Birgit stapt naar de deur. Ze legt haar hand op de klink en drukt hem voorzichtig in. Hij zit niet op slot, voelt ze. Langzaam opent ze de deur. Haar hart slaat een slag over als ze in de ruimte erachter licht ziet branden. Er is hier iemand. Een tafel in het midden van de ruimte staat een tafel vol met half leeggedronken flessen frisdrank, pakken sap, plastic bekers, borden en twee stoelen. De wanden zijn kaal en net als de andere muren in het souterrain zijn er geen ramen. Tegen de zijwand rechts zit een klein keukenblokje waarop een computerscherm met een vierluik aan zwart-wit camerabeelden te zien is. Naast de keuken zit een deur. Birgit stapt de ruimte in en kijkt naar links waar zich ook een muur bevindt met een deur die geopend is. Vanaf de positie waar ze staat ziet ze nog net het voeteneind van een bed. Haar hart maakt een sprong als ze de twee blote voeten ziet, die ze uit duizenden herkent. Bewegingloos liggen ze naast elkaar op het bed. Birgit rent naar de deuropening, maar schrikt als ze Nova ziet liggen. De voeten veranderen direct van positie. Met ogen groot van angst schudt Nova wild met haar hoofd. Haar haren zitten door de war. Zwarte sporen van gehuilde tranen trekken lijnen vanaf haar ogen naar de strook ductape dat over haar mond geplakt zit. Slechts gehuld in haar lingerie zit Nova half overeind op het bed met haar rug tegen de metalen spijlen van het hoofdeinde. Haar armen zitten achter haar rug en haar benen zijn strak samengebonden met een spankabel. Het geluk dat ze Nova heeft teruggevonden wordt overschaduwd door de verwarring van de staat waarin Nova zich bevindt. Hoort dit bij de act? Het lijkt zo echt. Birgit heeft geen idee.
‘Hmmmhh hmmm,’ weet er als geluid te ontsnappen uit Nova’s afgedekte mond.
Birgit rent naar het bed, klimt op het matras en trekt de tape van Nova’s gezicht af.
‘Mam,’ fluistert Nova. ‘Je moet hier weg.’
‘Ik weet alles,’ zegt Birgit om haar gerust te stellen.
‘Alsjeblieft.’
‘Ik weet dat het in scène is gezet.’
Nova schudt haar hoofd.
‘Het stond in je dagboek,’ verklaart Birgit.
‘Ssst,’ sust Nova met haar ogen gericht op de deuropening. Ze krimpt in elkaar. ‘Het ging mis, mama,’ fluistert ze zacht. ‘Je moet hier nu weg. Hij is levensgevaarlijk.’
‘Wat bedoel je? Wie is levensgevaarlijk?’
‘Ga nu. Hij zal je vermoorden.’
‘Wie?’
‘Ga,’ herhaalt Nova met klem.
Birgit kijkt naar haar. Ze zit onder de blauwe plekken.
‘Ik laat je hier niet achter,’ zegt ze beslist.
‘Ssst… je kunt mij redden door weg te rennen. Ik zit vast.’ Ze draait haar schouder en tilt haar handen op die geboeid aan elkaar zitten en met een ketting vastzit aan de spijlen van het bed. ‘Schakel de politie in. Snel.’
Birgit staat op van het bed. Vertwijfeld kijkt ze van de deuropening naar Nova.
‘Nu, mama,’ spoort Nova haar fluisterend aan om haast te maken.
Sneller begint Birgit te lopen in de richting van de deuropening als er een wc wordt doorgetrokken. Ze werpt een laatste blik op Nova die doodsbang naar haar kijkt. Vlug loopt Birgit naar de deur van de bioscoopruimte, pakt de klink vast en sluit hem zo beheerst mogelijk om hem geruisloos achter haar dicht te doen. Ze grijpt de zijkant van het paneel en drukt hem terug tegen de muur tot het met een klik dichtvalt.

Birgit kan niet geloven wat ze zojuist heeft gezien, maar tijd om na te denken heeft ze niet. Ze rent langs de rijen bioscoopstoelen naar de dansruimte, de trap op, terwijl ze achter zich opnieuw een klik hoort. Ze draait zich om en kijkt door de deuropening naar het tv-scherm dat naar voren beweegt. Het paneel gaat open, beseft ze. Ze moet hier weg. Ze zet haar voet op de volgende tree, maar ze glijdt weg en klapt met haar scheenbeen hard tegen de rand van de tree. Ze onderdrukt een schreeuw en krabbelt overeind, terwijl de voetstappen haar kant opkomen. Stevig grijpt ze de leuning vast bij iedere stap die ze op de trap zet tot ze de begane grond bereikt. Ze rent de hal in. Waar is de telefoon die ze vasthad? Ze opent haar handen en kijkt naar haar lege palmen. Ze zal de telefoon op het bed naast Nova hebben gelegd, bedenkt ze zich geschrokken. Zware voetstappen klinken op de treden. Zoekend kijkt Birgit om zich heen. Wat moet ze doen? Waar kan ze zich het beste verstoppen? Waar ze ook onder of in kruipt, vroeg of laat zal hij haar vinden, beseft ze. Beter kan ze naar buiten rennen. Met alle camera’s die de fans in de aanslag hebben en waarmee ze de villa live streamen, zal ze veilig zijn. Ze kan hen vragen de politie te bellen om zo snel mogelijk het huis binnen te vallen en Nova te bevrijden. Ze rent naar de voordeur en vouwt haar hand om de klink als ze een grote hand op haar schouder voelt landen die haar ruw beetpakt.
‘Hier blijven jij,’ gromt de stem achter haar rug. Dezelfde kilte, dezelfde woorden als tijdens Nova’s overmeestering in de laatste secondes van de livestream twee dagen eerder, herinnert Birgit zich en ze rilt van angst. Niemand weet wat zij zojuist heeft gezien. Dat Nova in gevaar is en zo snel mogelijk gevonden moet worden, maar Birgit kan niemand meer waarschuwen om de politie in te schakelen. Ze kan Nova niet redden.

‘Alsjeblieft,’ smeekt Birgit met haar gezicht gericht naar de voordeur. Met de kolenschoppen van handen trekt de man Birgit terug de hal in. Ze probeert zich om te draaien, maar de kracht waarmee hij haar vasthoudt, is te sterk. Met haar voeten trapt ze naar achteren, waar ze in het luchtledige trapt in de hoop hem te raken. Hij duwt haar vooruit naar de deuropening van de trap van het souterrain.
'Help!' echoot de stem van Nova vanuit de achterste ruimte door het souterrain. Birgit draait haar gezicht naar de man die haar woest aankijkt. Zijn haar is gemillimeterd en even lang als de stoppels op zijn kin. Zijn doorleefde uiterlijk wordt versterkt door het litteken op zijn wang.
‘Laat haar gaan. Neem mij in haar plaats.’ De tranen rollen over haar wangen. Nauwelijks kunnen haar bekousde voeten het tempo bijhouden waarmee hij haar de trap afduwt. Ze graait met haar armen naar de leuning, waarop hij haar bovenarmen achter haar rug hard naar elkaar toe trekt.
'Auw,' schreeuwt ze. De meters langs de dansvloer en de rijen bioscoopstoelen lijken eindeloos lang, terwijl haar hoofd overuren maakt. Wat kan ze nu nog doen? Hoe kan ze zichzelf en Nova uit deze situatie redden?

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?