Een rilling loopt over Birgits rug. Alsof de ruimte in één klap vier keer groter wordt, kijkt ze waakzaam om zich heen. Is iemand hierbinnen geweest? Behalve de ontbrekende bakjes van de Chinees lijkt alles onaangeroerd. Alles ligt erbij zoals ze het een paar uur geleden had achtergelaten. Of neemt haar geheugen een loopje met haar? Had Boris de overgebleven bakjes in het laatste moment toch nog in de koelkast gedaan en had ze het niet meer gezien? Of had ze de bakjes er zelf ingezet, maar was ze het vergeten? De emoties, de vermoeidheid en de zorgen om Nova vertroebelen haar geest. Ze kan niet meer vertrouwen op haar eigen geheugen. Op het scherm van de telefoon ziet ze zichzelf met een diepe frons en een verwarde blik. Iedereen kijkt mee, realiseert ze zich. Zolang de camera draait wordt alles geregistreerd. Alles wordt uitvergroot en wellicht verkeerd geïnterpreteerd. Ook haar fouten of blunders. Wat vertelt ze de kijker? Hoe eerlijk is ze tegen hen? Hoeveel mogen ze zien? In de omhoogrollende reacties leest ze dat er wordt gevraagd wat er aan de hand is.
‘Wacht even,’ verontschuldigt ze zichzelf. Ze zet het statief met haar telefoon op de tafel en loopt naar de keuken. De deur van de grote Amerikaanse koelkast trekt ze open. De koelkast is goedgevuld, maar de bakjes met Chinees staan er niet in. Ze sluit de koelkast en laat haar ogen glijden over het aanrechtblad. Waar zouden de bakjes zijn gebleven? Het kan toch niet waar zijn dat er iemand in huis is geweest en de bakjes heeft meegenomen? Wie doet zoiets? Met een onbestemd gevoel loopt ze terug naar de woonkamer waar ze opnieuw voor de eettafel blijft staan. Als ze het publiek betrekt, zal de aandacht misschien verschuiven en dat is nu het laatste wat Birgit wil. Nova moet centraal blijven staan. Ze trekt haar mondhoeken omhoog om er een lach uit te persen en pakt het statief weer op. Ze hoeft de kijker niet alles te vertellen. Ze is ze niets verplicht, denkt ze bij zichzelf.
‘Sorry, waar was ik gebleven?’ waarop ze een korte stilte laat vallen. ‘Oh ja, ik was aan het vertellen dat we nog steeds niet weten waar Nova zou kunnen zijn. Jullie als kijkers kennen haar goed. Jullie kennen de mensen met wie ze de afgelopen tijd omging. Jullie keken met haar mee. Help mij met zoeken. Waar kijk ik overheen? Wat zie ik niet? Er moet iets zijn. Al is het nog zo klein. Een detail in de afgelopen periode dat mij verder kan brengen en ons naar Nova zal leiden,’ zegt ze met een zucht, terwijl haar oog valt op de schuifpui die op een kier staat. Had ze de schuifpui wel dichtgemaakt, nadat ze vanmiddag het zwembad, de sauna en de garage had gecontroleerd? Ze herinnert zich dat ze terug naar binnen was gelopen toen Boris haar vanuit de keuken iets had gevraagd. Had ze de hendel wel omlaag gedaan om de pui weer op het slot te zetten? Ze weet het niet meer, maar het is goed mogelijk dat ze de pui alleen wat terug schoof. ’s Avonds, toen ze wakker werd op de bank, was het donker geweest en de woorden die ze met Boris had, hadden ervoor gezorgd dat ze zo snel mogelijk wilde vertrekken. Ze heeft de pui niet meer gecheckt voor vertrek. Wat was ze onzorgvuldig geweest, bestraft ze zichzelf. Buiten staat een horde nieuwsgierige mensen voor de poort. Het is naïef om te denken dat ze keurig buiten de erfgrens blijven. Grote kans dat er toch een fan of iemand van de pers een rondje om het huis heeft gelopen om naar binnen te gluren. Zal er iemand zo brutaal zijn geweest om via de schuifpui naar binnen te gaan? Birgit voelt een woede omhoogkomen. Hoe durven ze de privacy van Nova zo te schaden? Nova deelde alles met ze. Maar dit huis is Nova’s persoonlijke ruimte. Zelfs zij als moeder voelt zich een indringer nu ze hier in huis is zonder dat Nova het weet. Hebben ze dan geen respect, vraagt ze zich boos af. Dat Nova de kijkers al jarenlang de hele dag mee laat kijken in haar leven, betekent niet dat ze ongevraagd haar huis mogen betreden. Er is een morele grens, maar blijkbaar voelt niet iedereen die. Tegen wie praat ze eigenlijk als ze haar woord richt tot de kijker? Niet iedereen heeft het beste met haar voor, dat weet Birgit maar al te goed door de haatreacties die Nova kreeg vanaf het moment dat haar bekendheid begon te groeien. In het begin had het Nova van haar stuk gebracht, maar ze ontwikkelde langzaam een olifantenhuid waar de nare reacties niet meer doorheen sijpelden. Het hoorde erbij, had Nova schouderophalend gezegd, als Birgit er weer eens naar had gevraagd. Het was de prijs die Nova betaalde voor het leven dat ze leidde, vol rijkdom en faam, maar met een schaduwkant. De villa was niet alleen een uiting geweest van de luxe die ze zich kon veroorloven. Het grote perceel moest ook de buitenwereld meer op afstand houden. Vierkante meters, omringd door een hek, die haar vrijheid die ze was verloren toen haar bekendheid toenam, iets terug had moeten winnen.
‘Als jullie je nog iets te binnen schiet wat van belang kan zijn, delen jullie het dan in de reacties? Ik ben jullie ontzettend dankbaar!' benadrukt ze. 'Tot later.' Zwaaiend naar de camera sluit ze de stream af. Ze haalt haar telefoon van het statief en ze belt Boris.
‘Birgit,’ roept hij uit als hij de telefoon opneemt. ‘Weet je al iets?’
‘Niets over Nova.’
‘Sorry voor vanavond. Ik…’
‘Laat het maar. Ik bel voor iets anders. Ik ben terug in haar villa.’
‘Waarom?’
‘Dat vertel ik later. Heb jij de andere bakjes van de Chinees ook meegenomen?’
‘Ja, je gaf ze zelf aan mij.’
‘Ik gaf jou er een paar. Waar zijn de andere?’
‘Dat weet ik niet.’
‘Heb je die ook meegenomen?’
‘Die waren voor jou. Als je toch trek zou krijgen.’
‘Heb je ze ergens weggezet?’
‘Nee.’
‘Stonden ze nog op tafel toen jij wegging?’
‘Volgens mij wel, maar ik heb er niet meer op gelet. Hoezo?’
‘Ze zijn weg.’
‘Hoe kan dat nou?’
‘De schuifpui staat open.’
‘Gatver. Ga daar weg, Birgit.’
‘Er is hier niemand.’
‘Weet je het zeker?’
‘Uhm.’
‘Ik kom nu naar je toe.’
‘Dat is niet nodig. Het zullen vast fans zijn geweest. Ik heb de afstandsbediening van de poort niet en heb hem dus niet kunnen afsluiten toen ik vanavond vertrok.’
De tuin was de afgelopen uren gewoon begaanbaar geweest, maar hoe zat dat gisterenavond? Nova hield de poort aan de voorzijde altijd gesloten. Met een afstandsbediening opende ze hem als ze aan kwam rijden of wilde vertrekken met haar auto. Maar was de poort open geweest waardoor de insluipers haar erf hebben kunnen betreden?
‘Zorg voor je eigen veiligheid, Birgit,’ drukt Boris haar op het hart.
‘Ik bel je later,’ zegt ze en ze drukt het telefoongesprek weg. Met grote passen loopt ze via de keuken naar de hal. Ze kijkt in de slaapkamer van Nova, werpt een blik in de inloopkast en de badkamer. Ze opent de deur van de logeerkamer en neemt de trap naar het souterrain waar ze langs de dansvloer naar achterloopt en de bioscoopruimte controleert. Alles ziet eruit zoals Birgit het had achtergelaten een paar uur geleden. Het huis is leeg, maar de vraag hoe de insluipers gisteren binnen zijn gekomen, echoot door haar hoofd. Ze gaat terug de trap op, naar de woonkamer waar ze door de geopende schuifpui naar buiten stapt en de saunaruimte en de garage checkt. Ze is alleen. Er is hier niemand, denkt ze opgelucht en ze loopt langs het zwembad waar ze de rand van de tuin bereikt. Als de poort niet open was geweest gisteren, hoe zouden de insluipers over het hek zijn geklommen, vraagt ze zich af. Ze kantelt haar hoofd een stukje naar achteren. Het hek is een stuk hoger dan haar eigen lengte. Aan de bovenkant van de spijlen zit een scherpe punt die onbevoegden moet beletten om de erfgrens over te gaan. Beter dan vanmiddag bekijkt ze alle punten van het hekwerk tot ze een volledige ronde heeft gelopen. Op het geopende hek na ziet ze nergens een mogelijkheid om de tuin in te komen. Het klopt niet, denkt ze, als ze teruggaat naar de schuifpui. Er klopt niets aan deze hele situatie. Het huis is te netjes, het gebrek aan sporen, het dagboek dat nergens te vinden is. Dit is wat ze over het hoofd heeft gezien vanmiddag, beseft ze opeens. Ze stapt naar binnen en schuift de pui dicht, trekt de hendel omhoog en dubbelcheckt of de pui vergrendeld is. Pas als ze voelt dat ze hem met al haar kracht niet kan openen, draait ze zich om en laat ze haar rug leunen tegen het glas. Ze moet niet zoeken naar wat er wel is, beseft ze. Ze moet zich gaan richten op dat wat er juist niet is.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?