De witte deken over de kale takken van de bomen, de daken, het hekwerk en wegdek reflecteert de blauwe en rode alarmlichten van de hulpdiensten als Birgit net na middernacht op de Callunalaan afrijdt. Hoe dichter ze bij Nova’s huis komt, hoe drukker het wordt in de anders zo rustige straten van Laren. Overal staan auto’s in de berm geparkeerd.
In de hoop het huis van Nova te bereiken, rijdt Birgit zo ver mogelijk door. Maar midden op de T-splitsing naar de Callunalaan staat een politiewagen die de toegang blokkeert. In paniek kijkt Birgit om zich heen. Zo duurt het nog langer voor ze duidelijkheid heeft over Nova. Nu moet ze op zoek gaan naar een lege plek om haar auto ergens in de afgeladen volle straten te parkeren. Het liefst zou ze uit de auto springen en hem met draaiende motor achterlaten om naar Nova’s voordeur te rennen.
Tijdens het begin van de rit had ze nog de hoop gehad dat alles met een sisser zou aflopen. Dat ze de situatie op de livestream verkeerd had geïnterpreteerd. Dat de knal iets heel anders was geweest dan waar Birgit bang voor was. Maar inmiddels is ze ervan overtuigd dat er iets helemaal mis is met Nova.
Om het half uur vertelde de radiostem in de auto dat Nova tijdens haar livestream in haar eigen woning in Laren was overvallen, dat de politie onderzoek doet en dat er over Nova’s toestand nog niets bekend is. Al tig keer heeft Birgit haar ge- probeerd te bellen. Nog voor ze de beltoon hoort, neemt de voicemail het over. Normaal gesproken zit Nova vastgeplakt aan haar telefoon. Offline is ze alleen als ze slaapt. Zelfs als ze naar de wc gaat, blijft de livestream doorlopen. Al neemt ze de camera nooit mee naar het toilet. Ze richt hem op een speciaal voor die momenten gecreëerde advertentie of display. ‘Spon’ noemt ze dat. Hoe vaak Nova niet lachend tegen haar heeft gezegd dat ze de bestbetaalde plasjes doet die je je maar kunt bedenken. Voor die paar minuten dat ze zelf niet in beeld is, betalen merken haar veel geld. Maar onbereikbaar is ze nooit, en juist dat baart Birgit nu het meest zorgen.

In Birgits achteruitkijkspiegel lichten de voorlampen van een geparkeerde auto op. De auto steekt een paar keer heen en weer om zichzelf uit de benarde ingeparkeerde situatie te be- vrijden. Vlug zet ze haar auto in zijn achteruit en rijdt naar de leeggekomen plek. Ze perst haar auto ertussen. Zodra ze de motor uitzet, opent ze op haar smartphone in de carkit Nova’s social media in de hoop dat de livestream inmiddels is hervat. Maar Nova is nog steeds offline. Birgit haalt haar telefoon uit de carkit, pakt haar handtas van de bijrijdersstoel en duwt haar portier open. Haar moonboot zet ze op de platgereden sneeuw en voorzichtig staat ze op.
Rustig blijven, maant ze zichzelf. Ze gooit haar portier dicht en drukt de auto met de afstandsbediening op slot. Met haar armen uitgestoken om haar balans te houden schuift ze met haar sneeuwlaarzen over de gladde weg. Een stroom van mensen komt haar tegemoet. Her en der lopen groepjes mensen in dezelfde richting als Birgit. Wat doen al die mensen hier?
Birgit slaat de hoek om bij de T-splitsing de Callunalaan op en deinst terug van het aanblik. Tussen de bestelbussen met medialogo’s, politiewagens, ambulances wemelt het van de be- drijvigheid. Ondanks de sneeuw ziet het zwart van de mensen voor de oprit van Nova’s villa. Niet alleen staan er ontelbaar veel agenten, reporters en fotografen bij de poort. Maar daaromheen staat een zee van mensen die verlichte smartphoneschermen hoog in de lucht steken of met hun rug naar de villa staan, druk pratend en gebarend met hun vrije hand, waarbij ze met hun andere hand de camera van hun telefoon op zichzelf richten.
Birgit kan het huis zien vanaf hier, maar het voelt tegelijkertijd onbereikbaar. Hoe komt ze ooit door deze kudde heen? Kom op, moedigt ze zichzelf aan. Ze neemt een diepe hap lucht en stapt naar voren.
‘Pardon,’ excuseert ze zich als ze om de eerste groepjes toeschouwers slalomt. De eerste meters gaan voortvarend, maar de dichtheid van de massa neemt toe naarmate ze dichter bij Nova’s poort komt.
‘Mag ik erdoor?’ vraagt ze zacht aan de ruggen en achterhoofden als er nergens meer ruimte te vinden is waar ze zich tussen kan wringen. Ze schraapt haar keel om meer geluid voort te kunnen brengen. ‘Ik ben Nova’s moeder.’
Een man draait zich om. Hij tikt met zijn elleboog de arm van een vrouw aan die naast hem staat en knikt naar Birgit.
‘Nova’s moeder hier!’ roept hij luid.
Meer en meer mensen draaien zich om en in het geroezemoes wordt de zin herhaald, waarop telefoons op haar worden gericht.
‘Laat Nova’s moeder erdoor!’ wordt er geschreeuwd.
Voor haar begint zich een smal pad te ontwikkelen door de menigte die iets uit elkaar wijkt. De ontelbare ogen die haar aankijken, voelt ze prikken. De gezichten tonen een blik die een mengeling is van ontzag, medelijden, sympathie, opwinding en belangstelling. Wat zou ze nu graag willen verdwijnen. Als het niet om Nova zou gaan, zou ze rechtsomkeer maken. Ze trekt haar schouder omhoog om zichzelf kleiner te maken als ze tussen de menselijke muren doorloopt. Tientallen op haar gerichte lampjes flitsen om beurten en een microfoon wordt onder haar neus gehouden.
‘Weet u al meer over uw dochter?’ vraagt een stem.
Schichtig volgt Birgit de arm die de microfoon vasthoudt om te zien wie haar de vraag stelt.
Een reporter met glimmende ogen wacht smachtend op haar antwoord. Naast hem staat een man met een grote camera op zijn schouder.
Snel brengt ze haar hand naar haar gezicht en buigt ze haar hoofd om de lens te ontwijken. Ze merkt nu pas hoezeer ze trilt. Voor het eerst sinds Nova’s livestream twee uur geleden werd afgebroken voelt ze de tranen drukken achter haar ogen. Met deze heisa voor de villa van Nova begint het besef werkelijk tot haar door te dringen dat de beelden die ze heeft gezien echt waren. Dit is geen nachtmerrie waaruit ze kan ontwaken. Er is iets verschrikkelijks gebeurd met Nova. Ze zou willen schreeuwen. Ze zou zichzelf op de grond willen laten vallen. Nova is háár dochter! Haar kind! Ze moet weten hoe het met Nova is. Of ze gewond is. Of... De gedachte aan erger kan Birgit niet verdragen. En hoewel ze het verdringt en zichzelf groothoudt, overspoelt de angst haar.
‘Bent u echt de moeder van Nova?’ vraagt een stem.
Birgit voelt hoe een hand tegen haar schouder wordt gelegd. Ze draait haar hoofd in de richting van het stemgeluid.
Een agente kijkt haar vragend aan. Birgit knikt.
‘Dan mag u met mij meekomen.’