Door het zuurstofgebrek komt iedere beweging die Birgit waarneemt vertraagd bij haar binnen. Al verder en verder drijft ze weg. De rust die ze een paar uur eerder in de zinkende auto had ervaren, keert terug. Tussen haar wimpers door ziet ze Vance als een schim over zich heen gebogen. De hand om haar hals voelt ze niet meer. De pijn is verdwenen, terwijl ze lichter en lichter wordt. Met haar laatste krachten probeert ze haar oogleden zo lang mogelijk open te houden voor ze ze voorgoed zal sluiten. Ze kan niet meer.
‘Mmmm!’ krijst Nova door de ductape. Het geluid lijkt zich onder water te verplaatsen naar Birgits oren en valt uiteen in losse onbegrijpelijke fragmenten. Birgits hoofd valt opzij en door de spleetjes van haar ogen ziet ze het licht verkleuren in de deuropening van de slaapkamer. Een silhouet in de vorm van een mens die in slow-motion iets omhoog heft, komt dichterbij en laat een lang smal, maar stevig voorwerp met een klap landen op het hoofd van Vance. Als een plumpudding zakt Vance voorover en in zijn val neemt hij het licht mee. Geklemd tussen het matras en zijn borstkas wordt Birgit meegenomen naar het donker waar geen tijd meer bestaat.
‘Birgit?’ hoort ze opeens een bekende stem heel in de verte roepen. Het loodzware gewicht wordt van haar afgeduwd en in één ruk wordt het plakband van haar gezicht afgetrokken. ‘Birgit, haal adem.’
Wijd opent ze haar mond. Haar keel is vrij, voelt ze. Met een diepe hap lucht ademt ze de zuurstof in om haar leeggelopen longen te vullen. Ze opent haar ogen en kijkt verdwaasd om zich heen. Langzaam wordt haar zicht scherper. Naast haar op het bed ligt Vance bewusteloos met een grote hoofdwond. Ze draait haar hoofd verder en ziet Boris hoog boven haar uit torenen. Met een knie op Vances rug bindt hij met een tiewrap zijn polsen vast.
‘De hulpdiensten zijn onderweg,’ zegt hij hijgend van inspanning. De zweetdruppels parelen van zijn voorhoofd. Hij controleert de tiewrap en buigt zich naar Nova om het stuk ductape van haar mond af te trekken.
‘Papa?’ klinkt Nova’s stem breekbaar, zodra haar mond vrij komt.
‘Alles komt goed, meisje,’ zegt hij. Hij wrijft met zijn hand door haar haren en geeft een kus op haar kruin.
‘Hoe…?’ vraagt Birgit krachteloos en met minimale controle over haar stem.
‘Je kwam maar niet opdagen. Je zou binnen een uur bij mij zijn.’
‘Mijn auto,’ kreunt ze. ‘Te water. Jon… reed mij aan,’ fluistert ze met een keel die rauw voelt van de kneuzingen die zijn ontstaan door het dichtdrukken.
‘Ik heb je zo vaak gebeld, Birgit. Ik maakte mij zorgen. Ik ben hiernaartoe gereden en toen hoorde ik het gegil.’
‘Handen omhoog,’ wordt er hard bruut geschreeuwd door de deuropening. Politiemensen stromen de kleine slaapkamer binnen. Sneller dan Birgit kan bijbenen door de wazigheid in haar hoofd die nog niet volledig is weggetrokken, volgen de gebeurtenissen elkaar in rap tempo op. Twee agenten duwen Boris tegen de muur en twee andere agenten duiken op Vance om hem te fouilleren.
‘Niet mijn vader!’ schreeuwt Nova. ‘Die man heeft mij vastgehouden,’ wijst ze naar Vance en ze begint hard te huilen. Birgit kruipt over het bed naar het hoofdeinde waar ze met haar hand haar oude telefoon aanraakt die ze eerder op het bed had laten liggen. Ze werpt een blik op het scherm dat in het souterrain geen bereik heeft, stopt hem in haar broekzak en slaat een arm om Nova’s schokkende schouders.
‘Ik dacht dat je doodging,’ huilt ze met lange halen.
‘Stil maar, lieverd, ik ben hier,’ sust Birgit, terwijl ze zachtjes over Nova’s gekneusde arm streelt. Overal op haar huid zijn sporen van bloeduitstortingen te zien in verschillende kleuren en stadia die niet alleen van de afgelopen twee dagen kunnen zijn. De angst in Nova’s ogen op de stream twee dagen eerder was niet gespeeld, beseft Birgit.
Langzaam begint Vance op het bed te bewegen. Aan Nova’s reactie ziet Birgit hoe bang ze is voor hem. Ze duikt ineen en drukt zichzelf dichter tegen Birgit aan. Met Nova veilig in haar armen kijkt Birgit toe hoe hij behendig door twee agenten overeind wordt getrokken en wordt meegevoerd de ruimte uit. Boris die in spreidstand tegen de muur is aangezet, tuit zijn lippen en knikt gemoedelijk naar Birgit als hij wordt meegenomen voor verhoor.
Zachtjes wiegt Birgit Nova als agenten in en uit de kamer lopen, foto’s maken en vragen stellen. De ketting waarmee Nova vastzit aan het bed wordt doorgeknipt, de boeien losgemaakt en een bronskleurige reddingsdeken wordt om haar heen gewikkeld.
‘Het spijt mij zo, mama,’ zegt Nova als ze in de geïmproviseerde slaapkamer in het souterrain op de brancard wordt getild door twee ambulancebroeders.
‘Dat hoeft niet,’ antwoordt Birgit die voorzichtig naast het bed gaat staan om de draagkracht van haar eigen benen te testen.
‘Ik heb zoveel fouten gemaakt.’
Birgit zet twee stappen in de richting van de brancard en neemt Nova’s gezicht tussen haar handen.
‘Het is voorbij. Je bent veilig.’
‘Vance heeft gelijk. Ik heb iedereen voorgelogen. Ook jou, mama.’
Birgit buigt naar voren en drukt haar voorhoofd tegen dat van Nova aan.
‘Je leeft. Ik heb je terug. Al het andere is niet belangrijk,’ zegt ze en ze drukt een kus op Nova’s voorhoofd. Ze stapt opzij om de broeders de ruimte te geven om de draai te maken de slaapkamer uit.
Achter de brancard aan loopt Birgit langs het paneel met het muurvullende beeldscherm, langs de rijen bioscoopstoelen en de dansvloer, naar de trap. Op de begane grond, een verdieping hoger, wordt de brancard op het onderstel geklikt en door het ambulancepersoneel via de hal in de richting van de voordeur wordt gereden gereden.
‘Mama,’ vraagt Nova, ‘waar is mijn telefoon? Ik wil de livestream starten.’
Een gevoel van teleurstelling golft door Birgit heen. Ergens had ze de stille hoop gehad dat Nova’s aandacht voor de camera zou zijn verminderd door de gebeurtenissen.
‘Jouw telefoons zijn door de politie in beslag genomen,’ zegt Birgit. ‘Ik heb er hier wel één. Maar zou je dat nou wel doen? Op dit moment? Je bent zo kwetsbaar.’
‘Juist nu,’ zegt Nova stellig.
Birgit klemt haar lippen op elkaar, slikt haar woorden in en overhandigt Nova haar telefoon. Met vliegensvlugge vingerbewegingen logt Nova in op haar social media profiel. Ze drukt op de rode knop en liggend op de brancard houdt ze de camera op een armlengte afstand voor zich uit, terwijl ze het huis uit wordt gereden.
‘Lieve, lieve kijkers,’ zegt Nova plechtig. ‘Daar ben ik weer na een streamstilte van twee dagen. Ik kan mij voorstellen dat jullie enorm bezorgd zijn geweest om mij.’ Een kort moment houdt Nova stil. Ze slaat haar ogen neer en zucht. ‘Ik voel mij zo schuldig. Ik heb mijn eigen verdwijning in eerste instantie in scène had gezet. Ja, echt,' zegt ze en richt haar blik weer in de camera. 'Je hoort het goed. Omdat ik van gekkigheid niet meer wist hoe ik jullie als kijkers aan mij kon binden. Alles had ik ervoor over en daarbij dreef ik alleen maar verder en verder van mijzelf af. Het was allang niet meer authentiek. Ik had eerlijk moeten zijn. Ik had moeten stoppen. Maar ik was bang en dacht niet meer helder na.' Met grote ogen kijkt ze in de lens. 'Ik heb jullie voorgelogen en ik heb zoveel mensen verdriet gedaan. Het plan was bedacht, maar alles wat mis kon gaan, ging mis en mijn leven kwam echt in gevaar. Zo dicht bij de dood zag ik waar het werkelijk om draait. Niet om kijkcijfers, niet om geld, niet om een groot huis of mooie kleding. Opgesloten, vastgelegd aan een ketting en mishandeld, dacht ik alleen maar aan mijn ouders, mijn familie, mijn echte vrienden, mijn vrijheid en mijn leven. Geen gespeeld leven voor de camera. Ik wil jullie bedanken voor al jullie support de afgelopen jaren, want dit is mijn allerlaatste live. Lieve kijkers, ik wens jullie het allerbeste. Vanaf nu ga ik offline. Leven zoals ík wil leven.’
Met een grote glimlach kijkt Birgit naar Nova die een kushand werpt naar de camera en de stream uitdrukt.
‘Hier, mam,’ zegt Nova met een knipoog, terwijl ze de telefoon aan Birgit overhandigt en ze met de brancard de ambulance wordt ingereden. Birgit grijpt zich vast aan een stang om achter Nova aan de wagen in te stappen.
‘Birgit,’ roept Boris die op haar af komt rennen. Ze draait zich om en valt hem in de armen.
'Boris!'
‘Hoe gaat het met je?’ vraagt hij bezorgd, terwijl hij haar vasthoudt.
‘Mijn hals doet pijn.’ Ze tilt haar hoofd een stukje op om de pijnlijke striemen op haar huid de ruimte te geven. ‘Maar daar kom ik wel overheen. Ik ben zo blij dat Nova veilig is.’
‘De politie zegt dat ze jouw auto op dit moment uit het kanaal takelen. Jon is opgepakt. Een camera langs de vaart heeft alles geregistreerd. Ze hebben je erin zien rijden, nadat Jon je aanreed. Brian is ook opgepakt. De politie heeft het e-mailverkeer tussen hem en Jon onderschept. Ze zouden maanden geleden al hebben gesproken over een plan om Nova te laten verdwijnen,’ zegt hij verbolgen.
‘Ik weet het,’ zegt Birgit. ‘Alles stond in Nova’s dagboek. Maar hoe is het met jou, Boris? Hebben ze je opgepakt?’
‘Nee, ik heb verteld hoe ik jullie aantrof. Dat jij werd gewurgd. Ik moest iets doen om je te redden.’
Achter haar ogen drukken de tranen en ze zucht. Was dit echt allemaal gebeurd? Het lijkt een droom die nauwelijks aan de oppervlakte van haar bewustzijn rond drijft. Alsof ze net wakker is geworden uit een nachtmerrie die ze zo snel mogelijk van zich af wil schudden. Vance, Jon en Brian zijn opgepakt. Nova is terug. Ze leeft. De rest wil Birgit zo snel mogelijk vergeten.
‘Je staat er niet alleen voor,’ zegt Boris en hij trekt haar iets dichter naar zich toe. ‘Dat weet je, hè.’
Ze herkent zijn standvastige blik. Zo had hij lang geleden naar haar gekeken toen ze verliefd op hem was geworden. De man waarmee ze samen Nova had gekregen. De man die hij was voor hij zichzelf verloor en naar Amerika vertrok.
‘Als je mij nodig hebt,’ zegt hij, ‘dan ben ik er voor jou. En voor Nova. Ik loop niet meer weg, Birgit. Ik blijf en jullie kunnen op mij rekenen.’
Haar mondhoeken krullen omhoog en diep kijkt ze hem in de ogen.
‘We moeten nu gaan, mevrouw. Rijdt u mee?’ vraagt de ambulancebroeder.
Ze ademt diep in en drukt een kus op Boris' wang.
‘Dank je.’
Dan laat ze hem los en draait ze zich om. Ze grijpt de stang. De ambulancebroeder pakt haar elleboog en ze stapt de ambulance in.
‘Ik kom achter jullie aan naar het ziekenhuis,’ zegt Boris zwaaiend op de oprit, terwijl Birgit en Nova verdwijnen achter de deuren die worden dicht geworpen. Langzaam zet de ambulance zich in beweging. Door de menigte van pers en fans die zich van heinde en verre verzamelen voor de poort van Nova’s villa rijdt de ambulance voorzichtig de Callunalaan uit.
EINDE
Als in DE JACHT OP NOVA de negenenveertigjarige Birgit op social media haar beroemde dochter Nova live overmeesterd ziet worden door een insluiper, bedenkt ze zich geen moment. Ze schakelt de politie in en springt in de auto op weg naar de villa van Nova. Maar aangekomen op het plaats delict hoort Birgit dat de insluiper dood is aangetroffen, maar van Nova ieder spoor ontbreekt. Gefrustreerd door de nauwelijks vorderende ontwikkelingen van de recherche in de dagen erna en zwaar ongerust om het welzijn van Nova start Birgit haar eigen onderzoek. Maar hoe dieper ze graaft, hoe meer vragen er opdoemen en hoe meer ze merkt dat ze wordt tegengewerkt in haar zoektocht. Wie heeft er belang bij de verdwijning van Nova? Wat is er precies gebeurd? En lukt het Birgit om haar dochter terug te vinden voor het te laat is?
Sietske Scholten haar boeken eerst blogt? Lezers kunnen als het ware over haar schouder meelezen, terwijl ze het boek schrijft. Iedere werkdag ontvangen de lezers een nieuwe hoofdstuk en zitten vervolgens 24 uur in spanning te wachten op hoe het verder zal gaan. In een besloten Facebookgroep hebben de lezers contact met elkaar en wordt er druk overlegd over de personages, de ontwikkelingen in het verhaal en ze sparren over hoe het zal gaan aflopen. Sietske hoeft dus niet maandenlang solistisch te werken aan haar boek. Tijdens het schrijven kan ze haar verhaal al uittesten op publiek en snel bijsturen als het nodig is. Druk op de knop en lees meer over hoe dit blogroman-concept is ontstaat: