dat hij en Brian achter het plan zaten om de overmeestering in scène te zetten om de kijkcijfers omhoog te krijgen. Zonder dagboek staat ze met lege handen. Ze heeft geen poot om op te staan. Jon zal vast de politie inschakelen om Birgit op te pakken voor de inbraak. Haar vingerafdrukken zitten overal. Daar had ze helemaal geen rekening mee gehouden toen ze Jons dak opklom en het raam opende. Het was voor de politie een kleine moeite om het verhaal van Nathalie en Jon met Birgits sporen te bevestigen. Ze zucht diep, laat haar schouders hangen en draait zich af van het water. Volgens de plattegrond die ze tijdens het telefoongesprek met Boris had bekeken, is het niet ver naar Nova’s huis.

Verkleumd door de zware natte kleding bereikt Birgit na ruim een uur de Callunalaan. Langs het hek vol spandoeken, knuffels en bloemen loopt ze naar de poort waar een handjevol fans staan. De camera's op hun telefoons in hun handen volgen Birgit, terwijl ze over de oprit naar de voordeur gaat. Het kan haar niets schelen wat ze filmen en delen. Ze doen maar, denkt Birgit uitgeput en verzwakt. Haar vingers trillen als ze de sleutel in het slot steekt en de draaibeweging maakt om de deur te openen. Als een groet springen de lampen automatisch aan. De warmte van het huis omringt haar als een veilige cocon, zodra Birgit de hal instapt en de deur achter zich dichtdrukt. Ze heeft het gered. Op haar laatste kracht heeft ze zichzelf naar de villa gesleept, denkt ze en ze laat zich vallen op haar knieën. Bijna had ze opgegeven. De grens tussen leven en dood was nooit eerder in haar leven zo dun geweest. Als een poort die ze al half was doorgegaan. Daar in de auto had ze zich erbij neergelegd dat ze zou sterven. De dood trok harder dan het leven en slechts per toeval had ze de hendel op het allerlaatste moment gevonden. Ze kan er met haar hoofd niet bij dat ze Nova alleen achter had willen laten. Het verdriet dat het Nova zou hebben gedaan als ze over enkele dagen uit haar schuilplaats was gekomen en te horen had gekregen dat haar moeder tijdens de zoektocht was overleden, moet verschrikkelijk zijn geweest. Hoe had ze dat Nova aan kunnen doen? Een eenzijdig ongeluk op een gladde weg, zou er zijn gezegd. Pure pech. Niemand zou Jons betrokkenheid hebben geweten. Hoe kon ze opgeven, denkt Birgit onbegrijpelijk. Het laatste wat ze wil is sterven. Ze trekt zichzelf omhoog. Ze wil naar Nova. Ze wil hier zijn als ze thuiskomt. Maar Birgit is koud tot op haar botten en met een ondertemperatuur is het gevaar nog niet geweken. Ze werkt haar voeten uit haar zompige schoenen. Haar tenen zijn gevoelloos, merkt ze. Haar voetzolen prikken pijnlijk als ze via de slaapkamer van Nova naar de badkamer loopt en de kraan van het bad aanzet.

Terwijl het bad volloopt en de badkamer zich vult met hete waterdamp, ontdoet Birgit zich van haar natte kleding. Haar huid is rood van de koud, ziet ze in de passpiegel op Nova’s kamer als ze erlangs loopt en een blik werpt op haar eigen lijf. Ze moet zichzelf warm houden om niet verder af te koelen, beseft ze. Uit de inloopkast pakt ze Nova’s kamerjas van velours, steekt haar voeten in Nova’s pantoffels en wikkelt de ceintuur om haar middel om haar lichaamswarmte bij zich te houden. Haar natte handtas legt ze op het kastje en voorzichtig haalt ze het opgevouwen stapeltje papieren van de architect uit haar tas dat niet meer is dan een slappe natte lap van op elkaar geplakte vellen. Net als het dagboek van Nova, denkt Birgit teleurgesteld. In haar gedachten ziet ze de doorgelopen inkt van Nova’s verloren woorden. Passages die Birgit misschien zouden hebben verteld waar Nova op dit moment is. Ze zal er niet meer achter kunnen komen. Birgit zal moeten wachten tot Nova uit zichzelf boven water komt.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?