‘Doe open,’ hoort Birgit door het glas. De schim achter het raam van de schuifpui drukt zijn neus tegen het glas. Het licht van de woonkamer belicht zijn gezicht en half bedekt onder de capuchon herkent ze Jons gelaatstrekken. Opgelucht laat ze haar adem los en stapt de woonkamer in. Hij trekt de stof met zijn duim en wijsvinger verder over zijn gezicht als Birgit naar de schuifpui loopt. Met zijn andere hand maakt hij een gebaar dat ze niet begrijpt. Vragend fronst ze haar wenkbrauwen. Ze heeft geen idee wat hij bedoelt. De hendel haalt ze omlaag en ze trekt de schuifpui open.
‘Waarom bel je niet gewoon aan?’ vraagt ze hem.
‘Staat de stream aan?’ fluistert hij in elkaar gedoken om onherkenbaar te blijven.
‘Nee,’ zegt ze verbaasd.
Jon laat zijn capuchon los en stapt langs Birgit naar binnen. Zijn adem zit hoog, merkt ze, terwijl ze de schuifpui achter hem sluit. Zoekend kijkt hij om zich heen.
‘Ik heb Nathalie gezegd dat ik terug moest naar de zaak. Ben je alleen?’
‘Ja.’
Jon draait zich naar haar toe, legt zijn hand op haar heup en buigt zijn hoofd om haar een kus te geven. Een aantal millimeters deinst ze naar achteren. Voor het eerst in maanden gaat er geen golf van verlangen door haar heen als ze voor hem staat, merkt ze op. Het heeft plaatsgemaakt voor een ander gevoel. Een mate van achterdocht waarvan ze zich afvraagt of het misplaatst is. Het roept gelijk een schuldgevoel bij haar op. Zijn lippen raken haar mond. Ze tuit haar lippen en zoent hem vlug, waarna ze haar hoofd weer terugtrekt.
‘Je trilt helemaal,' vraagt hij als hij haar van top tot teen bekijkt. 'Is alles oké?’
‘Vind je het gek. Ik schrik me dood van je.’ Haar hartslag wordt langzaam rustiger.
‘Ik moest het wel zo doen vanwege al die fotografen buiten. Nathalie mag er niet achter komen dat ik hier ben.’
‘En jij denkt dat dit niet opvalt?’ als ze naar zijn kleding kijkt, de afwijkende stijl waarin hij zich door de menigte van pers en fans heeft bewogen om vervolgens het erf op te sluipen.
‘Ik ben niet de enige die door de tuin loopt. Je denkt toch niet dat iedereen netjes voor de poort blijft staan? Er staan allemaal filmpjes op social media van mensen die in de afgelopen uren rondom de villa hebben gelopen.’
Dus toch, denkt Birgit. Er waren mensen aan de achterkant geweest. Door de niet afgesloten schuifpui waren ze in het huis geweest en ze hebben de bakjes van de Chinees meegenomen. Met geen mogelijkheid kan ze zich voorstellen dat ze ooit zelfs zoiets zou doen. Je dringt geen huis binnen van een BN'er. Zeker niet van één die spoorloos is verdwenen. Dat doe je niet.
‘Je wilt niet weten hoever mensen gaan. Nieuwsgierigheid en sensatiezucht drijft mensen tot het uiterste. Je moet hier niet blijven,' zegt Jon.
Ze voelt zich verre van veilig in dit huis waar een dag geleden een moord plaatsvond, maar Nova is haar dochter. Geen angst is groot genoeg om haar weg te jagen van de plek waar Nova voor het laatst is gezien. Jon kan praten als brugman, maar hier weggaan zal ze niet, denkt Birgit beslist.
‘Wat kom je doen, Jon?’ vraagt ze gereserveerd.
‘Ik wilde je nog even zien.’
‘Daar leek het een half uur geleden niet op.’
‘Je raakte in paniek toen je voor mij deur stond. Dat begrijp je toch wel? Dit is precies wat ik had willen voorkomen.’
‘Dan had je geen affaire moeten beginnen,’ sneert ze.
‘Je wist dat ik getrouwd was na die eerste ontmoeting en toch wilde je mij weer zien. Jij wist net zo goed als ik waar we aan begonnen toen ik die eerste keer bij je thuiskwam.’
‘Nee, Jon. Jij stelde de regels. En ik moest mij er maar aan houden. Hoe vaak heb ik niet op je zitten wachten, omdat je zei dat je zou komen, maar bellen mocht ik je niet. Ik hield mij aan jouw regels, maar tegelijkertijd walste je over mijn grenzen heen. Al die maanden was ik een mak schaap zonder weerwoord. Ik deed precies wat je vroeg. Maar nu is het genoeg.
‘Birgit,’ sust hij haar. Voor hij zijn hand tegen haar bovenarm heeft gelegd, slaat ze zijn hand weg. Hij schrikt van haar felle reactie.
‘Waar is Nova?’ Strak kijkt ze hem aan.
‘Wat denk je nou?’ zegt hij verward.
‘Haar koffer is weg.’ Haar ogen priemen in de zijne. Ze ziet hoe zijn pupillen zich vernauwen. Als een havik houdt ze hem in de gaten.
‘Waar is ze naartoe gegaan?’
‘Ik heb werkelijk geen idee.’
‘Heb je nog iets van haar gehoord?’
‘Dan had ik dat toch wel gezegd. Ik ben net zo bezorgd als jij.’
‘Of Brian?’
‘Hij ook niet. Birgit, geloof me. Ik weet van niets,’ zegt Jon radeloos. Zijn geopende handen houdt hij geheven in de lucht.
‘Houd op,’ zegt ze volhardend. Ze verbaast zich over de kracht in haar stem. Ze herkent zichzelf amper. Ieder spoor van onzekerheid is vervaagd door de drang om Nova terug te vinden. ‘Vertel me de waarheid. Wat is er gebeurd?’
‘Birgit, geloof me. Ik weet van niets.’
‘Je kent de kijkcijfers.’
‘Natuurlijk weet ik de cijfers. We zaten er bovenop. We zagen het wegzakken. In de afgelopen maanden heeft ze meerdere keren huilend op ons kantoor gezeten. Ik wist dat ze het zwaar had, maar de merken kiezen. Wij zijn daar ook afhankelijk van. Zo gaat het in deze branche. De enig dag ben je een ster, de volgende dag is iedereen je vergeten.’
‘Wat deden jullie?’
‘Geloof me, Birgit. Ik geef om Nova. Als ik iets had kunnen doen, dan had ik het gedaan.’
‘Hebben jullie haar aan haar lot overgelaten?’
‘Ze is zelf verantwoordelijk voor de content en de omzet. Onze agency is alleen maar een tussenpersoon. Dat heb ik haar heel duidelijk gemaakt de laatste keer dat ik haar zag.’
‘Wanneer was dat?’
‘Dat is….’ Zijn ogen schieten naar het plafond, terwijl hij nadenkt. ‘Ik weet het niet eens meer. Twee weken geleden was ze nog op kantoor,’ zegt hij vertwijfeld.
‘Wat kwam ze doen?’
‘Ze vroeg om meer opdrachten.’
‘En daarna? Heb je haar nog gezien of gesproken?’
‘Nee,’ zegt hij resoluut. ‘Toe Birgit, ik voel mij sinds gisteravond hartstikke schuldig. Ik vraag mij de hele tijd af wat ik anders had kunnen doen als haar geldzorgen werkelijk zouden hebben geleid tot haar verdwijning. Ik had moeten zien dat het niet goed met haar ging. Als ze werkelijk drugs nam om de druk te verlichten en ze daarmee in het verkeerde circuit terechtkwam die voor deze ellende heeft gezorgd, ja, daar voel ik mij schuldig over. Ik had meer moeten doen en dat heb ik niet gedaan,’ zegt Jon met tranen in zijn ogen.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?