Heel voorzichtig vouwt Birgit het stapeltje papieren van de architect open. De lijnen van de plattegrond van de villa zijn tot haar verbazing onaangetast. Ze loopt ermee naar het bad waar de waterdamp zich aan de tegels heeft gehecht. Eén voor één peutert ze uiterst secuur de vellen los van elkaar en plakt ze op de tegels. Dan opent ze de ceintuur van de badjas, haalt ze haar voeten uit de pantoffels en laat ze de badjas van haar schouders glijden. In de vochtige en aangename warmte van de badkamer tilt ze in al haar naaktheid haar been op en voelt met haar teen de temperatuur van het badwater. Door de kou die in haar huid is getrokken, lijkt het water tegen het kookpunt aan te zitten. Haar huid kleurt rood, terwijl ze met haar voetzool de bodem van het bad raakt. Ze verplaatst haar gewicht en brengt haar andere voet naar het water. Centimeter voor centimeter laat ze zich zakken in het water waar de geur van de vaart die in haar poriën is gekropen wordt weggespoeld. Ze legt haar rug tegen de ronding en glijdt naar beneden tot ze volledig onder water verdwijnt. Met gesloten oogleden flitsen beelden van haar momenten in de afgesloten auto aan haar voorbij. De paniek die ze had ervaren toen de auto naar voren kantelde het wak in. Het water dat van alle kanten de auto binnendrong. De ramen die onbewogen in hun sponningen bleven zitten, terwijl ze er met al haar kracht tegenaan sloeg. Ze zou daar zijn gestorven. Ze zou nu dood zijn geweest. Met een ruk komt ze overeind uit het bad en schudt de beelden van zich af. Het water gutst over de badrand en raakt de onderste tekening van de architect, waardoor het vel loskomt en langs de tegels naar beneden glijdt, het bad in. Birgit brengt haar handen onder het drijvende vel en leidt haar gedachten af met het lijnenspel op de plattegrond. Souterrain leest ze in grote letters boven de tekening. Birgit ziet de trap, de dansruimte en de deur naar de bioscoopruimte. Ze ziet de lijn van de wand waar het grote scherm tegenaan hangt. Op de tekening staat er op de lijn een deur met daarachter nog een ruimte. Dat klopt niet, denkt ze verbaasd en ze buigt zich verder naar voren om de tekening beter te kunnen bekijken. De muur waar het scherm tegenaan hangt is de achterwand van het souterrain. Ze sluit haar ogen en probeert zich de lijnen van de fundering te herinneren. Ze had meerdere keren met Nova de villa in aanbouw bezocht. De betonnen contouren hadden in het uitgegraven deel van het lege terrein gelegen. Hoeveel ruimtes had het gemarkeerd? Ze graaft diep, maar ze kan het zich niet herinneren. Binnen korte tijd waren de muren opgetrokken geweest, een rechthoekig blok van twee verdiepingen hoog, waarvan alleen de bovenste verdieping zichtbaar bleef toen het gat werd gedicht en het souterrain werd ingesloten. Birgit opent haar ogen, draait haar hoofd naar rechts en zoekt tussen de vellen papier tegen de tegels naar de plattegrond van de begane grond. Ze pulkt het los en legt het blad bovenop de plattegrond van het souterrain dat drijft in het badwater. De vellen plakken tegen elkaar aan en voorzichtig haalt Birgit de blaadjes uit het water. In het licht van de plafondlamp houdt ze de vellen voor zich uit, waardoor de lijnen van het achterste blad door het doorweekte papier van het voorste blad heen schijnen. De buitenste lijnen komen naadloos overeen. De binnenmuren verschillen, maar de buitenkant heeft exact hetzelfde kader, precies zoals ze tijdens de bouw had gezien. Als de muur waar het scherm tegenaan hangt geen buitenmuur is, zoals de tekening aangeeft, dan is het een binnenmuur en zit er nog een ruimte achter waar Birgit het bestaan niet van weet. Ze heeft gisteren het hele huis afgezocht. Iedere hoekje en gaatje heeft ze bekeken, maar deze ruimte kent ze niet. Vlug plakt ze het dubbele vel tegen de tegels en stapt het bad uit. Met ruwe halen wrijft ze haar lijf met de handdoek droog.

Met de handdoek als een sarong om zich heen graait Birgit in de slaapkamer van Nova in haar weekendtas naar een schone set kleding. In de beweging stuit ze met haar hand op iets hards. Het is haar oude telefoon die ze had meegenomen om met haar nieuwe telefoon te kunnen streamen, ziet ze als ze hem omhoog haalt. Ze schakelt hem in en legt hem op bed. Uit de weekendtas haalt ze een onderbroek, een bh, een shirt, een trui, een broek, een bolletje sokken en trekt alles zo snel mogelijk aan.

Met haar ongekamde natte haren en haar telefoon in de aanslag opent Birgit de deur naar het souterrain. De lampen springen automatisch aan als ze op kousenvoeten de trap afdaalt. Haar hart versnelt als ze langs de dansvloer naar de deur van de bioscoopruimte loopt. Langzaam opent ze de deur en ze krijgt zicht op de wand waar het muurvullende scherm hangt. Zonder dat ze begrijpt waarom, gieren de zenuwen door haar lijf. Zou de tekening echt kloppen? De architect had over de kluis achter de spiegel gezegd dat het aan de eigenaar is om uiteindelijk de opdracht te geven om het in te bouwen. Misschien was het met dit hetzelfde geweest en had de architect de ruimte wel getekend, maar was de muur nooit geplaatst, omdat Nova de extra vierkante meters bij de bioscoopruimte wilde betrekken.

Op haar tenen loopt Birgit langs de rijen pluche stoelen de ruimte in tot ze het scherm kan aanraken. Ze buigt haar hoofd naar de wand, drukt haar wang tegen het dieprode velours gordijn dat aan de zijkant van het scherm hangt, richt de zaklamp van haar telefoon langs de achterkant van het scherm en beschijnt de smalle ruimte van slechts twee centimeters met het licht. Er lopen kabels en her en der ziet ze bevestigingsmateriaal zitten. Hier zit geen deur naar een verborgen ruimte, beseft ze. Ze loopt een paar meter naar achteren waar ze zich in een bioscoopstoel van de voorste rij laat zakken. De tekening had haar hoofd op hol gebracht. Er is geen extra ruimte, denkt ze, terwijl ze haar ogen laat glijden van het scherm, naar de muur en de dieprode gordijnen die aan beide kanten van het scherm hangen. Plotseling springt ze op en loopt naar de linkerkant van het scherm. In één beweging haalt ze het gordijn opzij. Met haar vuist klopt ze tegen de wand. Het is geen steen, beseft ze zodra haar knokkels meerdere keren het materiaal hebben geraakt. Het is hout. Ze rent naar de andere zijde van het scherm en trekt daar het gordijn opzij. Een gleuf wordt zichtbaar tussen de zijmuur en de wand. Met haar vingers voelt ze in de gleuf die enkele centimeters diep is. Op haar tenen strekt ze zich uit en reikt hoog met haar hand en tast de gleuf van boven naar beneden af tot ze iets afwijkends voelt. Een glad oppervlak met een inham. Een plastic materiaal. Ze klemt haar vingers erachter en trekt eraan. Met een harde klik komt de wand los. Het metersbrede paneel waar het scherm en de gordijnen op bevestigd zitten, scharniert naar voren, waardoor de muur erachter zichtbaar wordt. Verbluft trekt ze hem verder open en het kippenvel verspreidt zich over haar huid als er halverwege de muur een deur verschijnt.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?