Birgit schuift de gordijnen opzij. Vanuit het raam van de erker kijkt ze naar Jon die de voordeur achter zich dichttrekt. De bovenlaag van de aangevroren sneeuw is aan het smelten. Jon stapt over de plassen heen en bukt om het poortje van haar voortuin te openen. Als hij overeind komt, kijkt hij achterom, glimlacht en zwaait als hij haar voor het raam van de woonkamer ziet staan. Met moeite trekt ze haar mondhoeken omhoog om een lach terug te geven. Nu Nova verdwenen is, is alles veranderd. Ze wil Jon hier, bij haar. Maar ze weet dat het niet kan. Wat moet hij voor reden geven aan Brian om vandaag niet naar de zaak te gaan? Behalve Nova weet niemand van hen. Over de stoep loopt Jon naar zijn geparkeerde auto. Zijn lichten knipperen als hij de deur ontgrendelt en hij trekt het portier open. Ze verafschuwt zichzelf dat ze hierin mee is gegaan. Maar de aantrekkingskracht tussen haar en Jon was te sterk geweest vanaf het moment dat Nova hem aan haar had voorgesteld op haar housewarmingsparty afgelopen zomer. Birgit had de tijd vooral in de keuken doorgebracht waar ze zich met de organisatie bezighield. Onzin volgens Nova. Daar had ze immers het cateringsbedrijf voor ingehuurd. Maar Birgit hield niet van drukte en grote groepen. Zo’n feest was niets voor haar. Ze was er, omdat Nova haar had uitgenodigd en met een duidelijke taak voelde ze zich op haar gemak. Ze vulde de vaatwasser, maakte het keukenblad leeg zodra de cateraars met de schalen hapjes rondgingen, stapelde de lege kratten op en leegde de vaatwasser, zodra hij klaar was met zijn programma. Birgit had net een stapel gloedhete borden in het keukenkastje geschoven toen Nova de keuken in kwam lopen.
‘En hier is de keuken,’ zei ze. Birgit draaide zich om en zag Nova een wijds gebaar maken naar de twee mannen die achter haar aan de keuken in kwamen. De ene man was kaal. Birgit schatte hem ergens in de vijftig. Hij droeg een overhemd in Hawaiiaans bloemmotief. De knoopjes bij zijn buik hielden met moeite de stof bij elkaar. Onder zijn korte broek staken zijn zongebruinde benen uit. De man naast hem was langer, slanker en van ongeveer dezelfde leeftijd als de andere man. Hij had kort donker haar met grijze plukken in zijn lok en bij zijn slapen. In zijn getrimde baardje zaten grijze plekken rondom zijn kaaklijn. Rondom zijn ogen ontsprongen lachrimpels die dieper werden op het moment dat hij zijn blik verplaatste naar Birgit. Het was alsof de bliksem insloeg toen zijn blik de hare ving. Ze wist niet wat haar overkwam. Haar hart ging sneller slaan en ze voelde hoe haar wangen kleurden. Verlegen lachte ze naar hem. Ze verbrak het oogcontact en kantelde haar hoofd een stukje naar beneden.
‘Ik houd van industrieel. Goede keuze,’ zei de iets kleinere man en hij tikte met zijn knokkels op het betonnen blad van het kookeiland.
‘Dank je,’ zei Nova. ‘En dit is mijn moeder, Birgit. Kijk mam, dit zijn nou Brian en Jon waar ik je over verteld heb.’
‘U heeft een fantastische dochter, mevrouw,’ zei Brian die voortvarend op Birgit af kwam lopen. ‘Wat een succesnummer is ze, hè.’ Hij stak zijn hand uit en schudde stevig de hare.
‘Ja, Nova is geweldig. Ze is mijn alles,’ zei ze zacht.
‘Dat kan ik mij voorstellen. Voor ons ook.’ Hij gaf Nova een knipoog en een bulderde lach steeg op uit zijn keel, waarna hij taxerend rondkeek naar de afwerking van de keuken. ‘Had je ‘m nou bij Wildeberg vandaan?’
‘Ja,’ zei Nova. ‘Ze begrepen gelijk wat voor soort keuken het beste bij mij past.’
‘Dat zei ik je toch.’
‘En hier ben je dan weer in de woonkamer,’ zei Nova die door de opening naar de volgende ruimte liep, op de voet gevolgd door Brian.
Jon zette een paar stappen in Birgits richting. Voorzichtig hervatte ze het oogcontact. Zijn bruine irissen werden omrand door een diepdonkere ring zag ze toen hij op nog geen meter voor haar ging staan.
‘Hallo Birgit,’ zei hij innemend. Ze gaf hem haar hand en een tintelend gevoel trok door haar lijf toen zijn vingers haar huid raakte. ‘Ik ben Jon.’ Een houtachtige muskusgeur kroop haar neus in. Wat gebeurt er met mij, dacht ze bij zichzelf. Hij maakte iets in haar los wat ze allang niet had gevoeld.
‘Dag,’ antwoordde ze. ‘Leuk u te ontmoeten.’
‘Zeg maar je.’
Ze knikte kort. Haar hersenen leken te zijn vastgelopen. Ze had geen idee wat ze tegen hem kon zeggen. Haar innerlijke stem die nooit een pauze liet vallen, zweeg in stilte. Vanuit haar groeiende ongemak haalde ze haar hand terug.
‘Ik moet even door.’ Ze wees verontschuldigend naar de geopende vaatwasser en draaide zich om.
‘Ah ja, natuurlijk,’ zei hij.
Ze hoorde hoe hij zich weer aansloot bij Brian en Nova in de woonkamer. Birgit legde haar handen tegen haar gloeiende wangen en liet haar heup vallen tegen de rand van het aanrecht. Haar net nog zo stille hoofd vuurde als de kogels van een mitrailleur op volle snelheid vragen op haar af. Wie is hij? Hoe oud is hij? Waar woont hij? Wat zijn zijn interesses? Naarstig probeerde ze zich te herinneren wat Nova over hem had verteld, maar ze had het vooral over hun Agency gehad. Had ze iets persoonlijks over hem verteld? Ze wist het niet meer. Ze grinnikte hardop om zichzelf. In katzwijm vanwege de blik van een man. Dit was echt niets voor haar. Ze trok de bovenste lade van de vaatwasser naar zich toe, stapelde de glazen op in haar hand en liep zo nonchalant mogelijk langs de opening van de woonkamer waarbij ze haar nek uitstak om een glimp van Jon op te vangen. Ze zag nog net hoe Nova en Brian, via de opengeschoven schuifpui naar buiten stapten en zich tussen de mensen in de tuin mengden. Was Jon hun voorgegaan? Waar was hij gebleven? Waar de keuken tot zojuist nog een toevluchtsoord voor haar was geweest, kreeg ze nu de drang om de keuken te verlaten. Ze kon zich onzichtbaar opstellen en vanaf een afstand naar Jon kijken om meer over hem te weten te komen. Stop, riep ze zichzelf tot de orde. Ze leek wel een puber. Ze moest zichzelf beheersen, dwong ze zichzelf, terwijl ze de glazen terugzette in de kast.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?