‘Dus als ik het goed begrijp weet de politie eigenlijk nog niets?’ zegt Jon als Birgit hem uitgebreid over haar afgelopen uren heeft verteld. Met de telefoon aan haar oor is ze vanuit het souterrain naar boven gelopen waar de telefoonverbinding sterker is. Ze kijkt door het raam van de schuifpui in de woonkamer naar het afgedekte zwembad. Een rilling loopt over haar rug.
‘Ik ben radeloos, Jon.’ Ze trekt de schuifpui open en stapt de koude buitenlucht in. Met één hand klemt ze haar jas dicht. Haar ogen glijden langs de muren van de overkapping, terwijl ze zich probeert te herinneren waar de schakelaar van het zwembaddekzeil zich bevond. ‘Het lijkt alsof Nova in het niets is opgelost. Hoe moet ik haar nou vinden als ik geen idee heb waar ik zoeken moet?’
‘Ze moet ergens zijn,’ zegt hij.
‘Ik ben zo bang. Wat als ze niet meer leeft?’ Haar oog valt op de draaiknop boven de stopcontacten net onder de rand van het dak van de overkapping. Ze laat haar jas los, pakt de schakelaar vast en draait de knop naar links. Vanaf het zwembad klinkt een zoemend geluid en het zeil begint te bewegen.
‘Heb vertrouwen, Birgit. Iemand zal haar vinden.’
‘Maar het gaat veel te langzaam.’ Ze rilt van de koude wind die onder jas, door het weefsel van haar trui tot haar huid weet door te dringen. ‘Rechercheur Alvarez zegt dat de eerste 48 uur cruciaal zijn. Als ze dan nog niet is gevonden, nemen de kansen in rap tempo af.’
‘En in haar huis dan? Je bent er toch nu? Hoe ziet het eruit?’
‘Zoals normaal.’ Birgit loopt naar het zwembad waar het dekzeil centimeter voor centimeter over het wateroppervlak naar het uiteinde drijft waar het onder de vlonder uit het zicht verdwijnt. Ondanks haar angst voor wat ze onder het zeil kan aantreffen, blijft ze kijken naar de opening die met een slakkengang groter wordt.
‘En die man die ze er dood hebben gevonden?’
‘Alles is weggehaald en schoongemaakt. Er is hier niets te vinden. Ik word gek van ongerustheid. Ik sta met lege handen en niemand heeft enig idee. Ik moet haar vinden.’
‘Pak de livestream van Nova op, Birgit,’ roept hij uit alsof het om een openbaring gaat. ‘Laat iedereen meekijken.’
‘Wat bedoel je?’
‘Met een paar miljoen ogen zien we veel meer.’
‘Maar haar streamtelefoon ligt bij de politie.’
‘Je hebt haar telefoon niet nodig om te streamen. Ons bureau is geconnect met al haar socials om haar data te kunnen verzamelen en te analyseren. We hebben haar inlog. Als je nu op jouw telefoon inlogt in haar account kun je al live gaan.’
Ontelbare keren had ze Nova de stream zien starten. In het live-menu drukte Nova op de rode knop, waarop ze haar volgers begon toe te spreken. Heel natuurlijk, vloeiend en amicaal. Birgit had vol trots naar Nova gekeken. Maar zelf probeerde Birgit de camera van Nova zoveel mogelijk te vermijden. Het idee dat ze zelf de rode knop in zou moeten drukken en iets zou moeten vertellen aan al die onzichtbare gezichten achter hun eigen schermpje laat haar ineen krimpen.
‘Dat durf ik nooit,’ roept ze uit, kijkend naar de bodem van het zwembad waarvan steeds meer zichtbaar wordt door het terugtrekkende dekzeil. Een opwaartse nevel vormt zich boven het blootgelegde deel van het wateroppervlak.
‘Zet ‘m gewoon aan. Laat de camera alleen registreren wat er gebeurt. Je hoeft niet eens te praten als je dat niet wilt. Nu weet het publiek alleen dat Nova weg is, maar de feiten worden niet gedeeld. Iedereen tast in het duister. Net als jij. Laat ons meekijken.’
‘Ik weet het niet.’
‘De tijd tikt, Birgit. En iedereen heeft nu nog volle aandacht voor Nova. In iedere nieuwsuitzending wordt haar verdwijning als eerste behandeld. Ze is voorpaginanieuws. Haar foto staat groot in alle kranten. Je moet wel onder een steen leven om haar verdwijning niet mee te krijgen. Iedereen praat erover. Heb je gezien dat de hashtag #WaarIsNova op alle social media platforms trending topic nummer één is? Het ontgaat niemand. Maar als er geen schot in de zaak zit, zal de aandacht van het publiek snel verslappen. We moeten hier gebruik van maken. En snel. Een open source creëren. Je hoeft het niet alleen te doen. Laat iedereen meespeuren.’
‘Je klinkt als Boris. Hij zegt dat het publiek onze grootste troef is. De persconferentie is zijn idee.’
‘Hij heeft gelijk,’ zegt Jon.
Met het laatste stukje dekzeil dat verdwijnt onder de vlonder kan ze het hele zwembad overzien. Op het water na waarmee het is gevuld, is het zwembad leeg. Wat had ze dan verwacht? Ze veracht zichzelf voor de gedachte dat de politie zou zijn vergeten om het zwembad te checken. Natuurlijk ligt Nova niet op de bodem van het zwembad. Dan hadden ze haar allang gevonden. Maar nu ze met eigen ogen ziet dat ze hier niet drijft, voelt ze hoe haar spieren zich ontspannen. Zoekend draait ze zich om. Als de politie hier al niets kon vinden, hoe denkt zij als totale leek een spoor van Nova op te pikken. Op de garage en de sauna na is ze overal in huis geweest. Er is hier niets, maar dan ook niets, wat haar enig handvat geeft om op door te zoeken.
‘Maar Boris denkt ook ouderwets,’ hoort ze Jon verder praten door de telefoon. ‘Met een persconferentie gaan alle tips naar de politie. Zij delen die informatie niet of slechts mondjesmaat met het publiek. Je zegt zelf dat het je te langzaam gaat. Het publiek heeft nu geen idee waar ze precies naar moeten zoeken of op moeten letten.’
‘Net als ik,’ zucht Birgit. ‘Maar wat bedoel je dan? Dat we de persconferentie niet moeten doen?’
‘De persconferentie is een goed idee, maar daarnaast hebben we de stream nodig, zodat iedereen kan zien wat jij ziet. Hoort wat jij hoort. Pas dan maken we gebruik van het volledige potentieel van het publiek.’
Hoewel Jon haar niet kan zien, knikt ze. De politie voelt voor haar als een vesting waar ze buiten staat. Al vertelt ze Rechercheur Alvarez nog zoveel, ze zal Birgit niet betrekken in de zoektocht. Als alle tips naar de politie gaan, is ze afhankelijk van hen. Dan staat ze nog steeds machteloos aan de zijlijn. Ze zal moeten vertrouwen op hen en geduldig moeten afwachten of ze Nova op tijd zullen vinden.
‘Ik begrijp wat je zegt.’ In haar stem klinkt de overtuiging door van Jons voorstel. Ze zal over haar eigen angst heen moeten stappen en, in het belang van Nova, op de rode knop moeten drukken. Ze is het haar dochter verplicht.
‘Wat moet ik doen?’ vraagt ze, terwijl ze in de richting van de saunaruimte loopt.
‘Hoe laat start de persconferentie?’
’16.00 uur.’
‘Brian staat hier naast me. We komen nu naar Laren toe om je te helpen. Blijf daar. Oh, en Birgit, houd hoop. Iemand zal haar vinden als het hele land naar haar uitkijkt. Daar ben ik van overtuigd,’ drukt hij haar op het hart voor hij het telefoongesprek beëindigt.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?