De woorden van Jon raken Birgit in haar hart. Ze brengen haar van haar stuk. Het schuldgevoel dat Jon krenkt, bekruipt haar net zo goed. Als moeder had ze niet gezien dat Nova hulp nodig had. Had ze geweten dat Nova in grote problemen zat, dan had ze haar kunnen bijstaan. Waarom was Nova niet naar haar toegekomen? Schaamde ze zich? Had ze het gevoel dat ze gefaald had? Dacht Nova dat ze niet bij haar terecht kon? Birgit had haar mening over drugs niet onder stoelen of banken geschoven de afgelopen jaren. Waarschijnlijk had ze daarmee ongewild de communicatielijn met Nova over dat onderwerp afgesneden. Nova zal bang zijn geweest dat Birgit haar zou afwijzen als ze zou hebben verteld ze haar toevlucht zocht in het gebruiken van drugs. Wat had ze gedaan, vraagt Birgit zichzelf af. Natuurlijk had ze Nova met open armen ontvangen als ze over haar problemen zou hebben verteld. Ze houdt onvoorwaardelijk van haar. Er is niets waarvoor ze Nova de deur zou wijzen. Dat ze daar wel bang voor moet zijn geweest, doet Birgit pijn. Het maakt haar indirect verantwoordelijk voor de verdwijning. Als ze oordeelvrij was geweest, had Nova misschien wel niet de benen genomen. Als moeder heeft ze net zo goed gefaald, concludeert Birgit als ze in de waterige ogen van Jon kijkt. Iedereen om haar heen heeft het beste met Nova voor. Ze mag niet vervallen in wantrouwen en daarmee de mensen die het dichtst bij haar staan, van zich afduwen.
‘Het spijt me,’ zegt ze tegen Jon. ‘Ik…’
‘Ssst,’ sust hij. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je voelt je machteloos en je wilt antwoorden.’ Hij legt zijn hand terug op haar heup. Zachtjes trekt hij haar naar zich toe. Gewillig laat ze zich meevoeren. Ze voelt hoe haar lijf de zijne raakt. Birgit sluit haar ogen en ze legt haar hoofd tegen zijn borst. Hij slaat zijn armen om haar heen. Beschermd door hem, laat ze haar tranen vrij. In dikke druppels rollen ze vanuit haar ooghoek naar beneden.
‘Ik zal je naar huis brengen,’ fluistert hij zacht tegen haar kruin.
Birgit schudt haar hoofd.
‘Ik blijf hier.’
‘Je hebt rust nodig.’
‘Ik kan hier slapen.’
‘Luister nou, je moet hier niet blijven,’ zegt hij met meer volume.
Birgit trekt zich los uit zijn omhelzing. Hoe vaak moet ze het tegen hem zeggen? Haar keuze staat vast.
‘Ik ga hier niet eerder weg dan dat Nova is teruggevonden.’
‘Dat heeft toch geen zin, Birgit. Kom, ik breng je,’ zegt hij stellig, zoals hij in de afgelopen maanden vaker deed. Zij liet zich leiden, zonder dat ze er zelf erg in had.
‘Nee,’ roept ze uit.
‘Birgit,’ zegt hij liefkozend.
‘Ik bepaal zelf waar ik ben. En ik wil hier zijn. Vanuit hier kan ik zoeken naar Nova.’
‘Het is beter…’
‘Ik wil dat je weggaat,’ onderbreekt ze hem. Als hij haar blijft sturen, heeft ze geen behoefte aan zijn aanwezigheid. Ze trekt de schuifpui open en een koude wind vliegt de woonkamer in. Jon kijkt naar buiten, opent zijn mond, maar sluit hem weer zonder iets te zeggen.
‘Welterusten,’ zegt ze vastberaden.
Zodra Jon over de drempel stapt, schuift ze de pui terug.
‘Laat je het mij weten als je iets hoort of ontdekt?’ hoort ze hem nog net zeggen voor het raam sluit en ze de hendel naar boven haalt om hem op slot te zetten. Achter het glas ziet ze Jon staan die geen aanstalten maakt om weg te gaan. Ga naar huis, gebaart ze naar hem. Ze pakt het gordijn vast en trekt hem dicht, zodat zij uit zijn zicht wordt onttrokken. Ze loopt naar het volgende raam, controleert of het op slot zit en sluit het gordijn. Alle ramen in alle ruimtes van de villa gaat ze na of ze dicht zitten voor ze de raambedekking sluit en Jon of andere nieuwsgierigen die naar binnen willen gluren, geen kans meer krijgen. Ze sluit de voordeur af, pakt haar weekendtas, een leeg glas uit de keuken en haar telefoon in de woonkamer, waarna ze de slaapkamer van Nova ingaat. De opladers steekt ze in het stopcontact naast het bed en beide telefoons legt ze aan de lader. In de badkamer poetst ze haar tanden, doet een plas en trekt haar trui, broek en sokken uit. Ze drukt het licht uit van de slaapkamer en in haar shirt en onderbroek kruipt ze onder het donzen dekbed van Nova's bed. Liggend pakt ze haar telefoon van het nachtkastje. Boris heeft haar acht keer proberen te bellen, ziet ze aan de gemiste oproepen op haar scherm.

‘Bel me terug. Ik maak me zorgen om je,’ leest ze in het bericht dat eronder staat.

Birgit drukt op het telefoonicoontje om hem terug te bellen. Nog voor ze haar telefoon naar haar oor heeft gebracht, heeft Boris al opgenomen.
‘Ben je okè?’ vraagt hij bezorgd.
‘Niets aan de hand,’ zegt ze luchtig als ze zich bedenkt dat ze het vorige telefoongesprek afkapte op het moment dat ze ontdekte dat de schuifpui open was. ‘Het zijn fans geweest die hun kans schoon zagen om het huis in te gaan en de bakjes Chinees mee te nemen. Ik heb alles gecontroleerd. Er is hier niemand.’
‘Pfff, je hebt mij bijna een hartaanval bezorgd. Ik heb net mijn schoenen aangetrokken om toch naar je toe te komen.’
‘Dat hoeft echt niet. Ik ben net Nova haar bed ingekropen om hier te gaan slapen.’
‘Okè, dan ga ik nu ook proberen te slapen. Ik houd mijn telefoon aan, mocht er iets zijn. Ik kan binnen een half uur bij je zijn.’
‘Dank je, Boris. Welterusten,’ zegt ze en ze drukt het gesprek weg.
Haar telefoon legt ze terug op het nachtkastje en ze woelt zichzelf dieper onder het dekbed tot haar schouders bedekt zijn. Gisterochtend werd Nova nog wakker in dit bed, bedenkt Birgit zich en ze drukt haar neus in de stof van het overtrek waar ze de geur van Nova ruikt. Een steek schiet door haar baarmoeder. Lag Nova hier maar naast haar. Ze zou er alles voor over hebben om haar in haar armen te nemen, zoals ze vroeger ontelbare keren heeft gedaan. Ze zou haar overladen met kusjes en zeggen hoeveel ze van haar houdt, denkt Birgit met een zucht en haar oog wordt getrokken naar de geopende slaapkamerdeur waar het licht dat vanuit de hal naar binnen valt, automatisch uitspringt. Gehuld in het donker van de villa voelt Birgit hoe ze langzaam wegzakt in een diepe slaap die haar elk besef van tijd ontneemt. Ze heeft geen idee hoeveel tijd er is verstreken als ze opeens ruw terug naar de oppervlakte van haar slaap wordt getrokken. Half wakker opent ze haar ogen en verstijft van schrik. Dronken van de slaap ziet ze vanuit de verlichte deuropening van de slaapkamer een breedgeschouderde man naar haar kijken.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?