Voor het raam van de erker haalt Birgit haar telefoon uit de zak van haar badjas. Er zijn weer nieuwe berichten binnengekomen via Whatsapp, ziet ze. Familieleden, vrienden en kennissen die bij het ontbijt zijn geschrokken van de nieuwsberichten over Nova steken Birgit een hart onder de riem. Bij het openen van ieder berichtje voelt ze zich schuldiger. Op de hartverwarmende teksten zou ze normaalgesproken gelijk hebben gereageerd. Ze zou haar dankbaarheid uiten over het feit dat er aan Nova en haar wordt gedacht. Ze leven allemaal met hen mee. Maar reageren kan Birgit niet. Alle energie is in de afgelopen uren uit haar weggesijpeld. Iedere stap die ze zet kost haar moeite. Waar is Nova toch? Hoe langer het duurt, hoe lastiger het wordt om positief te blijven. De tijd geeft haar de ruimte om in gedachten de beelden in te vullen en hoewel ze ertegen vecht, worden de scenario’s alleen maar gruwelijker. Ze wil niet denken aan haar dochter die ergens in een greppel is gedumpt of in een achterbak van auto de grens over is vervoerd. Maar hoe meer ze zich ertegen verzet, hoe sterker de beelden terugkomen.
Wat is er gebeurd, denkt ze wanhopig en ze scrollt door haar whatsapplijst om haar gedachtes te verzetten. In tegenstelling tot de hoop op afleiding, voelt ze een onvrede omhoog kruipen naar al die mensen die haar in de afgelopen uren hebben gewhatsappt. Onbewust hebben ze ervoor gezorgd dat Nova in de lijst helemaal naar beneden is gezakt. Als ze haar naam eindelijk ziet staan, opent ze de conversatie om te zien of Nova online is. Maar onder haar naam staat niets. Met een paar snelle duimbewegingen opent Birgit Nova’s social media profiel om tegen beter weten in te zien of de livestream weer is gestart. Maar ook hier is ze offline. Diep in Birgits binnenste barst de leegte van het gemis uit als een vulkaan.
‘Nee,’ rolt er als een brul uit haar keel omhoog en ze wankelt op haar benen. Met haar handen grijpt ze de vensterbank vast om haar balans te houden, terwijl haar schouders schokken. Haar middenrif stuitert op en neer op de hortende schreeuw die uit de krater van de pijn met geweld naar buiten gutst. Waar is ze? Wat is er toch met Nova gebeurd? Kon Birgit de tijd maar terugspoelen. Kon ze maar terug naar gisteravond en Nova beschermen tegen de insluipers, denkt ze, terwijl ze door haar tranen heen iets ziet bewegen op straat. Een fotograaf met een grote spiegelreflexcamera voor zijn gezicht begeeft zich, half rennend, half glijdend over de smeltende ijslaag, vanaf de overzijde van haar straat in de richting van haar tuinhek. Met zijn hand draaiend aan de telelens blijft hij klikken op de ontsluiter. Meerdere fotografen volgen zijn voorbeeld en sluiten zich bij hem aan. Fotografen verscholen zich wel vaker achter de geparkeerde auto’s toen Nova hier nog woonde, maar nooit eerder was Birgit het onderwerp van hun interesse. Waarom zijn ze hier? Waarom staan ze niet voor de villa in Laren? Wat moeten ze met haar? Vlug pakt ze haar telefoon van de vensterbank, trekt de gordijnen dicht en selecteert het telefoonnummer van Boris. Aan de andere kant van de lijn klinkt de wektoon meerdere keren voor er wordt opgenomen.
‘Birgit?’ hoort ze Boris slaperig vragen. Zijn Nederlandse g-klank is jaren geleden al vervangen door een Amerikaanse.
‘Sorry, dat ik je wakker bel.’
‘No problem.’
‘Heb je iets van Nova gehoord?’
‘Nee, hoezo?’
‘Check alsjeblieft even je berichten. Misschien heeft ze je iets gestuurd. Misschien is ze wel onderweg naar jou.’
‘Waarom? Wat is er aan de hand?’
‘Ze is gisteravond overvallen in haar eigen huis en ze is verdwenen, Boris.’
‘Ohno,’ zegt hij geschrokken. ‘Is de politie ingeschakeld?’ Aan zijn actievere stem hoort ze dat hij overeind is gaan zitten. Zijn slaperigheid is in één klap verdwenen.
‘Ja, die zitten er bovenop, maar zover ik weet hebben ze nog geen idee waar ze kan zijn.’
‘Ze heeft mij niet geprobeerd te bellen.’ Hij laat een korte stilte vallen. ‘En ze heeft mij ook geen message gestuurd.’
Birgit slaakt een diepe zucht. De hoop dat Nova op een intercontinentale vlucht zit op weg naar New York wordt daarmee ook aanzienlijk kleiner.
‘Fuck. Ik zie het staan. My God, Birgit. A man has been shot in her home? They say the Dutch police found a death body at the site?’ De ernst van de situatie begint tot Boris door te dringen. Aan de manier waarop hij spreekt merkt ze hoe zijn bezorgdheid om Nova groeit en zijn reactie werkt als een spiegel op haar schommelde bewustwording. Ze kan niet meer ontkennen hoe zorgelijk het is dat Nova van de aardbodem is verdwenen. Met iedereen in rep en roer kan Birgit zichzelf niet meer geruststellen dat Nova straks opeens haar hoofd boven water steekt zonder dat ze enig idee heeft welke commotie er om haar heen is ontstaan. Haar verdwijning kan op geen enkele wijze nog een onschuldige reden hebben. Anders zou Nova allang contact hebben opgenomen. Ze moet wel worden vastgehouden. Of erger.
‘Dat klopt,’ zegt ze en ze voelt hoe haar tranen weer opwellen. ‘Ik maak mij zo’n zorgen.’
‘Waar ben je?’
‘Thuis.’
‘Woon je nog altijd in ons oude huis?’
‘Ja.’
‘Ik kom naar je toe.’
Zijn betrokkenheid verbaast haar. Ze had niet verwacht dat hij door haar telefoontje direct in een vliegtuig zou springen, maar ze merkt aan haar gevoel van opluchting dat het haar goed doet. Met Boris in de buurt zal ze er niet alleen voor staan. Hij kan zijn vaderlijke rol vervullen en Birgit ondersteunen. Nova is van hen samen. Hij is de enige in de wereld die samen met haar de ouderlijke pijn voelt van het gemis van hun kind. Zijn drang om naar Nederland te komen is zo logisch, dat ze zich bijna schaamt voor het feit dat ze deze reactie van hem niet had verwacht. Misschien heeft hij zich al die jaren meer vader gevoeld dan Birgit had gedacht. Of misschien heeft zij onbewust wel tussen hem en Nova ingestaan door de ouderrol alleen te dragen. Wat heeft zij gedaan om hem bij de opvoeding te betrekken? In hoeverre heeft ze Nova en Boris voldoende gestimuleerd om contact met elkaar te houden? Was ze tekortgeschoten uit een vorm van rancune omdat Boris al zo vroeg uit Nova’s leven was vertrokken? Birgit had zich in de steek gelaten gevoeld, zowel als partner, als in het ouderschap. Maar misschien had ze te gemakkelijk de rol van slachtoffer aangetrokken en daarmee de band tussen Nova en haar vader benadeeld. Ze slikt.
‘Zal ik je ophalen van Schiphol als je bent geland?’
‘Nee, ik ben al in Nederland.’
‘Je bent hier?’ zegt ze verrast. Hoe is het mogelijk dat hij juist nu in Nederland is? Ze was er volledig vanuit gegaan dat hij gewoon thuis was. Dat ze hem diep in de nacht wakker belde door het tijdsverschil. Waarom was hij hier?
‘Ja, in Amsterdam.’
‘Oh.’ De vele vragen die haar hoofd bestoken, houdt ze in. Behalve hun gedeelde ouderschap delen ze niets. Boris heeft geen enkele verplichting naar Birgit toe. Hij hoeft haar niet op de hoogte te brengen als hij naar Nederland komt, realiseert ze zich. Hij is op een bepaalde manier een vreemde voor haar geworden.
‘I’ll take a shower en kom dan gelijk naar je toe. Allright?’
‘Is goed. Dank je, Boris. Tot straks,’ zegt ze onzeker en ze hangt de telefoon op.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?