Jon springt overeind. Ingehouden, zonder zijn hoofd te draaien, zoekt hij enkel met zijn ogen om zich heen tot hij op het dressoir het statief met de telefoon ziet staan. Gespannen wacht Birgit van het bed zijn reactie af. Ze schat in dat het kijkersaantal alleen maar gegroeid is en dat al die ogen nu op hen gericht zijn. Als Nathalie niet meekijkt, is de kans groot dat ze op een andere manier deze beelden onder ogen zal komen. Jon recht zijn rug. Ze weet dat dezelfde gedachtes zijn hoofd doorkruisen. Iedere beweging wordt gezien. Ieder woord wordt gehoord.
‘Birgit?’ roept Boris vanuit de hal. ‘Waar ben je?’
‘In de logeerkamer,’ antwoordt ze terug.
Boris steekt zijn hoofd om de deur.
‘De persconferentie gaat nu beginnen. Kom je?’ Zonder dat hij het weet, heeft Boris de opgebouwde spanning verbroken en een uitweg gegeven uit deze ongemakkelijke situatie. Birgit veegt haar tranen weg, staat op van het bed en pakt het statief van het dressoir.
‘Zal ik de persconferentie met Nova’s stream filmen voor de kijkers?’ vraagt Jon als ze hem voorbijloopt. Birgit knikt en reikt hem het statief. Ze ziet de opluchting op zijn gezicht nu hij met de telefoon op het statief in zijn hand, de camera van zich afgedraaid, buiten beeld kan blijven.
‘Dat is tot dusver alles wat we weten over de verdwijning van Nova,’ sluit de woordvoerder zijn deel van de persconferentie af. Vanaf de zijkant kijkt Birgit naar de muur van pers die zich in een halve cirkel voor de voordeur van Nova’s villa heeft geformeerd. Hoewel de temperatuur met de ondergaande zon langzaam daalt naar het vriespunt, heeft Birgit het zweet in haar handen staan. Als een gekooid dier dat de tralies met grof geweld probeert te breken, gaat haar hart wild tekeer in haar borstkas. Je kunt dit, spreekt ze zichzelf moed in. Het is niet anders dan de livestream die in Jons hand net achter Birgit de persconferentie vanuit een andere hoek registreert. Ondanks de vergelijking die ze zichzelf voorhoudt, golven de zenuwen door haar lijf.
‘Ik geef nu het woord aan de ouders van Nova,’ zegt de woordvoerder. Boris pakt Birgits hand vast en geeft haar een kort kneepje. Haar benen lijken van elastiek als ze in beweging komt. Met haar hand in de zijne loopt ze wankel achter hem aan naar de voordeur waar ze achter de katheder gaat staan. Waar ze ook kijkt, ziet ze de glazen ogen van de wereld die haar aanstaren. Een stuk of tien microfoons zijn bevestigd aan de rand van de katheder om haar geluid op te vangen. Ze schraapt haar keel. Boris had haar ervan overtuigd dat het beter zou zijn als zij het woord zou doen. Zij heeft Nova opgevoed. Boris staat door zijn jarenlange afwezigheid slechts aan de zijlijn. Het zou niet kloppend zijn, had Boris gezegd, als hij zichzelf op de voorgrond zet.
‘Wij zijn de ouders van Nova,’ zegt ze en ze schiet vol. Persconferenties waarin ouders smeken of er naar hun kind wordt uitgekeken, worden gehouden in extreem zorgelijke situaties. De beelden van de gebroken ouders waarvan hun kinderen in het oerwoud van Panama waren verdwaald of de moeder die het pyjamaatje omhooghield van haar dochtertje dat uit het vakantieappartement in Portugal was verdwenen, staan op haar netvlies gebrand. Dit soort dingen gebeurden anderen. Birgit was altijd degene die de beelden in het achtuurjournaal voorbij zag komen. Zij was degene die met haar collega’s in de lunchpauze besprak hoe erg het voor die ouders moest zijn en hoe hard ze hoopte dat alles goed zou komen. Nooit, maar dan ook nooit, had ze hier gedacht zelf te staan. Ze wil het niet. Dit mag niet zo zijn. Niet Nova. Niet haar eigen dochter. Ze voelt hoe ze licht wordt in haar hoofd en ze zwikt door haar knieën. Snel slaat Boris een arm om haar heen om haar overeind te houden.
‘Zal ik anders toch het woord doen?’ vraagt hij haar. Ze slikt en schudt haar hoofd. Hoe graag ze ook wil dat het niet waar is, Nova is weg. Ze moet sterk zijn. Sterker dan ze ooit is geweest.
‘Ook ik zag gisteravond live via Nova’s stream dat ze werd overvallen. Ik ben mij kapot geschrokken. Sindsdien ben ik gek van ongerustheid. Waar is ze? Ze moet ergens zijn. Iemand weet meer. Iemand moet iets gezien hebben. Alsjeblieft, help ons. Vertel ons waar ze is. Zorg dat ze weer veilig thuiskomt. Ze wordt zo gemist. Ik heb haar livestream weer gestart, zodat jullie met kunnen zoeken. Snelheid is van levensbelang. Help ons om Nova te vinden, alsjeblieft,’ weet ze nog net uit te brengen als haar stem breekt. Ondersteund door Boris loopt ze huilend door de voordeur de hal in, weg van de katheder en de starende ogen van de pers.
Birgit kan niet meer. Op de bank in de woonkamer ploft ze uitgeput neer. De persconferentie was als een stip aan de horizon waar ze sinds haar bezoek aan het politiebureau naartoe voer. Nu het achter de rug is, is slapen het enige wat ze wil. Verdwijnen uit deze moedeloze toestand, waarin iedere minuut dat Nova weg is, er één te veel is. Maar aan het getik van de blokhakken op de vloer te horen weet Birgit dat er van rust nog geen sprake is. Rechercheur Alvarez komt de kamer ingelopen. Birgit grijpt een kussen en legt hem over haar gezicht. Geen gevecht nu, denkt ze. Ze heeft er de kracht niet meer voor.
‘Goed gedaan, mevrouw van Ginkel,’ zegt rechercheur Alvarez. ‘Ik weet dat het niet makkelijk is.’
Ze heeft geen idee, denkt Birgit boos. Je kan er honderd keer naast staan, maar pas als het werkelijk je eigen kind betreft, weet je wat het is. Ze drukt het kussen steviger tegen haar gezicht in de hoop dat rechercheur Alvarez weggaat.
‘Bent u nu aan het filmen?’ vraagt ze aan Jon, neemt Birgit aan zonder het kussen op te tillen. ‘Zou u hem uit kunnen zetten?’
‘Laat hem aan,’ zegt Birgit koud. Het is belangrijk dat de kijkers alles kunnen zien.
‘Dan zou ik u willen verzoeken om de telefoon in een andere ruimte neer te zetten.’
‘Wat u tegen mij wilt zeggen, mogen ook Nova’s kijkers horen.’
Voor een kort moment blijft het ijzig stil.
‘U heeft geen idee wat dit voor gevolgen kan hebben, mevrouw van Ginkel. Ik raad u aan om een kijkje te nemen op social media om met eigen ogen te zien wat daar ontstaat. Ik spreek u later,’ zegt rechercheur Alvarez en ze beent weg.
Als in DE JACHT OP NOVA de negenenveertigjarige Birgit op social media haar beroemde dochter Nova live overmeesterd ziet worden door een insluiper, bedenkt ze zich geen moment. Ze schakelt de politie in en springt in de auto op weg naar de villa van Nova. Maar aangekomen op het plaats delict hoort Birgit dat de insluiper dood is aangetroffen, maar van Nova ieder spoor ontbreekt. Gefrustreerd door de nauwelijks vorderende ontwikkelingen van de recherche in de dagen erna en zwaar ongerust om het welzijn van Nova start Birgit haar eigen onderzoek. Maar hoe dieper ze graaft, hoe meer vragen er opdoemen en hoe meer ze merkt dat ze wordt tegengewerkt in haar zoektocht. Wie heeft er belang bij de verdwijning van Nova? Wat is er precies gebeurd? En lukt het Birgit om haar dochter terug te vinden voor het te laat is?
Sietske Scholten haar boeken eerst blogt? Lezers kunnen als het ware over haar schouder meelezen, terwijl ze het boek schrijft. Iedere werkdag ontvangen de lezers een nieuwe hoofdstuk en zitten vervolgens 24 uur in spanning te wachten op hoe het verder zal gaan. In een besloten Facebookgroep hebben de lezers contact met elkaar en wordt er druk overlegd over de personages, de ontwikkelingen in het verhaal en ze sparren over hoe het zal gaan aflopen. Sietske hoeft dus niet maandenlang solistisch te werken aan haar boek. Tijdens het schrijven kan ze haar verhaal al uittesten op publiek en snel bijsturen als het nodig is. Druk op de knop en lees meer over hoe dit blogroman-concept is ontstaat: