‘En?’ vraagt Boris afwachtend, waarbij hij weifelend de onderkant van Birgits elleboog aanraakt. Ze schrikt onmerkbaar voor Boris. Door de stof van haar trui voelt ze zijn vingers. De jaren hebben een ongemakkelijke afstand tussen hen gecreëerd. Zijn toenadering verkleint de kloof, maar ze voelt dat het de vervreemding niet kan overbruggen. Birgit trekt haar mondhoeken omhoog en werpt hem een kleine glimlach toe in de hoop dat hij zich op zijn gemak zal voelen. Ze is oprecht blij dat hij er is, maar door de zorgen om Nova voelt ze geen enkele vreugde op dit moment en ze heeft geen idee of haar glimlach gemeend overkomt.
‘Ze zeggen dat ze hun best doen,’ zegt ze en ze haalt haar schouders op uit onmacht, waarop Boris direct zijn hand terugtrekt. Dat was niet haar bedoeling, denkt ze spijtig. Haar beweging was geen afwijzing. Snel legt ze haar hand op zijn rechteronderarm en ze klemt haar vingers vast. ‘Help me, Boris. Nova is in gevaar. Ik voel het gewoon. Ik ben haar moeder.’
Boris klopt met zijn linkerhand een paar keer op Birgits hand en knikt bevestigend, maar zegt niets. Zoekend kijkt ze hem aan. Is hij net zo bang als zij? Nu ze hem hier ziet staan, beseft ze dat ze situatie voor hem anders is dan voor haar. Hij kent Nova niet zoals zij haar kent. Hij heeft de band niet die zij met Nova heeft.
‘Wat doen ze om haar te vinden?’ vraagt hij.
‘Niet genoeg.’
‘Heb je er vertrouwen in?’
Birgit schudt haar hoofd.
‘Ik ben zo bang dat ze haar niet op tijd zullen vinden. Het gaat veel te traag en de politie denkt dat er een kans is dat Nova vrijwillig is vertrokken.’
‘Why?’
‘Omdat de dader dood is en er geen sporen zijn van een tweede dader, maar ik geloof het niet.’
‘Denken ze dat Nova de dader heeft doodgeschoten en toen op de vlucht is geslagen?’
Birgit knikt.
‘Maar ik ken Nova. Als ze hem al uit zelfverdediging heeft beschoten, dan zou ze gelijk de politie hebben ingeschakeld of mij hebben gebeld. Ze zou niet zijn gevlucht. Ze is ontvoerd. We moeten haar zoeken.’ Ze trekt aan zijn arm om haar woorden kracht bij te zetten.
‘Laat dat aan de politie over, Birgit.' Hij haalt zijn hand van haar hand af en grijpt haar bovenarm vast. 'Als Nova echt in gevaar is, dan zet je haar leven misschien wel juist op het spel door je erin te mengen.’
‘Wat moet ik dan?’ Wanhopig gooit ze haar handen in de lucht. De snelheid waarmee hij naar haar toe was gekomen had haar de hoop gegeven dat hij haar zou helpen, maar nu voelt ze tegenwerking. Ze kan dit niet alleen.
‘Wachten,’ zegt hij beslist.
‘Ik kan niet meer wachten. Ik word gek hier. Help me, alsjeblieft. Ik kan het niet verdragen als ik weet dat er niet alles aan wordt gedaan om haar te vinden. Wat als ze gewond is, wat als er niet veel tijd meer is? Ik zou het mijzelf nooit vergeven dat ik die uren op de bank heb zitten wachten.’
Boris zucht.
‘Je hebt ook gelijk.’ Zijn ogen dwalen af naar het plafond. Met duim en wijsvinger pakt hij zijn kin vast. ‘Iemand moet haar toch hebben gezien? Haar verdwijning is wereldnieuws. Hoe kan ze spoorloos zijn als iedereen op de hoogte is van haar vermissing? Is er al een persconferentie geweest,’ zegt hij en vangt Birgits blik.
‘Nee.’ Daar heeft ze niet eerder over nagedacht. Is zoiets gebruikelijk? Beelden van bezorgde ouders verschijnen op haar netvlies. Huilende smeekbedes van moeders die het publiek oproepen om uit te kijken naar haar kind. Is dat wat zij ook moet gaan doen? Een koude rilling loopt langs haar ruggengraat. Dat durft ze nooit. Spreken met de camera’s gericht op haar. Er zou geen enkel woord uit haar mond komen. Zeker niet als ze daar alleen zou staan. Boris is Nova’s vader. Met hem als woordvoerder hoeft zij niet in de spotlight te gaan staan.
‘We moeten haar bekendheid in ons voordeel gebruiken. Als iedereen mee zoekt, is ze vast zo gevonden.’
Zou hij dat doen, vraagt ze zich af. Zou hij zichzelf publiekelijk opwerpen als betrokken vader? En zou dat geloofwaardig overkomen? Zouden zijn zorgen om zijn verdwenen dochter oprecht lijken op beeld? Maar zelf durft ze het niet. En de oproep om iedereen naar haar uit te laten kijken, is het beste wat ze nu kunnen doen. Boris moet deze taak wel op zich nemen.
‘Je hebt gelijk,’ zegt Birgit tegen hem.

‘Bestemming bereikt,’ zegt de navigatie van de huurauto als Birgit en Boris een uur later de parkeerplaats van het politiebureau oprijden waar ze een afspraak hebben met rechercheur Alvarez. Ze was duidelijk verrast geweest dat Birgit haar zo snel na het telefoongesprek terugbelde met het voorstel om samen met de vader van Nova langs te komen op het bureau. Met de temperatuur net boven het vriespunt en de sneeuw zo goed als verdwenen door de warme stralen van de zon is de reis naar Noord-Holland een stuk sneller verlopen dan vannacht, denkt Birgit bij zichzelf. Haar keel is droog van het praten tijdens de rit. In al die jaren dat ze uit elkaar zijn heeft Boris niet eerder zoveel interesse getoond in Nova’s leven. Hij wilde alles weten. Hoe ze was uitgegroeid tot succesvol livestreamer, hoe ze haar villa had bekostigd, of ze een relatie heeft en wie haar vijanden zijn. Een uur was eigenlijk te kort om alles samen te vatten. Er was zoveel gebeurd. Veel waar Birgit trots op was, maar er waren ook zorgen geweest.
‘Heb je je zorgen ook aan de politie verteld?’ vraagt Boris, terwijl hij de motor uitzet.
Birgit schudt haar hoofd.
‘Het leek mij niet relevant.’
‘In deze situatie is alles relevant. Al je zorgen. Ze zoeken naar een speld in een hooiberg.’ Hij opent zijn portier. Birgit bukt en pakt haar handtas. Ze weet dat Boris gelijk heeft. Hoe opener Birgit is, hoe meer handvatten de politie heeft in hun zoektocht en hoe groter de kans is dat ze Nova zullen vinden.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?