‘Hier naar rechts,’ wijst Birgit aan als ze door straten van Laren rijden. Boris stuurt zijn huurauto de Callunalaan op. Het is lang niet zo druk als vannacht, ziet Birgit zodra ze de straat in kan kijken, al staan er nog steeds busjes van tv-zenders in de berm tegenover de poort. Op het wegdek en de stoep staan her en der groepjes mensen, kijkend naar de kubistische villa van Nova. Een tienermeisje drukt een grote pluche eenhoorn tussen de spijlen van het metalen hek dat Nova’s erf scheidt van de openbare weg, waarna het meisje haar vriendinnen huilend in de armen valt. Het kippenvel verspreidt zich over Birgits huid als ze de vele spandoeken, briefjes, knuffelberen en bloemen ziet hangen aan de spijlen. ‘Houd vol, Nova’, ‘We love you’, ‘Ik mis je’, ‘Nova, come back’, leest ze een paar teksten die groot genoeg zijn om vanuit de rijdende auto te lezen. Het is onwerkelijk. De angst en leegte die Birgit al sinds gisteravond voelt, wordt niet alleen door haar gevoeld. Het verdriet om Nova ligt als een dikke deken over de Callunalaan met haar villa als symbool voor het gemis. De villa van waaruit de laatste beelden van Nova zijn uitgezonden. Dichter bij Nova kan het publiek niet komen. Alsof ze gisteravond is opgegaan in de stenen, is het huis een relikwie geworden. Een tastbaar overblijfsel van Nova. Birgit rilt bij het idee. Ze bevindt zich in een afschuwelijke nachtmerrie waaruit ze maar niet ontwaakt. Rot op, schreeuwt ze in gedachten. Wat zou ze graag haar portier open willen gooien en keihard willen gillen dat het niet waar is. Ze zou alles van het hek af willen trekken, terwijl ze de menigte toeschreeuwt dat iedereen naar huis moet gaan en gewoon zoals altijd onttrokken uit het zicht van Birgit op social media de livestream van Nova moet volgen die gewoon op de bank zit of baantjes trekt in haar zwembad. Ze wil niet dat ze hier staan te rouwen om Nova’s verdwijning. Alles heeft Birgit ervoor over als iedereen weer gewoon een nummertje wordt in de kijkcijfers. Maar sinds gisteravond is niets meer gewoon. Alles is veranderd en er is niets wat Birgit eraan kan doen. Met moeite slikt ze haar wanhoop weg. In haar ooghoek ziet ze dat Boris zijn hoofd naar haar toedraait. Voorzichtig legt hij zijn hand op haar knie. Ze kijkt hem aan, perst haar lippen op elkaar en sluit voor een kort moment haar oogleden. Gelukkig is hij hier, denkt ze bij zichzelf. Hoe had ze dit ooit alleen moeten doen?

Stapvoets, om de mensen opzij te laten gaan, rijdt Boris door de openstaande poort de lege oprit op. De camera’s worden in snelle bewegingen op hen gericht en het geklik van de shutters dringt de auto binnen. Birgit haalt haar sleutelbos uit haar tas en neemt de sleutel van Nova tussen duim en wijsvinger als de auto voor de deur tot stilstand komt. Maanden eerder had ze de sleutel in haar broekzak gevonden toen ze na het tuinfeest thuiskwam. Ze had hem aan haar eigen bos gedraaid en toen ze het Nova vertelde, had die gezegd dat het wel handig was als Birgit er één had. Nooit had ze kunnen bedenken dat ze de sleutel in deze situatie nodig zou hebben.

Met een trillende hand stopt Birgit de sleutel in het slot van de voordeur. Het geluid van het onafgebroken geklik van de fotocamera’s weerkaatst tegen de gepleisterde muren, terwijl ze de sleutel een paar keer ronddraait en de deur openduwt. Een steen vormt zich in haar maag als ze over de drempel stapt. Wat heeft zich hier precies afgespeeld gisteravond? Birgit had de angst in Nova’s ogen gezien. Ze had haar horen schreeuwen in de livestream. Ze had de knal gehoord. Hoe hard heeft Nova moeten vechten? Hoe bang zal ze zijn geweest? En wat gebeurde er daarna? Was ze bij bewustzijn toen ze haar meenamen uit haar eigen huis? Of heeft ze het niet eens meegekregen? Wat als ze hier gisteravond het leven al heeft gelaten? De kou die tegen de huid van Birgits handen en gezicht slaat is niet alleen van de buitenlucht die door de openstaande deur naar binnenstroomt. De energie in het huis is veranderd, merkt Birgit en het beangstigt haar. Ze schrikt op van de bons achter haar als Boris de voordeur sluit.
‘It’s just me,’ verontschuldigt hij zich als ze hem met grote ogen aankijkt.

Alsof er ieder moment een insluiper om de hoek vandaan kan springen, loopt Birgit waakzaam verder in de richting van de woonkamer. De zware lucht van schoonmaakmiddel prikt bij iedere stap sterker in haar neus. Ze duwt de glazen deur open die de hal van de woonkamer scheidt en haar ogen worden gelijk getrokken naar de lichte plek op de houten vloer. Daar had de dader gelegen, weet ze van de foto’s die rechercheur Alvarez haar in de spreekkamer op het politiebureau had laten zien. Birgit had van afschuw haar gezicht afgewend, maar rechercheur Alvarez had erop aangedrongen dat ze de foto’s bekeek om te zien of ze de dader herkende. Het lichaam was vanuit meerdere hoeken gefotografeerd. Met een weerzinwekkende hoofdwond had hij in een grote plas met bloed op de grond gelegen. Ze herkende de bank, de salontafel en de houten vloer, maar niet de man zelf. Birgit had geen idee wie hij was. Ze had hem nooit eerder gezien. Niet in het echt en niet in Nova’s livestream. Ze had gehoopt dat ze het beeld direct weer kon vergeten, maar nu ze hier staat en de schoongeboende plek ziet, verschijnt het leegbloedende lichaam weer voor haar geestesoog alsof de man er werkelijk ligt. Wat had Nova gezien? Birgit voelt de tranen drukken achter haar ogen. Had Nova de man zien sterven? Of had zij hem toch neergeschoten, zoals de politie als optie openhoudt? Had zij zich zo bedreigd gevoeld dat zij het dodelijke schot had gelost? Wat was hier gebeurd?
Boris legt zijn hand op Birgits rug.
‘Gaat het?’
Ze ademt diep in en legt haar hoofd tegen zijn schouder, terwijl ze blijft kijken naar de lege plek op de vloer.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?