Waarom neemt hij nou niet op, denkt Birgit geërgerd als de voicemail voor de vierde keer Jons telefoon opneemt. Waarom had hij zo aangedrongen op het herstarten van de stream? Jon heeft zoveel ervaring met social media. Ze opent haar social media app om met eigen ogen te bekijken waar ze in het shownieuws over spraken.
Met haar hand voor haar mond scrollt ze door haar tijdlijn. Tussen de hartverwarmende posts met brandende kaarsjes staan bewerkte foto’s van Nova waarin ze in de goot ligt met een spuit in haar arm. Tig memes van haar waarin ze een raar gezicht trekt of struikelt of iets verkeerds zegt, komen voorbij. Ze wordt belachelijk gemaakt, verguisd aan de ene kant en aan de andere kant verafgood en gemist. Hele ruzies wikkelen zich af in de reacties, waarin geen enkel woord wordt geschuwd. Birgit klikt op haar privéberichten waar duizenden berichten op haar wachten, maar drukt snel haar telefoon weer uit. Had Jon niet kunnen voorzien dat social media zou ontploffen, zodra Birgit live zou gaan? Hij zei dat de volgers zouden helpen, maar misschien heeft rechercheur Alvarez wel gelijk en is dit het domste wat ze had kunnen doen. Ze moet Jon spreken. Ze opent whatsapp en twijfelend blijft ze met haar duimen boven het toetsenbord op haar scherm hangen. Jon had haar laten beloven dat ze hem nooit zou appen, maar dat geldt niet voor deze situatie, besluit ze. Dit heeft niets te maken met hun affaire. Dit gaat over Nova. Als Nathalie het bericht op zijn telefoon al zou zien, dan nog is het niet vreemd dat Birgit als Nova’s moeder contact zoekt met Jon die haar social media beheert.

‘Bel me terug. Groet, Birgit,’ schrijft ze afstandelijker dan ze zou willen.

Een minuut lang kijkt Birgit naar het vinkje onder haar bericht. Het bericht is afgeleverd, maar nog niet is gelezen. Met een zucht laat ze zich moedeloos achterover zakken in de bank. Steunend met haar hoofd tegen de rand van de brede rugleuning, kijkt ze om zich heen. Vanaf de uitvergrote foto aan de muur staart Nova haar met een gedreven blik aan. Ze had niet naar huis moeten gaan, bedenkt Birgit zich. Wat kan ze doen vanuit hier?
‘Ik geef niet op, Nova,’ zegt ze tegen de foto. Haar ogen prikken van vermoeidheid, maar hoe had ze ooit kunnen bedenken dat ze hier rustig in bed kon kruipen? Alles om haar heen herinnert haar hier aan Nova. De door Nova zelf gekleide waxinelichthouders die ze jaren terug op moederdag had gegeven, het aquarium waar Nova maandenlang om had gezeurd en op haar achtste verjaardag had gekregen, de vlekken op de eetstoelen als Nova per ongeluk wat had gemorst, waar Birgit ook kijkt, alles herinnert haar aan Nova. De plek in de erker waar ze als baby in de box lag, waar ze in de kinderstoel aan de eettafel zat, het kleed waar ze de eerste stapjes zette, het hoekje waar het speeltafeltje stond en waar Nova als kleuter uren achtereen kon plakken of kleuren, de plek middenin de kamer waar ze zo vaak in haar prinsessenjurk had gedanst of waar dan weer grote bouwwerken van blokken stonden die niet mochten worden afgebroken en waar Birgit omheen moest stofzuigen, de voorbij rennende buurkinderen die schaterlachend van plezier met Nova verstoppertje speelden aan de voorzijde van het huis, de plek op de bank waar ze als puber languit liggend met haar ene hand in een zak chips en in de andere haar telefoon lag te chillen. In haar spoorloze afwezigheid is Nova meer aanwezig dan ooit.
‘Waar ben je toch?’ fluistert Birgit.
Onrustig tilt ze beide telefoons van haar schoot. Het icoontje van de batterij staat bij allebei nog op rood, maar ze kan hier niet zitten wachten. Er moet iets zijn bij de villa dat ze over het hoofd heeft gezien. Het is onmogelijk dat er geen enkel spoor is achtergebleven. Ze heeft niet goed gezocht. Dat moet wel, denkt ze en ze schiet overeind.

Birgit de trap op en haalt een weekendtas uit de kledingkast op haar slaapkamer. Met vluchtige bewegingen haalt ze wat kleding uit de kast en propt het in de tas. Uit de badkamer haalt ze haar tandenborstel, tandpasta, dagcrème en haar mascara uit het kastje van het meubel. Ze wil hier pas terugkeren na Nova’s veilige thuiskomt. Maar wat als het dagen duurt voor Nova wordt gevonden, denkt Birgit. Of zelfs weken? Nee, zegt ze tegen zichzelf. Positief blijven. Hoe meer ze meeneemt, hoe meer ze het ongeluk op zich afroept. Ze moet hoop houden dat deze verschrikkelijke situatie zo snel mogelijk voorbij is. Ze gooit het deurtje van het badkamermeubel dicht, drukt het licht van de badkamer uit en wil naar haar slaapkamer lopen, maar voor de deur van Nova’s oude slaapkamer blijft ze staan. Ze draait haar hoofd naar links en kijkt naar de houten clowntjes die de letters van Nova’s naam vormen. Diep ademt Birgit in. Ze legt haar hand op de klink en herinnert zich hoe ze vorig jaar geregeld in tranen op Nova’s bed had gezeten in de mierzoete tienerkamer die sinds Nova’s vertrek onveranderd was gebleven. Ongewild denkt ze aan al die kinderslaapkamers die ze ooit voorbij heeft zien komen op televisie. Kamers van kinderen die, bevroren in de tijd, wachten op de kinderen die nooit meer thuiskomen, omdat ze verdwenen of stierven. Hoeveel van die kamers bestaan er op de wereld? Nova’s kamer mag niet zo’n kamer worden. Ze laat de klink los. De kamer was slechts zo achtergelaten, omdat Nova alles nieuw had gekocht. Niet om het te preserveren, denkt ze verschrikt. Snel draait ze zich weg van de deur. Nova komt terug, besluit ze en ze gaat haar eigen slaapkamer in waar ze haar toilettas in haar weekendtas stopt, de schouderband over haar schouder werpt en ze het licht in de slaapkamer uitdoet.

Beneden in de woonkamer trekt Birgit resoluut de opladers uit het stopcontact en samen met de telefoons stopt ze de laders in de weekendtas. Ze kijkt om zich heen en blijft met haar ogen rusten op de portretfoto van Nova.
‘Ik zal je vinden, lieverd. Al is dat het laatste wat ik doe.’

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?