Wanneer is het geoorloofd om de privacygrens te passeren, vraagt Birgit zich af al ze onder de overkapping door terugloopt naar de schuifpui. Ze is nu in alle ruimtes van het huis geweest. Na het checken van de saunaruimte heeft ze in de garage gekeken. Ze is de hele tuin afgegaan op zoek naar iets dat afwijkt van normaal. Ze is zelfs net nog aan de voorzijde langs de poort gelopen waarachter de menigte weer groeide vanwege de aangekondigde persconferentie, maar nergens vindt ze iets dat kan duiden op een spoor.
'Birgit?’ roept Boris vanachter het raam van de keuken. ‘Is het onfatsoenlijk als ik een kopje koffie zet?’
‘Ik zal het voor je maken,’ antwoordt ze terug. Ze stapt de woonkamer binnen en sluit de pui.
Ze beseft dat ze alleen oppervlakkig heeft gekeken. Ze zal dieper moeten gaan graven. Maar ook al is het haar eigen kind, het respecteren van Nova’s privacy heeft ze altijd heel belangrijk gevonden. Hoe vaak had ze, toen Nova nog thuis woonde, haar dagboek niet op haar bed zien liggen als ze met een stapeltje gevouwen was haar kamer binnenliep? Hoe graag ze ook wilde weten wat er omging in het hoofd van haar kind, ze raakte het dagboek met geen vinger aan. Het was een onuitgesproken grens die ze niet overging. Als Nova iets met haar wilde delen, dan was dat Nova’s keuze. Birgit had geen recht om ongevraagd aan Nova’s spullen te zitten. Door de opening vanuit de woonkamer loopt ze de keuken in.
‘Espresso of normaal?’ vraagt ze aan Boris.
‘Normaal.’
‘Sorry,’ zegt ze, knikkend naar de lade waar hij voor staat.
‘Oh,’ reageert hij en springt opzij. Ze trekt de diepe lade open en pakt twee koffiekopjes.
‘Nova houdt een dagboek bij,’ zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen Boris. Ze zal kasten moeten gaan doorzoeken, door haar spullen moeten gaan, om het dagboek te vinden. Is dat wat Nova zou willen? En als ze het dagboek vindt, zal Birgit hem eerst moeten gaan lezen wil ze er informatie uit kunnen halen die misschien belangrijk is om haar te vinden. De gedachte wringt in haar binnenste. Is het lezen van Nova’s dagboek geoorloofd in deze situatie? Birgit zet een kopje onder de machine en drukt het knopje in, waarna de machine luid de bonen begint te vermalen.
‘Weet je waar ze die bewaart?’ vraagt Boris.
‘Het lijkt mij het meest logisch dat ze hem op haar slaapkamer heeft. Ze schreef thuis altijd voor ze ging slapen. Het is aannemelijk dat ze die gewoonte hier heeft doorgezet.’ Nog voor ze haar zin heeft beëindigd, is Boris de keuken al uit op.
‘Kunnen we dat wel maken?’ roept ze hem na. Ze heeft geen idee of Boris antwoord geeft door het gebrom van de koffiemachine die onder hoge druk het kopje vult. Ze rent achter Boris aan en vindt hem gebukt voor het open deurtje van Nova’s nachtkastje waar een stapel leesboeken in ligt.
‘Hoe ziet het eruit?’ vraagt hij zonder naar Birgit om te kijken.
‘Moeten we dit wel doen?’
‘Natuurlijk. Alles wat ons kan helpen om Nova te vinden, moeten we aangrijpen.’
‘Maar haar dagboek bevat haar diepste geheimen. Het is privé.’
‘Het is een noodsituatie, Birgit. Dit is belangrijker dan privacy.’
Eén voor één haalt Boris de boeken uit het kastje en bladert er met snelheid doorheen, terwijl in de hal de deurbel begint te rinkelen. Verzwaard door gewetenswroeging loopt Birgit via de hal naar de voordeur om hem te openen. Het geluid van geklik van fotocamera’s meters verderop zwelt aan als ze in de deuropening komt staan. Hoewel de fotografen op de openbare weg voor de poort van Nova’s perceel staan, voelt ze de grote lenzen op zich gericht. Ze probeert het te negeren en kijkt naar Brian en Jon die met bedrukte gezichten voor haar staan.
‘Wat een afschuwelijke situatie, Birgit,’ zegt Brian hoofdschuddend en hij steekt zijn hand uit. Ze werpt een snelle blik op Jon voor ze Brians hand pakt. Jon slaat gelijk zijn ogen neer. Het is de eerste keer sinds het tuinfeest van afgelopen zomer dat ze Jon en Brian samen ziet. Na het feest had ze Jon alleen maar onder vier ogen ontmoet.
‘Ik weet niet wat ik zeggen moet,’ gaat Brian verder. ‘We maken ons zo’n zorgen. Iedereen op kantoor maakt zich grote zorgen om Nova. We leven allemaal met je mee’
Birgit perst haar lippen op elkaar en knikt.
‘Hallo Birgit,’ zegt Jon met een vreemde afstandelijkheid. Hij biedt zijn hand aan zodra Brian Birgits hand heeft losgelaten. Zijn hand trilt, merkt ze, zodra ze hem beetpakt. Ze kijkt hem aan en dit keer ontwijkt hij het oogcontact niet. Met een aparte blik die ze niet van hem kent, kijkt hij terug. Zou hij bang zijn, vraagt ze zich af, dat ze zich verspreekt in het bijzijn van Brian? Ze zou willen dat ze zijn gedachten kon lezen, denkt ze, terwijl het geklik aan de poort onverminderd doorgaat. Zou dat bijdragen aan zijn angst? De ogen van de wereld die op hen zijn gericht? Hij kan zich geen misstap veroorloven als iedere beweging wordt vastgelegd, gedeeld en bij Nathalie terecht kan komen. Birgit stapt opzij om plaats te maken voor Brian en Jon die langs haar de hal instappen.
‘Hallo,’ zegt Boris die Nova’s slaapkamer uit komt lopen.
‘Dit is Boris, de vader van Nova,’ zegt Birgit en ze wijst naar Boris. ‘Boris, dit zijn Jon en Brian, de eigenaars van Viral Brand Agency.
‘Viral Brands?’ herhaalt Boris op zijn Amerikaans.
‘We verbinden merken met influencers,’ verklaart Brian. ‘Ik zei al tegen Birgit, ik weet niet wat ik zeggen moet. Ook voor jou als vader is dit afschuwelijk. Ik ken Nova nu… hoelang zit ze bij ons?’ Hij draait zijn hoofd naar Jon.
‘Zo’n twee jaar,’ zegt Jon.
’Ik voel mij toch ook een beetje een soort van vader van haar inmiddels door de band die we hebben opgebouwd.’
Birgit kijkt vanuit haar ooghoek naar Jon die zichtbaar gespannen naast Brian staat. Het ontgaat haar niet dat hij af en toe nerveus naar haar kijkt.
‘Kom verder,’ gebaart Birgit, terwijl ze haar ongemakkelijkheid probeert te verbergen. ‘Ik was net koffie aan het zetten.’

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?