‘Kijk, nu kun je live,’ zegt Jon die met Birgits telefoon op een kleine driepoot de keuken in komt lopen als Birgit voor een tweede keer de kopjes koffie vult. De stemmen van Boris en Brian die aan de eettafel zitten te praten, klinken vanuit de woonkamer. ‘Ik heb een statief voor je meegenomen, zodat je ‘m niet de hele tijd vast hoeft te houden. Je kunt ‘m gewoon ergens neerzetten en dan zal je merken dat je na een tijdje vergeet dat ie opneemt.’ Hij strekt de pootjes, zet het statiefje met vastgeklemde telefoon op het kookeiland en richt het scherm haar kant op. Op het beeld ziet ze zichzelf staan met daaronder de rode knop. Een tinteling van angst siddert door haar lijf. Nooit eerder heeft ze zo’n afkeer gevoeld voor haar eigen telefoon.
‘Staat ie al aan?’ vraagt ze schuchter.
‘Nog niet.’
Een zucht ontglipt haar en ze hoopt dat Jon het niet heeft gemerkt, maar hij schuift zijn hand voorzichtig naar haar hand toe en raakt haar pink aan.
‘Ik weet dat je het spannend vindt,’ fluistert hij zo zacht dat er amper geluid uit zijn mond komt. Birgit voelt hoe haar spieren zich verder ontspannen nu hij haar aanraakt. Zijn afstandelijkheid is verdwenen. Wat verlangt ze naar zijn omhelzing. Maar de keuken staat in open verbinding met de woonkamer en Brian hoeft zijn hoofd maar te draaien of hij ziet hen staan. Ze verlegt haar hand en klemt haar vingers om zijn pols. Zacht trekt ze aan zijn arm, terwijl ze een paar stappen naar achteren zet. Schichtig kijkt Jon naar de woonkamer en schudt zijn hoofd, maar ze heeft zo’n behoefte aan hem. Haar tranen drukken achter haar ogen. Ze wil zijn sterke armen om haar heen, zodat ze zich voor heel even veilig kan wanen. Ze blijft trekken aan zijn pols en hij zet een paar passen naar haar toe waar hij zeker weet dat hij uit het zicht van Brian en Boris is. In de hoek van de keuken komt hij tegen haar aan staan. Met haar billen tegen het keukenblad gedrukt, laat ze haar handen opgelucht langs zijn flanken glijden. Ze legt haar oor tegen zijn borst. Twijfelachtig sluit hij zijn armen om haar heen en hij drukt haar steviger tegen zich aan. Achter zijn ribben in zijn borstkas hoort ze het snelle gebons van zijn hart.
‘Kom je vanavond naar me toe?’ vraagt ze fluisterend.
‘Ik… kan niet. En Boris is er toch?’
‘Hij gaat straks terug naar Amsterdam.'
'Ik dacht dat je had verteld dat hij in Amerika woont.'
'Ja, maar hij was toevallig hier. Ik heb je nodig, Jon. Ik kan dit niet alleen.’
Ze voelt hoe hij verstart bij het schrapende geluid van schuivende stoelpoten over de houten vloer in de woonkamer. Hij laat haar los en springt bij haar vandaan. Zo nonchalant mogelijk loopt hij terug naar het kookeiland.
‘Hoe eerder de stream aangaat,’ zegt Jon met aangezette stem, ‘hoe eerder Nova gevonden wordt, Birgit.’ De vreemde blik in zijn ogen is terug. Teleurgesteld merkt ze hoe hij weer in zijn rol kruipt. Ze wist dat Jon loog tegen Nathalie om zijn afwezigheid op de avonden die hij bij Birgit doorbracht te verklaren, en ze wist dat hij hun affaire verborg voor Brian, maar ze was er niet eerder bij geweest als hij het spel speelde. Het doet haar pijn, merkt ze, dat hij zelfs in deze situatie waarin ze hem zo hard nodig heeft, de schijn ophoudt. Maar wie is zij om hem te ontmaskeren? Is Nova’s verdwijning op zich al niet erg genoeg? Wat voor gevolgen heeft de waarheid voor Jon? Op wat voor manier beïnvloedt het de vriendschap tussen Jon en Brian als Brian erachter komt dat Jon iets voor hem verbergt? En hoe snel zal het nieuws Nathalie bereiken? Welke bom brengt ze tot ontploffing tussen Jon en zijn vrouw? Het is niet aan Birgit om een huwelijkscrisis te veroorzaken. Ze zal alles nog veel erger maken voor iedereen als ze haar mond opentrekt. Liefde en steun hoeft ze dan al helemaal niet meer van Jon te verwachten. Ze kan beter het spel meespelen en de schijn ophouden. Ze slikt haar tranen weg en pakt het statief op.
‘Ik doe het allemaal voor Nova,’ zegt ze. Haar zenuwen steigeren. Ze neemt een diepe hap lucht en drukt snel op de rode knop voor het geval ze zich bedenkt. In beeld verschijnen nummertjes die razendsnel opklimmen. Het is het kijkersaantal weet ze van Nova. Binnen enkele seconden verandert het honderdtal in een duizendtal. Het schiet de lucht in. Voor ze met haar ogen kan knipperen passeert het duizendtal de honderdduizend. Als een ree in de nacht die midden op de weg in de koplampen van een tegemoetkomende auto kijkt, staart Birgit met grote ogen naar zichzelf op het scherm. Zeg wat, maant ze zichzelf en ze schraapt haar keel.
‘Dag allemaal,’ zegt ze met trillende stem. ‘Ik ben de moeder van Nova.’
Over het scherm rollen de teksten in rap tempo omhoog. Hartjes in alle kleuren, gevouwen handen, emoji’s met een traantje en emoji’s die hard huilen, omringen de liefdevolle woorden die tot Birgit worden gericht. De zenuwen in haar lijf worden gedoofd door het warme welkom waar ze onverwachts mee wordt overspoeld. Ze richt haar ogen weer naar de camera.
‘Dank jullie wel voor jullie steun. Nova is nog steeds weg en ik heb geen idee waar ze is. Kunnen jullie mij alsjeblieft helpen?’ Verbaast over de interactie die ze ervaart met de kijkers praat ze verder. Op alles wat ze zegt volgen direct honderden reacties. Afwisselend kijkt ze in de camera en naar de plek waar de teksten omhoog rollen om geen regel te hoeven missen voor ze midden op het scherm oplossen.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?