‘Hier is ze!’ bromt een zware mannenstem gedempt uit de speaker van de smartphone op het aanrecht naast de snijplank. Is dit een grap? Birgit laat het mes los waarmee ze de droge worst in plakjes snijdt en tilt haar telefoon op om de livestream beter te kunnen volgen.
Haar hart verzakt als ze de blik van Nova ziet, die met grote bange ogen langs de lens kijkt. Is dit echt? Het zou niet de eerste keer zijn dat Nova een prank uithaalt met haar volgers. Wat is eraan voorafgegaan? Birgit had nauwelijks acht geslagen op de livestream. Ze had ’m uit gewenning aangezet toen ze een paar minuten geleden in haar badjas naar beneden was gelopen, maar ze was met haar gedachten bij Jon geweest, die in de slaapkamer op haar wachtte.
Ze verhoogt het volume van haar telefoon, terwijl haar hart bonkt in haar oren.
‘Staan blijven, jij,’ klinkt dezelfde brommerige mannenstem dwingend.
Nova’s gezicht verdwijnt buiten beeld en Birgit ziet de woonkamer van Nova over het scherm tollen. Om het beter te kunnen zien, brengt ze de telefoon dichter naar haar gezicht. Gespannen volgt ze de beelden, maar de camera beweegt te snel om duidelijkheid te krijgen over de situatie die zich daar afspeelt. Gefixeerd blijft ze kijken in de hoop dat Nova’s gezicht verschijnt en ze de kijkers uitlacht om de flauwe grap die ze zojuist heeft uitgehaald.
‘Laat me los, klootzak!’ roept Nova, gevolgd door kreten die overduidelijk gesmoord worden.
Dit is te realistisch om een grap te zijn, dringt het tot Birgit door. Ze probeert de reacties te volgen die over het scherm rollen, maar ze zijn niet bij te benen. Zodra de tekst onder- in beeld verschijnt, verschuift hij naar het midden om daar te verdwijnen. Het aantal volgers schiet omhoog als bijen op een pot met honing. Dit soort aantallen heeft Birgit al ruim een jaar niet meer gezien. Het nieuws dat er iets onverwachts gebeurt in Nova’s livestream verspreidt zich blijkbaar razendsnel.
‘Nee!’ schreeuwt Nova.
Als de camera kort haar gezicht vangt en Birgit de angstaanjagende blik in Nova’s ogen ziet, verdwijnt de laatste twijfel die ze nog had. Dit is echt. Nova is in gevaar. Een moeder voelt zoiets. Ze moet de politie waarschuwen, beseft ze. Maar als ze nu overschakelt naar de telefoonfunctie, kan ze niet meer horen wat er met Nova gebeurt. Zonder haar ogen van het scherm af te halen, loopt ze de keuken uit, de hal in.
‘Bel 112!’ roept ze naar boven.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Jon, die naakt naar het trap- gat snelt.
‘Nova wordt overvallen.’
‘Overvallen?’
‘Het gebeurt nu live.’ Ze neemt de treden omhoog en draait haar telefoon meer in zijn richting, zodat ze bovenaan de trap beiden haar scherm kunnen zien.
‘In de stream?’
‘Ja! Bel nou!’ Ze haalt haar ogen van het scherm en kijkt Jon gealarmeerd aan. Haar hart bonst in haar borstkas.
‘Wat erg!’
‘Ik dacht eerst dat het een grap was, maar Nova’s angst is niet gespeeld. Het is echt.’
Jon zet een stap in de richting van de slaapkamer om zijn telefoon te pakken, maar staakt zijn beweging als er een harde knal uit de speaker van Birgits telefoon klinkt.
Birgits adem stokt. Wat was dat? Met haar hand trillend van angst kijkt ze naar het scherm. Het beeld beweegt snel.
Jon zet een stap terug om mee te kunnen kijken.
‘Nova?’ fluistert Birgit. Haar ogen speuren de pixels af in de hoop een glimp van Nova op te vangen. ‘Alsjeblieft, Nova.’
Plotseling gaat het scherm op zwart en wordt de livestream beëindigd.
‘Nee!’ zegt Birgit verschrikt.
Als aan de grond genageld staart ze naar het profiel van Nova op het scherm. Waar is ze zojuist getuige van geweest? Ze kan het niet bevatten. De hand waarmee ze de telefoon vasthoudt, zakt langzaam naar beneden en ze verplaatst haar blik naar Jon. Dit is echt. Dit is echt gebeurd. Dit is waar Birgit al die tijd zo bang voor is geweest, vanaf het moment dat Nova herkend begon te worden op straat. Als een trotse moeder liep ze graag te pronken met Nova’s succes bij haar vriendinnen, maar ze was nooit uit het oog verloren dat achter elk kijkcijfer een mens zat die ergens op zijn of haar telefoon naar Nova zat te kijken.
Hoe vaak hadden ze hier niet ruzie over gehad? Vooral toen Nova nog minderjarig was en hier woonde. Nova wuifde het altijd weg. Ze deelde nooit haar adres, drukt ze haar moeder op het hart. Maar hoe vaak had Birgit niet kinderen giechelend langs de voortuin zien lopen, wijzend naar hun huis? ‘Hier woont Nova,’ werd er gesmoesd, hard genoeg om het te kunnen horen als Birgit op de eerste verdieping in de badkamer stond of de was opborg in de kast op Nova’s slaapkamer. Hoe vaak was er niet aangebeld door opgeschoten tieners die vroegen of ze met Nova op de foto mochten? Ze deelde het adres dan wel niet openlijk, Nova was sinds de introductie van de functie op het platform bijna altijd live. Met de camera gericht op haar gezicht kon je, met een beetje puzzelen, aan de achter- grond zien waar ze zich bevond. Voor iemand met kwaad in de zin was het niet onmogelijk om haar adres te achterhalen.
Gehaast schuift Birgit de app omhoog en selecteert de belfunctie om het alarmnummer te bellen. Tot haar verbazing wordt ze in de wacht gezet in plaats van direct iemand aan de lijn te krijgen.
Met snelle passen loopt Jon naar de slaapkamer. De vlammen van de waxinelichtjes op het dressoir en het nachtkastje dansen door de luchtverplaatsing. Hij raapt zijn boxershort van de grond en trekt hem aan.
‘Ik moet naar Nova toe,’ zegt Birgit beslist.
‘Het is spekglad buiten,’ waarschuwt Jon. Met zijn andere been in het gat trekt hij zijn boxer omhoog.
‘Het kan me niet schelen. Ik wil nu naar haar toe.’ Ze zet de telefoon op de luidspreker, loopt haar slaapkamer in en opent de deuren van haar kledingkast.
‘Ik wou dat ik met je mee kon gaan,’ zegt Jon zacht.
Zonder te reageren schiet Birgit in haar kleding en blaast de kaarsen uit. Ze moet zo snel mogelijk naar Nova.

Nog steeds in de wacht bij de alarmlijn, opent Birgit amper twee minuten later de voordeur. Ingepakt in haar dikke jas en met haar moonboots aan haar voeten, houdt ze haar pas in op de drempel.
‘Trek je de deur achter je dicht?’ roept ze naar boven.
Ze wacht niet op zijn antwoord en sluit de voordeur. Het is spekglad buiten. De regen van vanmiddag heeft de halfgesmolten sneeuwlaag bevroren. Hoewel de adrenaline door haar lichaam raast en ze bang is dat elke seconde telt voor Nova, maant Birgit zichzelf voorzichtig te zijn. Als ze uitglijdt, heeft Nova niets aan haar.
Schuifelend verplaatst ze zich over het tuinpad naar de oprit waar haar auto staat. Met haar afstandsbediening opent ze het slot van haar auto en de binnenverlichting springt aan, terwijl ze voorzichtig om haar auto heen glibbert.
Pas wanneer ze de met ijs bedekte binnenwegen van haar woonwijk achter zich laat, hoort ze eindelijk een stem door de luidspreker met haar spreken.
‘112. Wil je politie, brandweer of ambulance spreken?’ ‘Politie,’ roept Birgit haastig. Haar stem klinkt schor.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Nova Vaassen wordt overvallen. Callunalaan 36 in Laren.
Ik zag het live op haar stream gebeuren. Ze is mijn dochter.’ ‘Dank u wel voor de melding. We zijn op de hoogte van de situatie. We worden overspoeld door volgers die ons bellen. De hulpdiensten zijn al onderweg naar haar woning,’ zegt de centralist. Hij stelt haar kort wat vragen en beëindigt dan het gesprek om de vele wachtende bellers te woord te staan.

Enigszins opgelucht door het feit dat er al hulp onderweg is, rijdt Birgit de gepekelde snelweg op. Als ze het lef had, zou ze de naald opdrijven naar het maximum om de reistijd te verkorten. Maar als ze van de weg raakt, zal het alleen maar langer duren voordat ze bij Nova is. Ze halveert de normaal toegestane snelheid, zoals de vuistregel voorschrijft bij glad-heid. Met dit tempo zal het nog zeker twee uur duren voordat ze bij Nova aankomt.