Birgit heeft geen idee hoeveel tijd er is verstreken als ze eindelijk onder de warme straal van de douche uitstapt. Langzaam droogt ze zich af. In haar slaapkamer trekt ze zonder aandacht een spijkerbroek en een trui uit de kast die bovenop de stapels liggen en met trage bewegingen kleedt ze zich aan. Wat maakt het uit hoe ze erbij loopt, denkt ze als ze zichzelf in de grote spiegel op de deur van de kledingkast ziet, terwijl ze de knoop van haar broek vastmaakt. Hoe vaak heeft ze niet kritisch voor deze spiegel gestaan? Hoe vaak trok ze niet haar gezicht strak om de rimpels voor een kort moment te laten verdwijnen? Behalve het smeren van dure crèmes had ze besloten om niet mee te gaan in de hype om de veroudering tegen te gaan, zoals sommige van haar vriendinnen wel deden. Botox of kleine chirurgische aanpassingen voelde voor Birgit als het tegenhouden van iets onontkoombaars. Alsof ze op het strand bij opkomende tij met plastic vulmiddel een dam bouwde om de golven terug te dringen. De natuur houd je niet tegen en met argusogen had ze afgelopen tien jaar toegekeken hoe de elasticiteit langzaam uit haar huid verdween. Ze zet een stap naar de spiegel toe. In de afgelopen uren lijkt het proces drastisch te zijn versneld, merkt ze op. Haar rimpels lijken nog dieper dan gisteren, maar het doet haar niets. Het is een futiliteit geworden. Hoe kan ze zich nog druk maken om zoiets onzinnigs bij de onzekerheid over Nova’s welzijn? Als ze maar levend wordt teruggevonden, denkt Birgit, dat is het enige wat telt. De gedachte kronkelt omhoog als een slang die zijn prooi in stilte benadert. Opeens overvalt hij haar. Wat als Nova al dood is? Wat dan? Een leven zonder Nova is ondenkbaar. Haar leven draait al tweeëntwintig jaar om Nova. Met de aankoop van de grond in Laren had Birgit het gevoel alsof ze Nova deels verloor. Tijdens de bouw had ze zo vaak huilend in bed gelegen, de deken stevig tegen haar gezicht aangedrukt, zodat Nova het niet zou horen. Ze gunde Nova haar geluk en haar vrijheid, maar in haar was een stuk aan het afsterven. Zo had het destijds gevoeld en toen ging het alleen nog maar om fysieke afstand. Ze kan zich niet eens een voorstelling maken hoe het is als Nova niet meer leeft. Het zal haar eigen innerlijke dood betekenen, beseft ze.

In de zak van de badjas die op haar bed ligt, begint haar telefoon te zoemen. Birgit haalt hem eruit. Op haar scherm staat een onbekend nummer en ze tikt de groene knop aan om het gesprek aan te nemen.
‘Mevrouw van Ginkel?’ hoort ze een vrouwenstem zeggen door de speaker. ‘U spreekt met rechercheur Alvarez.’
Dit kan zowel goed als slecht nieuws zijn, beseft Birgit. Ze heeft geen idee wat de gang van zaken is in dit soort situaties. Zou rechercheur Alvarez haar telefonisch op de hoogte brengen van slecht nieuws? Birgit kan het zich niet voorstellen. Ze vermoedt dat ze in dat geval aan de deur zal komen. Een telefoontje zal vast goed nieuws brengen.
‘Is Nova gevonden?’
‘Nee, nog niet,’ zegt rechercheur Alvarez. ‘Ik wilde u wat vragen stellen.’
‘Oh,’ zucht Birgit.
‘Uit de data kunnen we zien dat Nova maar met één telefoon belde. Klopt het dat ze er twee heeft?’
In de hal rinkelt de deurbel. Birgit klemt de telefoon tussen haar schouder en haar oor om haar gulp dicht te ritsen.
‘Dat heeft ze al jaren,’ antwoordt ze, terwijl ze de trap afgaat. ‘In het begin toen ze nog één telefoon had kon de livestream niet doorlopen als ze werd gebeld. Ze heeft toen een tweede aangeschaft, zodat ze op één telefoon live kon zijn en de ander kon gebruiken voor andere dingen, zoals bellen. Kunt u de telefoons opsporen? Op tv kunnen ze dat. Ook als de telefoons uitstaan kunnen ze de locatie achterhalen, toch? Als we de telefoons vinden, weten we waar Nova is.’ Ze opent de voordeur en houdt haar adem een moment in als ze Boris ziet staan. Hij is flink wat kilo’s zwaarder dan de laatste keer dat ze hem zag. Zijn lange haren die hij meestal in een staart droeg, zijn gekort en bovenop glimt zijn kale schedel in het licht van de winterzon. Zijn gezicht, met de pokdalige huid die hij als een echo aan zijn jeugd met zich meedraagt, heeft groeven die hij eerst niet had. Maar door de blik in zijn ogen zou ze hem uit duizenden hebben herkend. Birgit geeft een verontschuldigend knikje in de richting van de telefoon en stapt bij de deur vandaan om Boris binnen te laten.
‘Zo makkelijk gaat dat niet,’ zegt rechercheur Alvarez. ‘Op Nova’s naam staan inderdaad twee telefoons en aan de data kunnen we zien dat ze ze allebei gebruikte.’ Rechercheur Alvarez laat een korte stilte vallen. ‘Deze telefoon hebben we allebei op de plaats delict gevonden, mevrouw van Ginkel.’
Ondanks dat de voordeur wagenwijd openstaat en de frisse decemberlucht de gang instroomt, wordt de lucht om Birgit heen zwaarder. Met grote ogen kijkt ze naar Boris die vragend naar haar terugkijkt. Nova zou haar telefoons nooit achterlaten. Die twee apparaten zijn als haar ledematen. Ze zou nooit vrijwillig zijn vertrokken zonder ze mee te nemen.
‘Ze hebben haar meegenomen,’ stottert Birgit.
‘Wie zijn ‘ze’?’ vraagt rechercheur Alvarez.
‘Wie heb je aan de lijn?’ vraagt Boris.
Ze slikt en houdt Boris’ blik vast om steun te vinden.
‘De politie,’ fluistert ze.
‘Wat zeggen ze?’ vraagt hij.
‘De politie? Mevrouw van Ginkel? Wat bedoelt u?’
‘Nova’s vader is hier,’ zegt Birgit tegen rechercheur Alvarez.
‘Hoe weet u zo stellig dat Nova is meegenomen?’
‘Omdat ze haar telefoons nooit zou achterlaten.’ Birgit kan de wanhoop niet langer onderdrukken. Waarom hebben ze haar nog niet gevonden? Waarom stellen ze haar deze vragen? Birgit heeft geen idee wie dit gedaan zou kunnen hebben, maar er zijn genoeg volgers die zo gek zijn als een deur. Die Nova rare berichten sturen. Dat kunnen ze toch allemaal uitzoeken tegenwoordig. Iedere stap die je zet wordt vastgelegd, maar een meisje dat iedere Nederlander kent, kan spoorloos verdwijnen. Hoe is dit mogelijk?
‘Als u meer weet, vertel het ons, alstublieft. Het helpt ons in de zoektocht. Tot op heden hebben we geen aanknopingspunten en houden we nog steeds de mogelijkheid open dat ze zelf is gevlucht.’
‘Dan zou ze mij dat toch allang al duidelijk hebben gemaakt? Ze weet hoe ongerust ik ben. U moet haar vinden.’ De tranen rollen over Birgits wangen. Zo lang de politie denkt dat Nova misschien zelf weg is gegaan, zetten ze niet alles op alles om haar te vinden. Ze is in gevaar, waarom zien ze dat niet?
‘We hebben niets opmerkelijks gezien op de camerabeelden uit de omgeving en Nova’s eigen camera bij haar voordeur is helaas nooit aangesloten geweest. Er zijn geen duidelijke sporen gevonden rondom de villa, maar de smeltende sneeuw werkt niet in ons voordeel. De sporen buiten zijn gesmolten en de voetstappen binnen zijn van het stoffelijk overschot. We doen ons uiterste best om haar te vinden, mevrouw van Ginkel, maar we tasten in het duister. Als u meer weet...’
‘Ja, dat zal ik doen,’ zegt Birgit verslagen, waarna ze ophangt en naar het bezorgde gezicht van Boris kijkt.

En? Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat je het mij weten in de Facebookgroep?