Slechts een paar minuten later had Birgits nieuwsgierigheid de strijd tegen haar verstand gewonnen. Op de drempel van de schuifpui keek ze de tuin in. Onder de overkapping stond de DJ met zijn hand in de lucht het feestgedruis op te zwepen. Een techno-achtige beat dreunde uit de grote boxen aan weerszijden van de overkapping. Maar tussen de dansende menigte zag ze Jon niet. Birgit liep naar de lange tafels die in de schaduw tegen de buitenmuur van de villa waren opgesteld. Eén dame van de catering herschikte het koude buffet dat op de een tafel stond uitgestald. Een andere dame schonk glazen in en schikte ze in keurige rijen. Op de tafel daarnaast stonden schalen vol met rauw vlees, bakjes met groente en flessen met olie en sausjes. Bij de rokende barbecue waar een groepje mannen vermakelijk het vlees stond te draaien dat op het rooster lag te garen, herkende Birgit gelijk het Hawaiiaanse bloempatroon van Brians blouse. Ze veerde op, keek naar de andere mannen, maar zag Jon er tot haar teleurstelling niet bij staan. Om iets in haar hand te hebben tijdens het speuren naar Jon, pakte ze van de tafel een glas champagne en ze liep naar de rand van het grasveld. Vanaf hier kon ze de hele tuin overzien. Het einde van Nova’s perceel was duidelijk herkenbaar aan de rij hoge bomen van de aangrenzende buren. Hun eeuwenoude landhuis werd omringd door een groene oase, zoals de tuin van Nova’s villa er ook ooit had uitgezien toen er nog een vervallen huis op had gestaan. Vanwege de verkoop van de bouwkavel was het huis met de grond gelijkgemaakt en de tuin volledig leeg getrokken, waardoor het een kale vlakte was geweest toen Birgit het voor de eerste keer zag. Een leegte die was omsloten door een bosrijke omgeving. Hoe vaak ze niet met Nova mee naar Laren was gereden om de vordering van de bouw van de villa te zien, alsof het langzaam uit de aarde omhoog rees. Nova’s eigen huis. Wat was ze trots op haar dochter. Met haar nog geen twintig jaar had ze het toch maar mooi voor elkaar. Nova had geen enkele concessie hoeven doen. Al haar wensen had de architect voor haar in een tekening vormgegeven en in de maanden erna had de aannemer haar droomhuis werkelijkheid laten worden. Geld had geen enkele rol gespeeld. Door het livestreamen had Nova een astronomisch bedrag bij elkaar gespaard waarvan Birgit de omvang van de waarde niet eens kon bevatten. Als alleenstaande moeder met een deeltijdbaan voor de klas had ze altijd de eindjes aan elkaar moeten knopen. Al ontbrak het Nova aan niets, aan het einde van de maand moest Birgit creatief met haar geld omgaan om toch voor Nova een voedzame maaltijd op tafel te zetten. Vol verbazing had Birgit het gemak bejubeld waarmee Nova met het streamen geld was gaan verdienen toen haar volgersaantal interessant genoeg werd voor merken. Nova hoefde niet te ervaren waar zij al die jaren mee had geworsteld. Nova’s geldzorgen draaide om het beschermen van haar overvloedige geld, niet om de tekorten. Daar was Birgit dankbaar voor. Haar kind ging een mooie toekomst tegemoet.

Vanaf de rand van het grasveld volgde Birgit een jongen in een zwembroek die een aanloop nam. Hij rende naar het zwembad. In zijn sprong rolde hij zich op als een bal en raakte met een grote vaart het water. Hoog spatte het op. Gasten rondom het zwembad die in groepjes bij elkaar stonden te praten en enkele gasten op ligbanken, draaiden zich geërgerd om en schermden zichzelf af tegen de druppels die hun kant opvlogen. Ook tussen hen zag Birgit Jon nergens. Waar was hij? Scannend zocht ze verder. Naar zijn donkere haren met grijze plukken. De meeste gasten waren van Nova’s leeftijd. Ze had gedacht dat ze Jon er gelijk tussen zou hebben zien staan, maar ze zag hem nergens.

Nova stapte met haar roze telefoon die ze in haar hand gestrekt voor zich uit hield, uit de dansende menigte. Vanaf hier kon Birgit haar niet verstaan, maar in al die jaren kon ze inmiddels raden wat ze haar kijkers vertelde. Met een stralende lach praatte ze tegen de camera. Dansend zwaaiden enkele gasten in Nova’s richting. Een vrouw kwam achter Nova staan en legde haar kin op Nova’s schouder. Birgit herkende de vrouw. Het duurde enkele secondes voor ze besefte dat het de presentatrice was van Nederlands best bekeken talkshow van dit moment. Met een even grote lach als Nova sprak de vrouw in de roze telefoon de miljoen mensen toe die op social media live meekeken naar Nova’s tuinfeest.
‘Je zult wel heel trots zijn,’ hoorde Birgit opeens een stem naast haar. Ze schrok en draaide haar hoofd, waardoor ze recht in de ogen van Jon keek. De bliksem trof haar opnieuw. De kriebels schoten door haar buik. Stotterend probeerde ze antwoord te geven, maar zijn blik legde al haar denkprocessen lam.
‘Sorry, ik laat je schrikken,’ zei hij. ‘Ik zag je hier helemaal alleen staan.’
‘Het is zo druk daar,’ wist ze uit te brengen.
‘Verstopte je je daarom in de keuken?’
‘Ja.’ Ze lachte verlegen. Ze voelde zich betrapt op een vreemde, aangename manier. Alsof hij haar met zijn blik kon doorgronden.
‘Ik ben ook niet van de feestjes,’ zei hij. ‘Het is dat Brian vond dat ik mee moest. Het is belangrijk dat we ons laten zien, vindt hij, maar hij is daar veel beter in dan ik. Er lopen hier veel potentiële klanten rond.’ Hij knikt naar het feestgedruis. Birgit zag Nova die met haar telefoon een vrouw met ingevlochten haren omarmde en voorstelde aan haar volgers.
‘Dat is Nina Milena, de zangeres,’ zei Jon. ‘En naast Nina staat Aurora Davids, de modeontwerpster. En zie je die man daar onder die parasol. Dat is Theus, de rapper.’
Birgit herkende de namen en gezichten. Ze zag ze soms voorbijkomen in de livestream als Nova feestjes van anderen bezocht. Maar Birgit keek vaak maar met één oog naar de stream en de namen bleven niet hangen. De bekendheden deden haar niets. Het waren allemaal vluchtige contacten die vooral interessant waren om te exposeren naar de buitenwereld toe. Het ging Birgit om de échte vriendschappen die Nova had en die waren in de afgelopen jaren één voor één weggevallen.
‘Heb je al iets gegeten?’ vroeg Jon plotseling.
Birgit schudde haar hoofd.
‘Denk jij dat ze ons zullen missen?’
‘Ik denk het niet,’ zei ze. Ze wist dat Nova het fijn vond dat ze er was, maar gemist worden zou ze niet. Dat was zeker. Hier op het feest zou ze de uren wegkijken voor ze weer in haar auto terug kon rijden naar Deventer.
‘Birgit?’ Het verraste haar dat hij haar naam had onthouden. Hij liet een korte stilte vallen voor hij verder ging. ‘Wat zou je ervan zeggen als we op zoek gaan naar een restaurant hier in de buurt waar we in alle rust wat kunnen eten?’

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?