Het geluid van de rinkelende deurbel laat Birgit met een schok overeind komen in haar bed. Bruut onttrokken uit haar slaap herinnert het zware gevoel in haar onderbuik haar binnen een fractie van een seconde aan de verdwijning van Nova. Ze grijpt naar haar telefoon op haar nachtkastje. De rij Whatsappmeldingen is nog nooit zo lang geweest. Tussen alle namen door zoekt ze naar een bericht van Nova, maar het laatste bericht dateert van gisterochtend en in de bellijst ziet ze Nova’s naam alleen staan bij de onbeantwoorde uitgaande gesprekken. Nova heeft vannacht geen contact met haar proberen op te nemen. Het beeld dat Nova met een pistool op haar hoofd uit haar huis wordt gesleurd en in een onbekende auto wordt gezet die vervolgens met scheurende banden wegrijdt, dringt aan haar op. Snel schudt Birgit de gedachte weg. Zolang er niets bekend is, wil ze dit soort afschuwelijke gedachtes niet hebben. Positief denken, maant ze zichzelf voor de honderdste keer sinds gisteravond. Nova is vast allang ergens in veiligheid gebracht, herhaalt ze de mantra waarmee ze uren geleden uiteindelijk de slaap kon vatten. Hoe lang heeft ze eigenlijk geslapen? Woelend in haar bed heeft ze het nog vijf uur zien worden. Ze kijkt op de tijdsaanduiding op haar telefoon. Het is veertien over acht. Beneden rinkelt de deurbel langer dan net. Misschien is het de politie schiet het door haar hoofd. Ze stapt uit bed en trekt de badjas aan die aan de deur van haar kledingkast hangt. Haar pantoffels schuift ze aan haar voeten en gehaast maar beheerst neemt ze vlug de treden naar beneden. Met snelle bewegingen haalt ze de deur van het nachtslot en trekt hem open.
‘Hoe is het met Nova?’ vraagt Jon nog voor ze de deur volledig heeft geopend en de ijzige wind langs haar heen de gang binnenwaait. Met grote bezorgde ogen kijkt hij haar aan. Ze voelt hoe haar tranen zich een weg beuken door haar zelfbeheersing. Ze heeft zich al die tijd grootgehouden, maar nu ze hem ziet staan, vervliegt de dunne korst die haar nog staande heeft gehouden als stuifzand in de wind.
‘Ik weet het niet,’ snikt ze.
‘Wat bedoel je?’
‘Ze is weg.’ Wanhopig gooit ze haar handen in de lucht.
‘Is ze niet bij jou?’
‘Oh Jon, wat moet ik nou?’ Birgit laat haar hoofd zakken. Haar schouders schokken. Ze voelt hoe hij haar elleboog vastpakt. Hij stapt over de drempel en drukt haar tegen hem aan. De geborgenheid die hij haar biedt, laat haar verder instorten. Ze opent haar mond en een luide uithaal ontsnapt haar. Maar de schaamte om het geluid dat ze maakt, wordt verdrongen door het verlangen om vastgehouden te worden. Zichzelf in bedwang houden kan ze niet meer. Ze laat haar voorhoofd tegen zijn borst vallen. Zijn handen wrijven troostend over haar rug.
‘Hoe kan ze nou weg zijn?’ vraagt hij zacht boven haar hoofd.
Haar keel is te dik om te antwoorden. De tranen stromen onafgebroken over haar wangen.
‘Laten we naar binnen gaan, Bir. Je vat nog kou zo.’
Hij voert haar weg bij de deur, sluit hem en met zijn arm om haar heen, neemt hij haar mee naar haar woonkamer waar de thermostaat de temperatuur in de kamer het afgelopen uur al heeft opgewarmd naar aangename hoogte. Jon leidt Birgit naar de bank en trekt haar op de stevige leren driezits tegen zich aan waar ze direct in zijn armen kruipt.
‘Ik heb amper een oog dichtgedaan vannacht. Heb je de politie gesproken?’
‘Ja,’ antwoordt ze tussen twee snikken door.
‘Wat zeiden ze?’
‘Nova is meegenomen of gevlucht, dat is wat ze zeggen. Meer weten ze nog niet. Vannacht nog niet in ieder geval,’ weet ze huilend te vertellen. Met zijn ene arm stevig om birgit heen, legt hij de hand van zijn andere arm tegen zijn hoofd en wrijft met zijn duim en vingers over zijn voorhoofd. Birgit richt haar hoofd iets op en ziet de angst in zijn ogen.
‘Denk jij dat Nova de dader zou kunnen hebben doodgeschoten?’
‘Wat?’ Met een schok kijkt hij Birgit aan.
‘Ik geloof het ook niet,’ zegt ze.
‘Is de dader dood?’
‘De politie vond een man die al was overleden toen ze aankwamen.’
‘Dat meen je niet.’
‘Ik heb het gevoel dat ik gek word, Jon.’ Ze legt haar hoofd terug op zijn borst. ‘Blijf je vandaag bij mij? Ik wil nu niet alleen zijn.’
De telefoon van Jon begint te zoemen. Hij grijpt met zijn hand naar zijn zak en vlak voor hij opstaat, ziet ze op het scherm staan dat het Brian is.
‘Zo terug,’ fluistert hij naar Birgit. ‘Hé,’ zegt hij gematigd en brengt de telefoon naar zijn oor, terwijl hij de deur naar de keuken opent.
‘Ik heb het gehoord… ,’ hoort Birgit Jon zeggen als hij de deur achter zich sluit. Ze pakt de afstandsbediening van de salontafel en richt hem op het beeldscherm. Ze selecteert de laatste nieuwsuitzending en spoelt door tot ze met een schok een foto van Nova voorbij ziet komen. Ze drukt op ‘play’.
‘De alarmlijn 112 is gisteravond een tijd lang onbereikbaar geweest nadat de tweeëntwintig jarige influencer Nova in haar huis werd overvallen,’ vertelt de nieuwslezeres. ‘Nova livestreamt al jaren iedere dag haar leven.’ Op de tv verschijnt een compilatie van fragmenten uit de livestream van de afgelopen jaren, terwijl de nieuwslezeres doorpraat. Een pijnscheut schiet door Birgits buik bij het zien van Nova die breed lachend de camera in kijkt. Ze ziet haar dansen. Ze ziet haar zwemmen met vrienden. Ze ziet haar op de bouwplaats van haar villa. Op de rode loper bij een filmpremière. In rap tempo volgen de beelden van Nova’s leven zich op. Nieuwe tranen wellen omhoog en rollen in dikke druppels over Birgits gezicht.
‘Dagelijks wordt haar stream door ruim een half miljoen mensen bekeken. Gisteravond zagen 120 duizend mensen dat Nova onverwachts werd overmeesterd.’ De vrolijke beelden worden verruild door Nova’s van angst doordrongen blik langs de camera. Net als gisteravond verspreidt het kippenvel zich opnieuw over Birgits huid. De brommerige stem van de man die Nova gebiedt te blijven staan dendert door Birgits woonkamer. Ze plaatst haar handen tegen haar oren, maar de ijzingwekkende kreet van Nova die ‘nee’ schreeuwt dringt langs haar vingers haar gehoorgang binnen. In haar ooghoek ziet ze de deur van de keuken openvliegen.
‘Sorry voor de onderbreking, lieverd,’ zegt Jon.
‘Ssssst,’ sist Birgit met haar blik gericht op de tv.
‘Vlak voor de stream eindigde klonk een geluid dat leek op een pistoolschot. Haar kijkers schakelden massaal hulp in, waardoor de politie snel ter plaatse was.’ Jon loopt in de richting van de bank en kijkt naar de televisie. ‘Nova troffen ze daar echter niet aan. Op het plaats delict werd het lichaam gevonden van de achtendertigjarige Stanley D. die sinds maart weer op vrije voeten was. Wie het schot dat Stanley doodde heeft gelost is onduidelijk en ook over de verblijfplaats van Nova is niets bekend.’ De nieuwslezeres schakelt over naar een ander nieuwsitem. Birgit pakt de afstandsbediening van haar schoot en zet de tv uit. Jon draait zich naar haar toe.
‘Niet te geloven. Wat afschuwelijk allemaal,’ zegt Jon vol ongeloof. ‘Brian is ook heel bezorgd. Wil je mij appen zodra je iets van Nova hoort? Of van de politie?’
‘Blijf je niet hier?’ vraagt ze smekend. Hij laat zijn schouders zakken en trekt zijn wenkbrauwen naar elkaar toe.
‘Ik moet naar de zaak. Ze hebben mij daar nodig.’
‘En ik dan?’ Hoe kan hij nu weggaan, denkt ze bij zichzelf. Zij heeft hem ook nodig. Hoe kan ze de zorgen om Nova alleen dragen? Ze wil zijn armen om haar heen, zodat ze het gevoel heeft dat ze er niet alleen voor staat. Ze wil hem hier. Jon stapt op haar af, neemt haar hoofd in zijn handen en drukt een kus op haar kruin.
‘Het spijt me,’ fluistert hij en hij knielt voor haar neer. Met brandende ogen kijkt ze hem aan en ziet in zijn blik dat hij het moeilijk vindt om haar achter te laten. Ze voelt zijn duim die haar wang streelt.
‘Ik bel je zodra ik in de gelegenheid ben,’ zegt hij.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?