Traag tikt de secondewijzer schoksgewijs de tijd weg. Zittend op de stoel in de kleine spreekkamer van het politiebureau verplaatst Birgit haar blik van de klok aan de wand naar Boris die naast de muur de posters van HALT bekijkt. De geënsceneerde foto’s van jongeren die iets strafbaars doen en de opgeblazen waarschuwingsteksten er overheen brengen wat kleur in de verder lege spreekkamer.
‘Dit heeft toch geen zin?’ zegt Birgit. Boris draait zijn hoofd naar haar toe.
‘Geduld,’ maant hij naar haar. Hij loopt terug naar zijn stoel.
Geduld, denkt ze geërgerd. Ze heeft geen tijd voor geduld. Rechercheur Alvarez is al ruim een half uur geleden de kamer uitgelopen. Hoewel ze Boris' plan in eerste instantie had afgeslagen uit angst dat het publiek het onderzoek zou belemmeren, bleef Boris maar vragen op rechercheur Alvarez afvuren en haar bezwaren verwerpen tot ze uiteindelijk besloot om het voor te leggen aan haar superieuren. Waarom duurt het zo lang? Zou ze het überhaupt wel bespreken? In gedachten ziet Birgit rechercheur Alvarez met collega’s koffiedrinken uit kartonnen wegwerpbekers, onderuitgezakt in hun stoelen en lachend om schunnige politiegrappen. Kostbare tijd glijdt als los zand door haar vingers en het maakt Birgit radeloos. Er is al ruim een etmaal verstreken sinds Nova’s livestream werd beëindigd, maar er zit geen enkele schot in de zaak. Wat doen ze werkelijk? Terwijl er over alles gesproken moet worden, kan Nova ergens verderop haar laatste adem uitblazen. Ze zou de politieagenten bij hun nekvel willen grijpen en ze door elkaar willen schudden. Dit gaat om het leven van háár dochter. Beseffen ze dat wel? Op de stoel in de spreekkamer balt ze haar vuisten. Haar knokkels slaan wit uit van de knijpkracht. Zal ze het doen? De deur uitstormen en de afdeling oprennen om met harde stem te eisen dat ze haar nú moeten gaan zoeken. Nee, denkt ze bij zichzelf. Ze laat haar schouders zakken en de kracht in haar vuisten vloeit weg. Dat durft ze nooit. Ze is zo’n slappeling. Maar wat moet ze dan? Het gaat hier niet om haar. Het gaat om Nova. Ze zou het zichzelf haar hele leven aanrekenen als haar lafheid de dood van haar kind zou betekenen. Hoe moet ze verder leven als ze er niet alles aan zou hebben gedaan om Nova te vinden? Maar ze heeft geen idee hoe ze het moet aanpakken. Ze had zich niet eens durven mengen in de discussie tussen Boris en rechercheur Alvarez over de persconferentie. Ze had erbij gezeten als een toeschouwer van een tenniswedstrijd, ingespannen afwachtend wie het beslissende punt zou scoren en de partij zou winnen. Boris had zich niet uit het veld laten slaan. Vol verbazing had ze zijn doortasting gadegeslagen, maar zelf had ze haar mond niet open durven trekken en dat nam ze zichzelf kwalijk. Iedere kans moet aangegrepen worden. Zowel door de politie, als door haarzelf. Ze kijkt opnieuw naar de klok. Dit duurt te lang.
‘Laten we gaan,’ zegt ze. Ze staat op en pakt haar jas die over de rugleuning van de stoel hangt.
‘En dan, Birgit?’
‘Ik wil naar Nova’s huis. Wie weet wat de politie over het hoofd heeft gezien.’ Ze steekt haar arm in de mouw van haar jas.
‘Deze mensen hebben ervoor gestudeerd. Ze weten precies wat ze doen. Wat denk jij te vinden dat zij nog niet hebben gevonden?’
‘Er moet toch iets zijn. Dat kan niet anders.’
‘Je hoorde rechercheur Alvarez,’ zegt Boris licht geërgerd. ‘Het plaats delict wordt nu schoongemaakt om vrijgegeven te worden. Zelfs als ze al iets over het hoofd hebben gezien, dan gaat het nu verloren.’
‘Dat bedoel ik dus,’ zegt ze en ze ritst haar jas dicht. ‘Als ik vanmorgen al naar het huis was gegaan, had ik misschien nog iets kunnen vinden. Maar ik heb gewacht. De kans dat we iets vinden wat ons naar Nova leidt, wordt alleen maar kleiner als we niets doen.’
‘Geloof me, Birgit. De pers is nu onze grootste troef. Nova kan overal zijn. Op eigen houtje vinden we haar nooit.’
‘Als we niet zoeken, vinden we haar sowieso niet,’ zegt ze en ze loopt naar de deur die abrupt voor haar neus opengaat.
‘Excuus voor de lange onderbreking,’ zegt rechercheur Alvarez die de spreekkamer binnenkomt. Rechercheur Alvarezs blik glijdt kort over Birgits jas voordat ze haar in de ogen kijkt. ‘Er is akkoord gegeven en we hebben alles al in gang gezet. De persconferentie vindt vanmiddag om vier uur plaats voor het huis van Nova. Zorg dat jullie op tijd zijn. Een persvoorlichter neemt eerst het woord en dan hebben jullie als ouders een spreekmoment, waarin jullie het publiek kunnen vragen om naar Nova uit te kijken. Houd het kort. Maximaal dertig seconden.’ Ferm steekt ze haar hand uit naar Birgit om het gesprek af te sluiten.
‘Bedankt voor uw komst, mevrouw van Ginkel, en het delen van uw verhaal.’ Ze schudt Birgit de hand. Boris staat op.
‘We zullen er zijn,’ zegt hij als hij naast Birgit komt staan en rechercheur Alvarez een stevige handdruk geeft.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?